Στην κορυφή του κόσμου

Την προηγούμενη εβδομάδα έλαβα μια ασυνήθιστη πρόσκληση. Ήταν μια πρόσκληση γνωστού πολιτικού να παρευρεθώ σε συνάντηση που θα είχε στο γραφείο του με άλλους ανθρώπους του διαδικτύου.

Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που πολιτικός απευθύνει πρόσκληση για διάλογο σε ανθρώπους των νέων μέσων, ούτε η πρώτη φορά που παίρνω εγώ τέτοια πρόσκληση. Αν και η πρώτη μου αντίδραση είναι συνήθως να πω όχι, έχω ξαναπάει σε τέτοιες συναντήσεις. Όπως συνήθως προβληματίστηκα και πάλι για το αν θα έπρεπε να παρευρεθώ. Σίγουρα δε θα εντυπωσίαζα κανέναν με τις γνώσεις μου περί πολιτικής αλλά κάτι μου έλεγε μέσα μου να απαντήσω θετικά. Ίσως να είχα να πω κάτι για τη δική μου καθημερινότητα που θα βοηθούσε, ίσως πάλι όχι.

Αν μη τι άλλο όμως, ήθελα να πάω να δω από κοντά  όλα αυτά που στην τηλεόραση δε φαίνονται. Και να δω πώς θα αισθανθώ, μπας και νιώσω ότι είναι καλύτερα να τα μαζέψω όλα και να φύγω – λέμε τώρα.

Το είπα στις κόρες μου για τη συνάντηση και βέβαια η Εβελίνα δεν το άφησε ασχολίαστο. Για την ακρίβεια άρχισε να φλυαρεί σαν τους γέρους του Μάπετ σόου. «Δεν καταλαβαίνω μαμά για ποιο λόγο να πας εσύ στη συνάντηση.» Της εξήγησα ότι η πρόσκληση έγινε γιατί είμαι blogger και είμαι άνθρωπος του internet αλλά εκείνη δεν καταλάβαινε: «Μαμά τι δουλειά έχει αυτός ο άνθρωπος με τους bloggers;» Και συνέχισε χωρίς να πάρει ανάσα: «Τα προβλήματα των bloggers είναι τρία. Και αυτός δεν έχει καμία δουλειά με κανένα από αυτά.» «Και ποια είναι τα προβλήματα των bloggers Εβελίνα;» «Θα σου πω. Νούμερο ένα: Όταν τους κόβεται συνεχώς η σύνδεση στο internet. Δεν μπορεί να κάνει κάτι αυτός για αυτό. Πρέπει να μιλήσεις με την εταιρεία internet. Νούμερο δύο: Όταν σταματάνε να έχουν έμπνευση. Ούτε για αυτό μπορεί να κάνει κάτι αυτός. Νούμερο τρία…» Ανέλυσε και το νούμερο τρία αλλά δε θα το γράψω εδώ. Απολάμβανα τον τρόπο σκέψης της και πώς τον εξέφραζε.

Τελικά πήγα στη συνάντηση. Την ημέρα εκείνη είχαμε στο σπίτι φιλοξενούμενους από τη Νέα Υόρκη και έτσι όταν επέστρεψα το τελευταίο που μπορούσα να κάνω ήταν να διηγηθώ τι συνέβη. Στους μεγάλους είπα δηλαδή τα νέα επί τροχάδην, αλλά με τα κορίτσια δεν το συζητήσαμε καθόλου.

Προχθές το βράδυ όμως, καθώς περιμέναμε να μας ετοιμάσουν την παραγγελία μας στο αγαπημένο μας σουβλατζίδικο, η τηλεόραση του καταστήματος ήταν ανοιχτή στις ειδήσεις. Βλέπω λοιπόν τον γνωστό πολιτικό να βγαίνει από προεδρικό μέγαρο. «Κορίτσια κορίτσια… αυτός είναι ο πολιτικός που είχα συναντήσει την προηγούμενη εβδομάδα» είπα. «Νάτος, αυτός είναι.»

Νόμιζα ότι θα εντυπωσιάζονταν που συναντηθεί με κάποιον που εμφανιζόταν στις ειδήσεις, ιδιαίτερα καθώς δημοσιογράφοι έτρεχαν από πίσω του και κάμερες στριμώχνονταν να τον τραβήξουν. Και τότε η Εβελίνα γύρισε και μου είπε: «ΣΣΣΣΣΣΣΣ…. Ησυχία να ακούσουμε. Μπορεί να μιλήσει για εσένα!»

Δεν ξέρω πόσοι θα με αναγνώριζαν αν με έβλεπαν στην τηλεόραση (απάντηση: ελάχιστοι) σε σχέση με το πόσοι θα αναγνώριζαν τον γνωστό πολιτικό (απάντηση: όλοι). Δεν έχει όμως καμία σημασία. Σημασία έχει ότι για τις κόρες μου είναι απόλυτα φυσιολογικό ο συγκεκριμένος πολιτικός βγαίνοντας από το προεδρικό μέγαρο, να πλησιάσει τις κάμερες και να κάνει δηλώσεις για τη μαμά τους. Νιώθω ότι βρίσκομαι στην κορυφή του κόσμου. Και μέχρι να περάσουν άλλα 2-3 χρόνια που θα θα με γκρεμοτσακίσουν από εδώ πάνω, το απολαμβάνω όσο δε λέγεται. Όλοι οι άνθρωποι έχουμε την ίδια αξία. Κανείς δεν είναι πιο σημαντικός από τον άλλον. Για κάποιους όμως ανθρώπους είμαστε λίγο πιο σημαντικοί. Ας νιώσουμε ευγνωμοσύνη κι ας απολαύσουμε τη θέα.

Για τον κόσμο μπορεί να είστε απλά ένας άνθρωπος.
Για έναν άνθρωπο μπορεί να είστε ο κόσμος όλος…

 

Photo by Se7en Summits