Οδηγώντας το Volvo V40 σε Ψηφιακές Γειτονιές: Review

Το ήξερα ότι είχα μπει σε μπελάδες, όταν πήγα να πάρω τα κορίτσια από το σχολείο με το Volvo των Ψηφιακών Γειτονιών και η Εβελίνα καθώς έβγαινε και με είδε από απόσταση, γύρισε προς την αδελφή της και της φώναξε: «Εβίτα τρέξε γρήγορα! Ήρθε η μαμά να μας πάρει με το νέο ΜΑΣ αυτοκίνητο!»

Το ήξερε βέβαια ότι δεν ήταν το νέο ΜΑΣ αυτοκίνητο και ότι θα το είχαμε στη διάθεσή μας μόνο για μία εβδομάδα, αλλά ποιος μπορεί να απαγορεύσει σε ένα 11χρονο κορίτσι να ονειρεύεται;

 

Τον προηγούμενο μήνα είχα λοιπόν τη χαρά να οδηγώ ένα από τα τρία V40 που μας παρείχε η Volvo ως υποστηρικτής της εκδήλωσης Ψηφιακές Γειτονιές 2014 που διοργανώσαμε στις 4 και 5 Απριλίου στην Αθήνα.

 

Εδώ στη Volvo… Ήρθα να παραλάβω ένα από τα τρία επίσημα αυτοκίνητα της εκδήλωσης Ψηφιακές Γειτονιές! http://t.co/p3il90hbQe — Aspa (@aspaonline) March 31, 2014

 

Στο σημερινό post θα γράψω δυο λόγια για την εμπειρία μου – ένα σύντομο «ανεπίσημο» review. Και λέω ανεπίσημο γιατί δεν έχω ασχοληθεί τόσο με αυτοκίνητα (ακόμα) ώστε να κάνω ένα «κανονικό» review αυτοκινήτων.  Δεν παρακολουθούσα τις εξελίξεις και οδηγώ το ίδιο αυτοκίνητο εδώ και πολλά χρόνια – μια και το αυτοκίνητο έμπαινε πάντα σε δεύτερη μοίρα σε σχέση με άλλες ανάγκες.

Θα γράψω όμως όσα μου έκαναν εντύπωση από το V40 και την προσωπική μου εμπειρία που σίγουρα έχει τη δική της ξεχωριστή αξία. Διευκρινίζω επίσης ότι το post δε γίνεται στα πλαίσια κάποιας συνεργασίας με τη Volvo. Το γράφω επειδή το θέλω. Γιατί παρόλο που έχουν περάσει σχεδόν δύο μήνες από τότε, μπορώ με βεβαιότητα να πω ότι η ζωή μου έγινε λίγο ομορφότερη εκείνη την εβδομάδα που οδηγούσα το V40.

Εκείνες τις μέρες ήμουν υποχρεωμένη να μετακινούμαι πολύ και από τότε που παρέλαβα το αυτοκίνητο έπιανα τον εαυτό μου να ανυπομονώ να το οδηγήσω γιατί η διαδρομή ήταν μια πραγματική απόλαυση.

Τι μου άρεσε:

Τα μεγάλα πράγματα

✔ Οικονομία στην κατανάλωση. Τεράστια διαφορά σε σχέση με την κατανάλωση του δικού μου αυτοκινήτου. Παρέλαβα το αυτοκίνητο γεμάτο ως τη μέση, το οδηγούσα μία ολόκληρη εβδομάδα και δε χρειάστηκε να περάσω από βενζινάδικο παρά μόνο την τελευταία μέρα και αυτό για σιγουριά, επειδή είχα να πάω στο αεροδρόμιο. Υπολόγισα ότι όλη αυτή την εβδομάδα που ήμουν συνέχεια στο δρόμο, η κατανάλωση μου σε καύσιμα ήταν γύρω στα 20 ευρώ, μόνο. Θα  είχα ξοδέψει τουλάχιστον 60 ευρώ με το δικό μου αυτοκίνητο. Το μοντέλο V40 που οδηγούσα εγώ ήταν το D2 (ντίζελ) που εκτός της χαμηλής κατανάλωσης σε καύσιμο έχει έχει και ιδιαίτερα χαμηλά τέλη κυκλοφορίας, λόγω χαμηλών εκπομπών ρύπων: Μηδέν ευρώ ετησίως.

