UPDATE: Από τότε που γράφτηκε αυτό το post έχουν πλέον αναρτηθεί πινακίδες στην Πάρνηθα που γράφουν ότι ΔΕΝ επιτρέπεται το τάισμα των ελαφιών. Ας το σεβαστούμε και ας μην ταΐζουμε τα ελάφια.
Ήταν μία από τις μέρες που θα θυμόμαστε για πάντα. Μπαίνει στο βάζο των αναμνήσεων μαζί με τα βραδινά κάλαντα με φαναράκια, τα δελφίνια που είδαμε από το μπαλκόνι μας στις διακοπές ή τα φαναράκια που γέμισαν τον Αυγουστιάτικο ουρανό – όπως τα όνειρα της Ραπουνζέλ.
Tο προηγούμενο Σαββατοκύριακο είχαμε αποφασίσει, αν ευνοούσε ο καιρός, να κάναμε καμία βόλτα ως στην Πάρνηθα, με Χρήστο & family που το έχουν καθιερώσει τις τελευταίες εβδομάδες. Εδώ και καιρό μας διηγόντουσαν πώς στις βόλτες τους στο βουνό συναντάνε και ταΐζουν ελάφια. Βλέπαμε τις φωτογραφίες και μας φαινόταν απίστευτο, έπρεπε να πάμε και να τη ζήσουμε κι εμείς αυτή την εμπειρία! Έχουμε δει κάποιες φορές ελάφια από κοντά, αλλά πάντα μας χώριζε κάποιου είδους φράκτης. Να στέκεσαι όμως δίπλα τους και να τα βλέπεις να τρώνε από το χέρι σου;
Αθήνα όπως φαίνεται από την Πάρνηθα
Ενώ όλοι έχουμε καλές φωτογραφικές μηχανές, βρεθήκαμε όλοι εκεί εκείνη την ημέρα – για το μεγάλο ραντεβού με τα ελάφια – χωρίς αυτές! Ε καλά, δηλαδή όχι και χωρίς καμία φωτογραφική. Είχαμε κινητά και ipad. Και μάτια που κατέγραψαν τα πάντα και καρδιές που γέμισαν εικόνες και πρωτόγνωρα συναισθήματα. Άλλωστε όπως διάβασα πρόσφατα και μου άρεσε:
– Ποια είναι η καλύτερη φωτογραφική μηχανή;
– Αυτή που έχεις μαζί σου!
Ανεβήκαμε ψηλά στο βουνό, παρκάραμε και αρχίσαμε την περιήγηση μέσα στο δάσος. Το τοπίο ήταν απίστευτο… Μου θύμιζε σκηνές από δάση που έχω ξαναδεί μόνο σε ταινίες της Disney. Η βλάστηση πυκνή και αν τυχόν επέλεγες να απομακρυνθείς από το κεντρικό μονοπάτι και να μπεις μέσα στο δάσος, νομιζες ότι θα ξεπηδήσουν ήρωες από τα αγαπημένα σου παραμύθια. Με την Εβελίνα κάναμε αρκετές παρακάμψεις και δώσαμε την υπόσχεση να επιστρέψουμε σύντομα για ακόμα περισσότερη εξερεύνηση.
Λίγο πριν να φτάσουμε στον προορισμό μας, που ήταν ένα υπέροχο ξέφωτο με τραπέζια πικινικ, είδαμε τα δύο πρώτα ελάφια. Ενώ περίμενα να τα δω και δεν ήταν έκπληξη, απλά δεν μπορούσα να το πιστέψω ότι εκεί απέναντί μας ήταν δύο ζώα του δάσους. Ήταν σουρεαλιστικό. Μου φαινόταν τόσο εξωπραγματικό, που δεν ήξερα αν ονειρευόμουν ή ήμουν ξύπνια. Προσπαθήσαμε να τα φέρουμε κοντά μας με τα καρότα και τα μήλα που είχαμε μαζί μας, αλλά τα συγκεκριμένα ελάφια ήταν επιφυλακτικά. Πλησίασαν λίγο, έφαγαν τα μήλα που τους πετάξαμε, προλάβαμε να τα βγάλουμε κάποιες μακρινές φωτογραφίες αλλά μετά χάθηκαν μέσα στην πυκνή βλάστηση.
