90 μέρες Σαββατοκύριακο

Ξεκίνησα να γράφω τις ατάκες των παιδιών μου σε αυτό εδώ το blog πριν από 8 χρόνια. Και συνεχίζω να τις γράφω δυναμικά, με τη δική τους πλέον σύμφωνη γνώμη. Παρ’ όλο που δε γράφω πλέον ατάκες με την ίδια συχνότητα (γιατί γράφω περισσότερο για τις σκέψεις τους και τον τρόπο που αντιμετωπίζουν τα πράγματα) σήμερα είναι μέρα για ατάκες!

Οι τελευταίες λοιπόν ατάκες της Εβελίνας, που μόλις πέρασε το… μαρτύριο των εξετάσεων με απόλυτη επιτυχία και αποφοίτησε από την α’ γυμνασίου!

✔  Μου λέει: «Φεύγεις;»
«Ναι» της λέω.
«Ωχ. Ποιον θα ενοχλώ τώρα;» Και δίνει μόνη της τη λύση. «Δεν πειράζει θα βάλω μουσική.»

✔  Είμαστε στη ρεσεψιόν της ορθοδοντικού, οπότε σκέφτομαι ότι είναι επιτέλους ευκαιρία να μπω στα γρήγορα στο Instagram.
Η Εβελίνα κάθεται δίπλα μου και κοιτάζει το timeline μαζί μου, αλλά έχει αρχίσει και αγχώνεται που κάνω scroll στα γρήγορα, χωρίς να σταματάω. Τέλος δεν κρατιέται και μου λέει με σοβαρότητα: «Κάθε φορά που αγνοείς μια φωτογραφία ένας άνθρωπος παίρνει ένα λιγότερο like».

✔  Μου διηγείται πώς της ήρθε η ιδέα για μια ιστορία που γράφει: «Μια φορά εκεί που κάναμε Αρχαία με χτύπησε η έμπνευση στο κεφάλι».

✔  Είναι στο δωμάτιό της για να διαβάσει και της στέλνω μήνυμα στο Viber με την μέρα και ώρα που της έκλεισα ραντεβού στον οδοντίατρο. Ε λοιπόν πέρασαν 8 λεπτά (8 ΟΛΟΚΛΗΡΑ ΛΕΠΤΑ) και δεν το είχε δει (το viber σου δείχνει πότε αναγνώστηκε). Άλλες φορές πληκτρολογεί απάντηση πριν καν πατήσω send – που λέει ο λόγος. (Άρα όντως μελετούσε το παιδί!)

Μετά από 8 λεπτά (8 ΟΛΟΚΛΗΡΑ ΛΕΠΤΑ) μου απαντάει: «Καλά ήταν ανάγκη να μου το στείλεις σε μήνυμα; Το άκουγα όταν μιλούσες στο τηλέφωνο για το το ραντεβού».

✔  Ψάχνω και βρίσκω τον έλεγχο μου από την α’ γυμνασίου γιατί ήμουν σίγουρη ότι η Εβελίνα με ξεπέρασε στους βαθμούς, παρόλο που ήμουν δυνατή μαθήτρια (πράγματι). Τον πιάνει στα χέρια της και τον μελετάει με ενδιαφέρον. Ξαφνικά αρχίζει και γελάει: «15 έκθεση; Η μαμά είχε πάρει 15 στην έκθεση και τώρα είναι blogger. Κοίτα να δεις από πού ξεκίνησε το μικρό…»

✔  Της λέω ότι το κουμπί angry στο facebook (που προστέθηκε μαζί με άλλα στο απλό like)  το έχουν μεταφράσει στα Ελληνικά «έλεος». Και ότι δε νομίζω ότι ι ήταν λάθος μετάφραση απλά επέλεξαν να το αποδώσουν με αυτό τον τρόπο, αντί να χρησιμοποιήσουν την λέξη «θυμώνω» ή «θυμωμένος».
Απαντάει: «Έλεος!»

✔  Με αφορμή μια λυπητερή ταινία που είδαμε, που ήταν βασισμένη σε αληθινά γεγονότα λέει:
«Είναι κρίμα εμείς να καθόμαστε να στεναχωριόμαστε επειδή κόπηκε το ρεύμα και μένουμε χωρίς internet για μια ώρα».