✔ Το παρκάρισμα ήταν πλέον παιχνίδι καθώς υπήρχε σύστημα υποβοήθησης στάθμευσης με κάμερα στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου για να βλέπω πόσο χώρο είχα στη διάθεσή μου. Η κάμερα ενεργοποιούταν από μόνη της όταν έκανα όπισθεν, έβλεπα τα πάντα στην οθόνη και υπήρχε και ηχητική ειδοποίηση όταν πλησίαζα εμπόδιο.  Το ευκολότερο παρκάρισμα που έχω κάνει στη ζωή μου!

✔ Όταν σταματούσα στα φανάρια, η μηχανή έσβηνε από μόνη της για οικονομία και ξεκινούσε και πάλι  όταν έβαζα ταχύτητα. Την είχα χάσει αυτή την εξέλιξη στην τεχνολογία αυτοκινήτων αλλά μαθαίνω ότι αρκετά νέα αυτοκίνητα βγαίνουν πλέον με αυτό το χαρακτηριστικό.

✔ Αυτόματα φώτα: Δε χρειαζόταν να ανοίγω εγώ τα φώτα, άνοιγαν από μόνα τους, ανάλογα με τη φωτεινότητα της ατμόσφαιρας. Δηλαδή άνοιγαν όταν σκοτείνιαζε, όταν είχε συννεφιά ή όταν περνούσα από τούνελ. Επειδή περνάω συχνά από τα τούνελ της Αττικής οδού, πολύ μου άρεσε πολύ που δε χρειαζόταν να ανοιγοκλείνω εγώ τα φώτα. Επίσης το σύστημα μπορεί να ρυθμίσει αυτόματα τα φώτα μεταξύ μεγάλης και μεσαίας σκάλας ανάλογα με το αν θα ανιχνεύσει κόκκινα φώτα προπορευόμενου αυτοκινήτου ή φώτα πορείας από την αντίθετη πλευρά.

✔ Αίσθηση ασφάλειας. Δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω, αλλά ένιωθα ασφαλής οδηγώντας αυτό το αυτοκίνητο. Έβλεπα ότι ανταποκρινόταν σε όλες τις εντολές που του έδινα, επιτάχυνε γρήγορα, ήταν σταθερό, δεν ζοριζόταν. Ένιωθα ότι «πατούσε καλά στο δρόμο» και αυτή η αίσθηση ασφάλειας ειδικά όταν έχεις τα παιδιά σου μέσα είναι ανεκτίμητη.

✔ Σύνδεση με το τηλέφωνο. Για άλλους αυτό μπορεί να είναι «μικρό» αλλά για μένα ήταν «big thing» και με το ζόρι κρατήθηκα να μην το γράψω πρώτο και καλύτερο! Την πρώτη μέρα που μπήκα στο αυτοκίνητο είδα στην οθόνη την εντολή «Connect phone».  Ακολούθησα τις εντολές, έβαλα τον κωδικό που μου εμφάνισε και με έναν «μαγικό τρόπο» το iPhone μου συνδέθηκε με το αυτοκίνητο. Το οποίο σήμαινε ότι αν κάποιος με έπαιρνε τηλέφωνο όσο ήμουν στο αυτοκίνητο (ακόμα κι αν το κινητό ήταν χωμένο στο βάθος της τσάντας μου) άκουγα τον ήχο κλήσης από τα ηχεία του αυτοκινήτου, έβλεπα στην οθόνη ποιος με καλεί και με ένα κουμπί απαντούσα και μιλούσα σε ανοιχτή ακρόαση.

