Η Εβίτα πηγαίνει φέτος πρώτη δημοτικού. Σαν πρωτάκι λοιπόν, την έχει “υιοθετήσει” στο σχολείο της ένα εκτάκι. Είναι ένας εκπληκτικός θεσμός που έχουν στο σχολείο, για τον οποίο είχα ξαναγράψει και σε ένα παλαιότερο Χριστουγεννιάτικο post. Τα μεγάλα παιδιά φροντίζουν τα μικρά και είναι δίπλα τους για οτιδήποτε μπορεί να προκύψει. Στο τέλος της χρονιάς στην αποχαιρετιστήρια γιορτή, τα πρωτάκια αποχαιρετούν τα εκτάκια που φεύγουν για το γυμνάσιο (και αλλάζουν και σχολικό κτίριο) με λουλούδια και αγκαλιές.
Το Σάββατο η Εβίτα μου είπε ότι έχει ετοιμάσει μία κάρτα για το εκτάκι της τη Στέλλα και έχει σκοπό να της δώσει αυτή την εβδομάδα. (Τελειώνει η σχολική χρονιά… Λίγο έμεινε…) Μου περιέγραψε τι έγραφε στην κάρτα και με έπιασε ένας κόμπος στο λαιμό. Μετά έτρεξε και μου την έφερε. Ακόμα πιο συγκινητική από ό,τι τη φανταζόμουν…
Το εξωτερικό της κάρτας…
Και το εσωτερικό…
Στέλλα σ’ αγαπώ!
Δεν θέλω να φύγεις.
Θέλω να μύνεις.
Θέλω να μύνεις μαζί μου.
Μύνε μαζί μου.
Σε αγαπώ!
Δεν θέλω να πας στην Πρότη γυμνασίου!
Μύνε σε παρακαλό!
Σε αγαπώ πολύ!
Με αγάπη η Εβίτα!
Κανονικά δε θα είχα τίποτε άλλο να να προσθέσω στο post, θα το ολοκλήρωνα εδώ. Μόνο που ειπώθηκαν κι άλλα που δίνουν μια πιο ευχάριστη νότα! Κατ’ αρχήν με ρώτησε αν έχει κάνει κάποιο ορθογραφικό λάθος. Της είπα την αλήθεια. Ότι έχει κάνει 2-3 λαθάκια, αλλά αφού η κάρτα είναι έτοιμη, δε χρειάζεται να τα αλλάξει. Ότι δεν πειράζει, δεν τα ήξερε, την επόμενη φορά θα τα ξέρει. Με ρώτησε ποια είναι και της είπα. Μου είπε ότι νόμιζε ότι το “φύγω” και το “μείνω” γράφονται και τα δύο με ύψιλον γιατί μοιάζουν σαν λέξεις, μόνο που είναι αντίθετες.
Η Εβελίνα που ήταν δίπλα είπε κι εκείνη τη γνώμη της: “Η κάρτα είναι πιο χαριτωμένη έτσι, με τα λαθάκια!”
Στη συνέχεια τη ρώτησα αν πίστευε ότι αυτό που ζητούσε από τη Στέλλα ήταν λογικό. “Γίνεται Εβίτα μου” τη ρώτησα “να μην πάει Πρώτη Γυμνασίου; Και να κάθεται στο Δημοτικό μέχρι να το τελειώσεις εσύ;
“Όχι μαμά, δε γίνεται” μου απάντησε.
“Και τότε τι πιστεύεις ότι πρέπει να γίνει;” συνέχισα. “Ποια είναι η λύση;” Και νόμιζα ότι θα σκεφτεί να μου πει, “να βλεπόμαστε εκτός σχολείου, να ανταλλάξουμε τηλέφωνα για να μιλάμε, να κάνουμε επισκέψεις η μία στο σπίτι της άλλης”.
“Λοιπόν τι λες; Ποια είναι η λύση;” την ξαναρώτησα.
“Να μην πάω Δευτέρα Δημοτικού και να πάω κατευθείαν Πρώτη Γυμνασίου!” απάντησε.
Τα πάντα γίνονται, στο μυαλό των παιδιών! Τα πάντα! Στο όνομα της αγάπης ιδιαίτερα, πέντε-πέντε τις ξεπερνάμε τις τάξεις…
“Με αγάπη η Εβίτα!”
- Εκτάκια υιοθετούν πρωτάκια. Και η ζωή στο σχολείο γίνεται ομορφότερη
- Εκτάκια υιοθετούν Πρωτάκια. Ο επίλογος.
Αν δεν ήσουν στην κουζίνα, θα έβλεπες πως κλαίω από συγκίνηση…. 🙂
Την έχουν αυτή την επίδραση τα πρωτάκια… 🙂 🙂 🙂
τι τρυφερό σημείωμα…
🙂
τι καλά να εκφράζανε και οι “μεγάλοι” τόσο άφοβα την ανάγκη τους για τους ανθρώπους…
θα ζούσαμε σε έναν καλύτερο κόσμο…
Πόσο σωστό… Συμφωνώ απόλυτα!