Το ξέφωτο με τα τραπέζια του πικνικ ήταν ένα μαγικό μέρος επίσης. Το μόνο άσχημο ότι την προηγούμενη είχε βρέξει, το χώμα ήταν βρεγμένο και έτσι τα παιδιά δεν είχαν την ευκαιρία να κυλιστούν στο πράσινο, όπως έλεγε και η Εβίτα.
Παρ’ όλα αυτά έπαιξαν, έτρεξαν, εξερεύνησαν και μετά πήραμε το δρόμο της επιστροφής.Τα δύο αγαπημένα ελάφια μας περίμεναν και στην επιστροφή. Και πάλι δεν πλησίασαν αρκετά, αλλά ένα σύντομο βίντεο κατάφερα να τα τραβήξω!
Καθώς κατεβαίναμε το βουνό όμως με τα αυτοκίνητα σταθήκαμε πιο τυχεροί. Είχαμε κολλημένα τα μάτια μας στους λόφους ψάχνοντας για ελάφια. Ξαφνικά εμφανίστηκε μια μεγάλη παρέα. Ήταν 4 ή 5! Παρκάραμε, πήραμε τα καρότα και τα φρούτα και πλησιάσαμε για να τα ταίσουμε. Σύντομα πλησίασαν άλλα τόσα. Αυτό κι αν ήταν εμπειρία. Ήμασταν περιτριγυρισμένοι από ελάφια! Τα συγκεκριμένα ήταν τόσο φιλικά που έμοιαζαν σαν να ήταν… κατοικίδια. Δε φοβόντουσαν καθόλου. Κι εμείς δε λέγαμε να ξεκολλήσουμε… Λίγο όμως που τελείωσαν τα τρόφιμα, λίγο που είχε αρχίσει να σκοτινιάζει, λίγο που το κρύο είχε γίνει τσουχτερό, το πήραμε απόφαση και πήραμε και πάλι το δρόμο της επιστροφής.
Επιστρέψαμε σπίτι γεμάτοι εικόνες και εμπειρίες. Τι υπέροχη περιπέτεια που ζήσαμε χωρίς να απομακρυνθούμε από την πόλη μας και χωρίς να ξοδέψουμε καθόλου χρήματα, παρά μόνο τη βενζίνη και ένα κιλό καρότα και μήλα… Πόσες ομορφιές υπάρχουν τριγύρω μας αρκεί να θέλεις να τις δεις και να τις ζήσεις…
Εμείς πάντως έχουμε αποφασίει να επιστρέψουμε έχοντας μαζί μας περισσότερες προμήθειες σε λαχανικά και φρούτα, αλλά και… σε φωτογραφικό εξοπλισμό. Όσοι πιστοί προσέλθετε!
Μαγεύτηκα Ασπα. Πραγματικά μοναδική εμπειρία. Ξέρεις πόσο καιρό λέμε και εμείς να ανέβουμε Πάρνηθα; Μας πέφτει μακρία βέβαια απο Πειραιά και όλο το αναβάλλουμε (κακώς!!!).
Θα οργανωθούμε άμεσα με φαγητά για πικ νικ, διάθεση ταξιδιάρικη και ορειβατική και παρέα γελαστή:)
Φιλιά πολλά
Εκεί θα είμαστε. Το έχουμε καθιερώσει και πηγαίνουμε συνέχεια. Στείλε μήνυμα μήπως συμπέσουμε!