Επίσης, είχα πρόσβαση σε όλο τον τηλεφωνικό μου κατάλογο μέσω οθόνης – επαναλαμβάνω χωρίς να βγάλω το κινητό από όπου κι αν ήταν καταχωνιασμένο και είναι big thing αυτό, huge – αλλά και στην αγαπημένη μου μουσική μια και στο κινητό μου έχω περασμένα εκατοντάδες αγαπημένα κομμάτια. Τέλος επιτέλους, μπόρεσα να ακούσω τα αγαπημένα μου podcast που κατεβάζω στο κινητό αλλά ποτέ δεν έχω χρόνο να ακούσω. Κάθε φορά λοιπόν που έμπαινα στο αυτοκίνητο, είχα πρόσβαση στα πάντα και μπορούσα χωρίς να αφήσω το τιμόνι να μιλήσω στο τηλέφωνο, να επιλέξω μουσική και να ακούσω τα αγαπημένα μου podcasts. Παράδεισος. Ένας πραγματικός παράδεισος.

 

Τα μικρά πράγματα

Η φιλοσοφία μου είναι ότι τα μικρά πράγματα στη ζωή δεν είναι καθόλου «μικρά πράγματα», είναι καμιά φορά τα μεγαλύτερα (όπως καταλήγω και στο παλαιότερο post μου Τα μικρά πράγματα). Με ενθουσίασαν λοιπόν οι εξής κορυφαίες «λεπτομέρειες»:

✔ Eξαιρετικό σύστημα κλιματισμού, σπουδαίο ηχοσύστημα, πολυτελή υλικά, εσωτερικός φωτισμός και φώτα ανάγνωσης που θύμιζαν αεροπλάνο.

✔ Μία γενικότερη αίσθηση πολυτέλειας και άνεσης κατά την οδήγηση.

✔ Παρ’ όλο που οδηγούσα όπως προανέφερα το μοντέλο ντίζελ, το επίπεδο θορύβου δε θύμιζε σε καμία περίπτωση πετρελαιοκίνητο κινητήρα.

✔ Ευρύχωρες θήκες για καφέ/νερό/αναψυκτικό μεταξύ των δύο μπροστινών θέσεων. Μου αρέσει να παίρνω μαζί μου τον καφέ μου για το δρόμο, αλλά στο δικό μου αυτοκίνητο η θήκη είναι μικρή και στριμωγμένη πάνω στην πόρτα και απλά δεν εξυπηρετεί.

✔ Ωραίος μεγάλος βολικός καθρέφτης με φως στο σκιάδιο του οδηγού. Δεν ξέρω αν είμαι η μόνη που φεύγω πάντα καθυστερημένη και βρίσκω απαραίτητο έναν τέτοιον καθρέφτη. Δε χτενίζομαι ή βάφομαι κατά τη διάρκεια της οδήγησης φυσικά, αλλά κάποια στιγμή που θα φτάσω στον προορισμό μου, χρειάζομαι έναν καθρέφτη. Γιατί να μην υπάρχει;

✔ Αυτόματο κλείδωμα πορτών κατά το ξεκίνημα. Αυτό ενεργοποιείται-απενεργοποιείται σύμφωνα με τις προσωπικές ανάγκες του οδηγού, αλλά εγώ που έχω μικρά παιδιά το βρήκα χρήσιμο.

✔ Εντυπωσιακός Ψηφιακός πίνακας οργάνων και… Ψηφιακή βελόνα ταχυτήτων. Αρμόζει σε αυτοκίνητο των Ψηφιακών Γειτονιών!

✔ Τεράστιο ντουλαπάκι αυτοκινήτου που χωρούσε τα πάντα και ευρύχωρες θήκες αποθήκευσης σε διάφορα σημεία του αυτοκινήτου.

✔ Και σπέσιαλ μπόνους: Το V40 τραβούσε τα βλέμματα! Οι περισσότεροι από εμάς δεν θα επιλέγαμε φυσικά ένα αυτοκίνητο απλά επειδή εντυπωσιάζει τους άλλους. Καλύτερα να κερδίζεις τις εντυπώσεις για άλλους λόγους – για τη δουλειά σου για παράδειγμα – και όχι λόγω ενός αντικειμένου που έχεις αγοράσει. Το είδα όμως να συμβαίνει και θα ήταν παράλειψη να μην το γράψω. Με το V40 ετοιμαστείτε να κερδίσετε τις εντυπώσεις!

