Το λίγο-λίγο γίνεται πολύ

Πριν από 2-3 εβδομάδες, το TaxiBeat σε συνεργασία με τη ΜΕΤΑδραση διοργάνωσαν μια δράση βοήθειας για τους πρόσφυγες. Είχα ενημερωθεί σχετικά από τα social media και ήθελα να συμμετάσχουμε κι εμείς, αλλά όταν η Εβίτα ήρθε από το σχολείο με ανακοίνωση  ότι θα συμμετείχαν ως σχολείο, χάρηκα ακόμα περισσότερο. Η ανακοίνωση έλεγε:

Το σχολείο μας προκειμένου να ανταποκριθεί στο ρόλο του και να εμφυσήσει στους μαθητές τις αξίες της αλληλεγγύης, της προσφοράς και της αγάπης, συμμετέχει στη δράση βοήθειας για τους πρόσφυγες που πραγματοποιείται σε συνεργασία με την εθελοντική ομάδα ΜΕΤΑδραση και την εταιρεία Taxibeat.

Παρά το γεγονός ότι δίνουμε συστηματικά ρούχα και άλλα αντικείμενα σε διάφορους σκοπούς, δε δυσκολευτήκαμε να συγκεντρώσουμε 3-4 μεγάλες τσάντες για να τις πάρει η Εβίτα στο σχολείο. Τα κορίτσια έψαξαν προσεκτικά τις ντουλάπες τους και ξεχώρισαν ρούχα και παπούτσια που δεν τους κάνουν πια. Μεταξύ των αντικειμένων ήταν και οι αγαπημένες μπότες της Εβίτας. Μερικές φορές δεν είναι εύκολο για τα παιδιά να αποχωριστούν τα αγαπημένα τους αντικείμενα (ούτε για τους μεγάλους εξάλλου) αλλά το γεγονός ότι θα ζέσταιναν τα πόδια κάποιου κοριτσιού που έχει χάσει τα πάντα, τη γέμισε γλυκιά προσμονή να τις πάει την άλλη μέρα στο σχολείο.

Να οι μπότες, πέρσι στα πόδια της Εβίτας:

 

 

Και φέτος, λίγο πριν να ξεκινήσουν το νέο τους ταξίδι…

 

Αφού τα είχαμε όλα έτοιμα, έπρεπε κάπου να πεταχτώ. Ζήτησα όμως από την Εβίτα να ξανακοιτάξει τη λίστα με τα είδη πρώτης ανάγκης, μήπως θα μπορούσαμε να βρούμε κι άλλα πράγματα εκτός από αυτά που είχαμε συλλέξει ήδη. Θυμόμουν ότι ζητούσαν και γραφική ύλη και πάντα έχουμε περίσσεια από είδη ζωγραφικής, ξυλομπογιές, τετράδια κλπ.

Όταν επέστρεψα, μου έδειξε με μεγάλη χαρά την επιπλέον δουλειά που είχε κάνει. Είχε μαζέψει μπλοκ ζωγραφικής και τετράδια, και είχε μπει στον κόπο να φτιάξει σετ από ξυλομπογιές και μαρκαδόρους τοποθετώντας το κάθε σετ σε ξεχωριστό κουτάκι.

Αλλά εκεί που πραγματικά συγκινήθηκα ήταν όταν είδα ένα ροζ κουτί παπουτσιών και το περιεχόμενό του.

 

Καθώς στη λίστα με τα είδη πρώτης ανάγκης έγραφε ότι χρειάζονταν και χαρτί υγείας, είχε πάρει ένα χαρτί από τα δικά μας και το είχε τοποθετήσει σε ένα ροζ κουτί για να το στείλουμε.

Παρά τις τσάντες που είχαμε ήδη συγκεντρώσει, εκείνη προσπαθούσε να βρει κι άλλα να προσφέρει. Ένα χαρτί τουαλέτας, δεν της φάνηκε λίγο. Λίγο ο ένας, λίγο ο άλλος, το λίγο-λίγο γίνεται πολύ.

Η Μαρία Μοντεσσόρι είχε πει: “Η στάση μας απέναντι σε ένα νεογέννητο θα πρέπει να είναι γεμάτη σεβασμό που ένα πνευματικό ον περιορίστηκε μέσα σε όρια αντιληπτά σε μας.”  Τα παιδιά μου, τα παιδιά όλων μας, μπορεί να μην είναι πλέον νεογέννητα, αλλά μας δίνουν καθημερινά μια καλή γεύση πνευματικότητας. Μακάρι να μην τη χάσουν ποτέ – όπως και την παιδικότητα, την αθωότητα, και τη μεγαλόπνοη σκέψη τους.