απαπα!!!! κλαίω πάλι…πολύ μ’αρέσουν αυτά τ’αγαπησιάρικα :-))
Επείγουσα αγκαλίτσα! 🙂
Πίστευες πως δεν θα έβρισκε μια περισσότερο ευέλικτη λύση; Εγώ είμαι μαζί της…τρυφερουλα….
Πρωτάκι και φέτος, πρωτάκι και του χρόνου. Μου αρέσει! 😉
πολύ τρυφερό!
Άσχετο: σχόλιο από μία Ελληνίδα δεύτερης γενιάς εδώ και σε διάλογο για τα Ελληνικά σαν γλώσσα της έλεγα πως έχει αλλάξει η γραμματική τα τελευταία χρόνια και μου λέει “ελπίζω να τα κάνανε όλα γιώτα επιτέλους!”. Με σόκαρε και με έβαλε σε σκέψεις!
Πω πω μεγάλο θέμα αυτό. Άσε που προσπαθούσα να εξηγήσω τις προάλλες στα κορίτσια ότι κάποτε είχαμε δασείες και ψιλές και περισπωμένες και με κοίταζαν σαν να κατέβηκα από το διάστημα!
Βούρκωσα…Τι τρυφερό πλάσμα είναι αυτό…Μπράβο Εβιτάκι τα έγραψες πολύ όμορφα…Νομίζω άνετα μπορεί να πάει γυμνάσιο τελικά..καλή εβδομάδα..
Είναι συναισθηματική κι είμαι σίγουρη ότι θα πέσει πολύ κλάμα τον Ιούνιο. Λίγο το εκτάκι, λίγο οι συμμαθητές και οι συμμαθήτριες, λίγο η δασκάλα, πολλοί οι αποχωρισμοί!
Τι είναι μωρε το Δημοτικό, στείλε την απευθείας στο Γυμνάσιο! Η προσέγγιση δε για το μύνε με αφήνει άφωνο, με την καλή έννοια!
Ε μα ναι! Γυμνάσιο μια ώρα αρχύτερα!
Είδες σκεπτικό για το θέμα του “μύνε”; Μου έκανε κι εμένα εντύπωση και για αυτό και το έγραψα στο post. Άφωνη κι εγώ!
το μύνε-φύγε είναι τόσο λογικό που μου έρχεται να αρχίσω να το γράφω κι εγώ έτσι!
Μου έκανε τόσο εντύπωση που το σκέφτηκε αυτό, που δεν μπορούσα να μην το γράψω στο post. Απλά και όμορφα. “Μύνε – φύγε!”
🙂
Ξέρεις τι μου αρέσει? Που σε κάθε πρόταση έχει βάλει άλλο χρώμα 🙂
Άραγε οι 6 καρδιές που έχει ζωγραφίσει, τι συμβολίζουν??
Τις 6 τάξεις του δημτικού που πέρασαν? Λες… ? 🙂
Διάβασα το μήνυμά σου το πρωί αλλά όταν επέστρεψε η Εβίτα από το σχολείο ξέχασα να τη ρωτήσω για τις 6 καρδιές και τώρα κοιμάται. Θα μάθω αύριο.
Έχεις πολύ προχωρημένο τρόπο σκέψης. Πιθανόν να έχεις δίκιο, ανυπομονώ να ρωτήσω!
Τώρα, θα βάλω τα κλάματα! Δεν το είχα πολυσκεφτεί πως η σχολική χρονιά φτάνει στο τέλος της. Δεν ξέρω για σένα, αλλά εγώ καταλαβαίνω πόσο μεγαλώνουν, όχι τόσο στα γενέθλιά τους, όσο ….. όταν αλλάζουν τάξη!!!! Ειδικά φέτος που η Αθηνά φεύγει από το νηπιαγωγείο και το Σεπτέμβριο θα πάει Α΄Δημοτικού, κλαίω από τώρα, για να έχω σταματήσει στη γιορτή τον Ιούνιο!!!!!
Απίστευτη η μικρή σου. Τι συναισθηματικό πλάσμα !
Ούτε το κατάλαβα πώς πέρασε η χρονιά. Είναι πραγματικά απίστευτο!
Και σε καταλαβαίνω απόλυτα. Πέρσι που η Εβίτα έφευγε από το Νηπιαγωγείο ήμουν πολύ συναισθηματικά φορτισμένη. Είναι μεγάλο βήμα που η Αθηνά φεύγει από το Νηπιαγωγείο. Και το νέο ξεκίνημα το Σεπτέμβριο σπουδαίο!