To Σαββατοκύριακο έκανα μια γενική αναδιοργάνωση ντουλάπας. Έχω ξαναγράψει για το πόσο σημαντικό πιστεύω ότι είναι το ξεκαθάρισμα της ντουλάπας στο post τα Ρούχα της καμιάς φοράς. Μου αρέσει να μπαίνω πού και πού και να τα σαρώνω όλα. Και πιστεύω ότι η κατάσταση της ντουλάπας μας μοιάζει πολύ με την κατάσταση της ζωής μας.
Όταν η ντουλάπα είναι ανακατεμένη ίσως και η ζωή είναι ανακατεμένη. Όταν η ντουλάπα είναι γεμάτη με ρούχα που δεν αγαπάς αλλά αρνείσαι να αποχωριστείς, ίσως και στη ζωή υπάρχουν καταστάσεις που αρνείσαι να αποχωριστείς. Και κατά κάποιον περίεργο τρόπο όταν βάζεις σε τάξη την ντουλάπα σου, νιώθεις ότι αρχίζεις να βάζεις τάξη και στη ζωή σου.
Όπως έγραφα και στο Όταν η μαμά είναι χαρούμενη όλοι είναι χαρούμενοι η ενασχόληση με την καθαριότητα του σπιτιού και το ξεκαθάρισμα της ντουλάπας σε κάνει πάντα να νιώθεις καλύτερα. Νιώθεις ότι παίρνεις τον έλεγχο των πραγμάτων στα χέρια σου.
Τώρα αν αναρωτιέστε αν έχουν «επιστημονική υπόσταση» αυτά που λέω, μπορεί και να μην έχουν. Απλά εγώ έτσι πιστεύω ή τουλάχιστον έτσι συμβαίνει στη δική μου την περίπτωση.
Ενώ λοιπόν συνήθως κρατάω σε καλή κατάσταση τα ρούχα που κρεμιούνται σε κρεμάστρες, εκείνο που είχα καιρό να αγγίξω ήταν τα συρτάρια και τα ράφια. Ήξερα ότι στο πίσω μέρος των ραφιών και των συρταριών υπάρχουν καταχωνιασμένα ρούχα και ήθελα να τα βγάλω όλα έξω και να κάνω ένα καλό ξεκαθάρισμα.
Και ξαφνικά άρχισα να ανακαλύπτω ότι έχω πολλά μπλουζάκια με ραντάκια, από αυτά που τα φοράς μέσα από το σακάκι και είναι ελαστικά, ένα μέγεθος. Επειδή φοράω συχνά σακάκι, έχω αρκετά τέτοια. Όμως δεν ήξερα πόσα πολλά είχα, γιατί κάθε φορά που ψάχνω να βρω ένα τέτοιο μπλουζάκι δυσκολεύομαι να βρω. Έτσι νόμιζα ότι δεν είχα αρκετά. Αν δηλαδή το Σάββατο το πρωί αντί να φτιάξω την ντουλάπα πήγαινα για ψώνια και τύχαινε να τα συναντήσω μπροστά μου σε κανένα κατάστημα, μπορεί να έπαιρνα 1-2.
Ε λοιπόν μετά από το γενικό ξεκαθάρισμα της ντουλάπας (έψαξα κάθε γωνιά, δεν άφησα τίποτα) ανακάλυψα ότι είχα – πόσα λέτε; – 24 τέτοια μπλουζάκια. 24! Κι εγώ νόμιζα ότι δεν είχα αρκετά! Με έπιασαν κάτι γέλια. Όχι επειδή είχα πολλά μπλουζάκια, αλλά επειδή άρχισε να ενδυναμώνεται ακόμα περισσότερο η θεωρία μου περί σύγκρισης ντουλάπας και ζωής.
Άραγε τι υπάρχει στη ζωή που νομίζουμε ότι δεν έχουμε – κι όμως έχουμε; Πόσα σχέδια, πόσες ελπίδες, πόσα όνειρα υπάρχουν καταχωνιασμένα στο πίσω μέρος του μυαλού μας, ξεχασμένα και σκονισμένα, που αγωνιούν να βγουν έξω; Τι άλλο έχουμε κρυμμένο εκεί μέσα και εμείς έχουμε την εντύπωση ότι δεν το διαθέτουμε; Θάρρος; Δύναμη; Χιούμορ; Ταλέντο; Δημιουργικότητα; Καλοσύνη; Αγάπη για τον εαυτό μας;
Είναι εκεί. Είναι όλα εκεί. Κρυμμένα κάτω από σωρούς. Το μόνο που χρειάζεται να είναι να αναζητήσουμε και να τα βγάλουμε στην επιφάνεια.
Eίναι από τα κείμενά σου που με αφήνουν εντυπωσιασμένη. Που το σκέφτηκες όλο αυτό και πως το έκανες τόσο ωραίο post; Μια ντουλάπα καθάρισες μόνο.
Το μυαλό της Άσπας και ο περίεργος τρόπος που λειτουργεί (ή αλλιώς η παράνοια σε όλο της το μεγαλείο). Χαχα…
Τι ενδιαφέρουσα σύνδεση ντουλάπας και ζωής… Πόσο δίκιο έχεις! Έδωσα κάποτε αρκετά ρούχα μου, που αφορούσαν ένα αρκετά δυσάρεστο διάστημα της ζωής μου. Τώρα τα συνδέω όλα με αυτά που έγραψες…
Τα συσχετίζω απόλυτα… Αρκεί να μην έρθει κανείς και μου ζητήσει να το τεκμηριώσω επιστημονικά. χαχα…
Το κάνω πολύ συχνά , τώρα τελευταία, είναι ένα είδος ψυχανάλυσης για μένα……
Κατερίνα είναι πράγματι απελευθερωτικό!