✔  Βλέποντας την καταχνιά και την συννεφιά μια μέρα που την πήγαινα σχολείο της λέω: «Μίζερη μέρα έξω, ε;»
«Ναι» μου απαντάει. «Η καλύτερη μέρα για να χαμογελάω και να προσπαθώ να κάνω τους άλλους να νιώσουν καλύτερα.»

✔  Μου δείχνει ένα trailer μιας ταινίας Marvel για να δούμε.
Της λέω «Μπα, δεν έχω κέφι για τέτοια ταινία».
Πιάνει το κινητό και ψάχνει κάτι στο Google. Μου εξηγεί: «Ψάχνω στο Google ‘how to make your mom like Marvel’». Μετά από λίγο κουνάει το κεφάλι της με απογοήτευση. «Όπως το φαντάστηκα. Δεν υπάρχει τρόπος».

[Παρ’ όλα αυτά τελικά είδαμε Captain America. Ήταν η πρώτη μου επαφή με ταινία Marvel. Και έχω να πω ότι: Τhis mom loves Marvel after all!)

✔  Μπαίνει στο σπίτι την ώρα που σερβίρω και δηλώνει: «Θα φάω κι ελιές».
Την κοιτάω με απορία.
«Μπήκαμε στο κεφάλαιο ελιές στην οικιακή οικονομία».

✔  Μελετώντας, με τα ακουστικά στα αυτιά μου εξηγεί: «Συνήθως όταν διαβάζω Αρχαία ακούω Ιαπωνικά τραγούδια».

✔  Ένα απόγευμα είχαμε πάει για μία ακτινογραφία. Στην αίθουσα αναμονής ήταν ανοιχτή η τηλεόραση σε ένα τηλεπαιχνίδι. Όταν έχεις ξεσυνηθίσει να έχεις ανοιχτή τηλεόραση στο background (όπως συμβαίνει στη δική μας περίπτωση που η τηλεόραση ανοίγει μόνο για ταινίες) η ανοιχτή τηλεόραση μετά από λίγο αρχίζει να σε εκνευρίζει.
Στα 5 λεπτά λέω στην Εβελίνα: «Μου έχει σπάσει τα νεύρα αυτό το πράγμα. Δεν την μπορώ την τηλεόραση.»
«Ναι το ξέρω. Αλλά εξαρτάται και τι παίζει» μου λέει η Εβελίνα.
«Εντάξει, τηλεπαιχνίδι είναι, πλάκα έχει» της λέω, «αλλά δεν μπορώ να το ακούω. Μου θυμίζει άλλον αιώνα.»
«Τον εικοστό ας πούμε;» με ρωτάει.
«Τον εικοστό!» της λέω γελώντας. «Ήταν πολύ αστείο αυτό που είπες, θα το γράψω στο blog».
«Δεν καταλαβαίνω γιατί ήταν αστείο» μου λέει. «Σε 2 αιώνες έχεις ζήσει. Στον 20ο και στον 21ο».

True story!

✔ Περίοδος εξετάσεων και μπαίνει στο δωμάτιό της να διαβάσει.  Εισπέει. Εκπνέει. Και λέει: «Let’s do this».

✔ Διάβαζε πάντα πρωί πρωί και όταν τελείωνε έβγαινε από το δωμάτιό της λέγοντας: «Τον έφαγα». (που σημαίνει, τον έφαγα τον βάτραχό μου. Διαβάστε περισσότερα στο post Διαχείριση χρόνου: Έφαγες το βάτραχό σου σήμερα;)

✔  Μου περιγράφει τι έγινε την τελευταία μέρα που έκαναν κανονικό μάθημα στο σχολείο. Λίγο πριν να  χτυπήσει το τελευταίο κουδούνι έκαναν με τους συμμαθητές της αντίστροφη μέτρηση.
9, 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1. ΟΥΡΛΙΑΧΤΑΑΑΑΑ!

✔ Αργά στο κρεβάτι της, γράφει.
Εγώ: «Εβελίνα γιατί είσαι ακόμα ξύπνια;»
Εβελίνα: «Έχω έμπνευση στο max!»

✔  Την πρώτη μέρα καλοκαιρινών διακοπών βγαίνει το πρωί από το δωμάτιό της και λέει θριαμβευτικά: «90 μέρες Σαββατοκύριακο ξεκινάνε!»