Η εβδομάδα που οδηγούσα αυτό το αυτοκίνητο ήταν ίσως η πιο γεμάτη και κουραστική εβδομάδα της χρονιάς για μένα και δυστυχώς δεν πρόλαβα να το ψάξω όσο θα ήθελα. Δεν άνοιξα το βιβλιαράκι οδηγιών, ούτε κάθισα να μάθω περισσότερες πληροφορίες από το internet ή από τους ανθρώπους που μου το παρέδωσαν. Τώρα που το ψάχνω λίγο καλύτερα βλέπω ότι υπάρχουν ένα σωρό άλλα σημαντικά χαρακτηριστικά που δεν πρόλαβα να ανακαλύψω. Οπότε θα φροντίσω να το ξαναοδηγήσω και να επανέλθω με review part 2 για ακόμα περισσότερες λεπτομέρειες!

 

Ατάκες

Όσοι παρακολουθείτε το blog μου, γνωρίζετε ότι έχω δυο κόρες που έχουν… έφεση στις «ατάκες» όπως τις ονομάζω. Είναι και οι δύο ετοιμόλογες  και πετάνε πάντα τη σωστή ατάκα στη σωστή στιγμή. Όσοι έρχεστε εδώ σήμερα για πρώτη φορά, ετοιμαστείτε να διαβάσετε μερικές από τις ατάκες τους σε σχέση με το αυτοκίνητο – ήδη την πρώτη για το νέο ΜΑΣ αυτοκίνητο την ανέφερα στον πρόλογο! Περιττό να πω ότι απόλαυσαν την εμπειρία του V40 στο έπακρο, και πραγματικά λυπήθηκαν που αναγκάστηκαν να το αποχωριστούν. Για του λόγου το αληθές:

✔ Φτάνουμε στο σπίτι και βλέπω την Εβελίνα να βγάζει το χαλάκι της πίσω θέσης που ήταν στα πόδια της και να το τινάζει. «Τι κάνεις εκεί Εβελίνα;» τη ρωτάω. «Γιατί τινάζεις το χαλάκι;» «Το καθαρίζω μήπως και το δουν καθαρό και μας αφήσουν να το κρατήσουμε.»

✔ Μας αρέσει να ακούμε δυνατή μουσική στο αυτοκίνητο. Και ειδικά όταν παίζει κομμάτι που αρέσει σε όλους, ανοίγουμε τη μουσική στο τέρμα. Την πρώτη μέρα που το πήραμε, βάλαμε λοιπόν αγαπημένα κομμάτια και τη μουσική στο full και πήγαμε βόλτα. «Λοιπόν; Πώς σας φάνηκε η μουσική σε αυτό το αυτοκίνητο;» τις ρώτησα; Η απάντηση ήρθε από την Εβίτα: «Έχει ηχεία που βολεύουν, φίλε!»

✔ Προς το τέλος της εβδομάδας. Παρκάρουμε στο γκαράζ του σπιτιού μας. Η Εβίτα λέει: «Δηλαδή θες να πεις ότι πρέπει να επιστρέψουμε αυτό το κουκλί;» «Άσε Εβίτα ναι» απαντάω. «Αλλά αλήθεια για πες μου, τι σου αρέσει περισσότερο στο αυτοκίνητο;» «Everything in it is awesome» απαντάει.

✔ Και τέλος, τις ρωτάω χθες: «Κορίτσια, γράφω στο blog μου για το Vovlo. Υπάρχει κάτι που θέλετε να πείτε για να το γράψω στο post;» Η Εβελίνα απαντάει τραγουδώντας στο ρυθμό του Impossible: «I rembember weeks ago, our Volvo car is gone… ♫»

Volvo ευχαριστούμε για την εμπειρία! Μας στοίχισε βέβαια που «our Volvo car is gone» αλλά «we ‘ll be back». Εξάλλου αυτή την εποχή ψάχνουμε για το καινούργιο ΜΑΣ αυτοκίνητο! 😉

Photos: vassilisonline, philos, aspaonline