Υπέροχη εικόνα!!!! Έχω να πάω στη Πάρνηθα χρόνια (μικρή ήμουν). Το καλοκαίρι που θα έρθω θα το βάλω στο πρόγραμμα. Μαγικά μέρη μέσα στην Αττική! Σ’ευχαριστούμε που μας το θύμισες.
Χαρά μου Ελεάνα. Καλημέρα! 🙂
Είναι πανέμορφο να έρχεσαι τόσο κοντά με τα άγρια ζώα, ιδίως αν είναι και εξαιρετικά συμπαθητικά όπως τα ελάφια.
Ωστόσο, καλό είναι να θυμόμαστε ότι τα ζώα αυτά είναι ακριβώς αυτό, άγρια. Όσο κι αν μας αρέσει, το καλύτερο γι αυτά είναι να βρίσκουν την τροφή μόνα τους και να μην μαθαίνουν να εξαρτώνται από την ανθρώπινη παρουσία. Είναι προτιμότερο γι αυτά να μήν τα ταΐζουμε. Έχω δε την εντύπωση ότι επιτρέπεται υπό προϋποθέσεις το κυνήγι τους. Είναι πιθανόν το ζώο που σήμερα σας εμπιστεύεται για ένα καρότο, αύριο να πλησιάσει αυτόν (νόμιμο ή μη κυνηγό) που θα του αφαιρέσει τη ζωή…
Κωνσταντίνε έχεις πολύ δίκιο σε αυτό που λες. Παράλληλα, αυτό που σκέφτομαι κάθε φορά που ανεβαίνω είναι αν είναι σωστό σε σημεία που γίνεται αναδάσωση να κυκλοφορούν ελάφια που τρώνε ότι χλωρό βρούνε αλλά το κυριότερο πατάνε το όσο χώμα έχει απομείνει και άρα δύσκολα θα φυτρώσει κάτι από τους σπόρους που έχουν σπείρει.
Όπως πάντα οι υπεύθυνοι είναι απόντες για να δώσουν μια τεκμηριωμένη άποψη προς κάθε κατεύθυνση. Πάντως έχω την αίσθηση ότι το κυνήγι στην Πάρνηθα δεν επιτρέπεται σε κανένα σημείο και καμία εποχή.
Σωστή η τοποθέτηση ότι δεν πρέπει να μάθουν να εξαρτώνται από την ανθρώπινη παρουσία.
Ελπίζω πάντως να μην επιτρέπεται το κυνήγι τους στην Πάρνηθα ούτε υπό προϋποθέσεις…
Καταπληκτικό. Είχα παλιότερα μια φίλη και συμφοιτήτρια που έμενε εκεί κοντά. Με πήγε ένα πρωινό του Μαϊου στην Ιπποκράτειο Πολιτεία. Αν θυμάμαι καλά είχαμε κάνει κοπάνα εκείνη τη μέρα. Δεν έχω δει πιο τέλειο τοπίο ποτέ. Δέντρα, λιμνούλες, λουλουδάκια, τέλειος ουρανός και με αυτόν τον υπέροχο ήλιο που σου ζεσταίνει το πρόσωπο χωρίς να σε καίει, τραπεζάκια για πικ-νικ και όλα αυτά δίπλα στην Αθήνα. Πρέπει να πάω και τα παιδιά οπωσδήποτε. Δυστυχώς με τη φίλη χαθήκαμε με τα χρόνια, τη θυμήθηκα τώρα και νοστάλγησα εκείνα τα χρόνια. Το σημείο που είδατε τα ελάφια πως θα το βρούμε?
Η Ιπποκράτειος Πολιτεία είναι υπέροχο μέρος! Είχαμε πάει παλαιότερα όλη μαζί η παρέα και πάλι.
Το συγκεκριμένο μέρος με τα πολλά ελάφια ήταν πάνω στον κεντρικό δρόμο πηγαίνοντας προς τα καταφύγια, Μόλα κλπ. Δεν ήταν κάποιο “κρυμμένο μέρος” τα ελάφια είχαν βγει στον κεντρικό δρόμο!