«Ήμασταν άτυχοι με τα παιδιά μας. Μεγάλωσαν όλα.»
~ Christopher Morley
Μοιάζει σαν χθες που γεννήθηκε η Εβελίνα… Δεν ήταν όμως χθες. Ήταν πριν από 7,5 χρόνια! Τα οποία πέρασαν χωρίς να το καταλάβω. Πέρασαν σε χρόνο μηδέν. Πέρασαν με αστραπιαία ταχύτητα.
Τρία περιστατικά όμως, φρόντισαν να μου το θυμίσουν τις τελευταίες μέρες…
Photo by Arwen Abendstern
«Χτύπημα» 1
Πήγαμε σε έναν παιδότοπο. Δεν άφησαν την Εβελίνα να μπει γιατί δε δέχονταν παιδιά που είναι πάνω από έξι. Ξεπέρασε το όριο ηλικίας του συγκεκριμένου παιδότοπου. Εννοούν δηλαδή ότι δεν είναι πια παιδί; Μα τι λένε;
«Χτύπημα» 2
Μου είπε: «Μαμά τα μπλουζάκια που μου αγοράζεις δεν είναι ανάγκη να έχουν μόνο πριγκίπισσες και τέτοια, μπορούν να είναι και σκέτα…» Τελικά βέβαια αυτή η δήλωση αποδείχθηκε ότι ήταν της στιγμής και την επόμενη μέρα επέστρεψε στο παραμυθο-νεραϊδο-πριγκιπόκοσμο. Για πόσο όμως;
«Χτύπημα» 3 (νοκ-άουτ)
Μπήκα στο Mothercare να της αγοράσω κολάν και διαπίστωσα ότι το μεγαλύτερο νούμερο που έχουν είναι 7-8 (δηλαδή για ηλικία 7-8). Και μια και κλείνει τα 8 τον Ιανουάριο και πάντα της παίρνω ένα νούμερο μεγαλύτερο γιατί είναι ψηλή, δεν μπορώ να της ξαναγοράσω ρούχα από το Mothercare. Ώστε αυτό ήταν; Θα περνάω μπροστά από το Mothercare και θα κάνω πώς δεν το βλέπω; Θα γυρίζω το κεφάλι από την άλλη; Θα βγάζω εκείνη την ώρα κινητό να τσεκάρω τα μηνύματά μου;
Πώς εξηγούνται όλα αυτά; Πώς πέρασαν τα χρόνια; Είναι ακατανόητο! Η κάθε μία μέρα από μόνη της είναι κουραστική και ατελείωτη, αλλά τα χρόνια πέρασαν σαν νεράκι, αβίαστα, με αστραπιαία ταχύτητα.
Το μόνο που μπόρεσα να ψελλίσω στην πωλήτρια που μου επιβεβαίωσε ότι το 7-8 είναι το μεγαλύτερο νούμερο που έχουν ήταν… «Καλά θα ξαναπεράσω κάποια άλλη στιγμή. Ευτυχώς έχω και μια μικρότερη κόρη…»
Ουφ…
«Τα παιδιά είναι μεγάλη παρηγοριά στα γεράματά σου – και σε βοηθούν να τα φτάσεις γρηγορότερα.»
~ Lionel Kauffman
An apprentice to happiness
Χίλια ευχαριστώ για όσα μου γράφεις Κωνσταντίνα! Το κλιπάκι αυτό είναι ένα από τα αγαπημένα μου! Μου είχε αρέσει τόσο, που το είχα βάλει και σε ένα post, το 2008 (http://aspaonline.blogspot.com/2008/06/blog-post_05.html)
Και από τότε που το είδα είμαι πιστή αναγνώστρια του blog της Gretchen Rubin… 🙂
Χαίρομαι που έχουμε κοινά γούστα. Καλώς ήρθες στο blog κι ελπίζω να τα λέμε συχνά!
Χάθηκα να σε διαβάζω Άσπα καιτο καμάρι μου αναφώνησε "θα φάμε κάτι;". Είναι ώρα για δείπνο εδώ στα βόρεια κλίματα, αλλά η μαγείρισσα αγρόν ηγόραζε… Σφαίρα στην κουζίνα! Θα σου ξανάρθω όμως 🙂
Μου θύμισες το κλιπάκι της Gretchen Rubin συγγραφέα του Happiness Project, "the years are short". Σου το παραθέτω, γιατί με συγκινήσατε εξίσου: http://www.youtube.com/watch?v=8jgVKw9rXRg
Αγκαλιές και χαιρετισμούς για τώρα,
Κωνσταντίνα
Χρυσάνθη
Πόσο όμορφο το μήνυμά σου… Αυτό είναι το νόημα, συμφωνώ απόλυτα κι ευχαριστώ!
Άσπα μου,
Οικεία συναισθήματα…
Ωστόσο, η κάθε ηλικία είναι ένας καινούργιος ανεξερεύνητος τόπος στο ταξίδι με το καράβι "γονιός". Νοσταλγώ συχνά τα περασμένα, αλλά ανυπομονώ για τα επόμενα που μου χει φυλαγμένα…
maria
Έλα τώρα… Εσύ κι αν έχεις τα καλύτερα μπροστά σου! Η ζωή τώρα αρχίζει 🙂
Φιλάκια Μαρία!
Φλώρα
Έλα βρε, δε θα στο πει! Παρά μόνο αν το κάνεις μπροστά στους φίλους του, χαχα…
Ξέρω πώς νιώθεις. Έτσι νιώθω κι εγώ. Ας ακολουθήσουμε όμως τη συμβουλή σου… «Χαλάρωσε και απόλαυσέ το»!
ΝΕΤ ΜΑΝ
Εμένα πάντως με μεγαλώνουν! Χαχαχα…
Ωραίο το μήνυμά σου. Συμφωνώ!
Μαρία
Μια μικρή μελαγχολία υπάρχει, είναι η αλήθεια. Αλλά στόχος μου δεν ήταν να μελαγχολήσουμε, στόχος μου ήταν να μεταδώσω το μήνυμα στους άλλους γονείς να απολαμβάνουν την κάθε στιγμή και να τη ζουν με πάθος! Οπότε και θετικό το μήνυμα 🙂
Theogr ο κηπουρός
Τι εννοείς «αγόρι»; Τι εννοείς «αγόρι»; Τι εννοείς «αγόρι»; (Κόλλησε η βελόνα!)
Maria Tzirita
Δεν μπορώ να φανταστώ πώς νιώθεις, εκείνο όμως που ξέρω είναι ότι είσαι μία τόσο νέα μαμά με μία τόσο μεγάλη κόρη. Και αυτό είναι υπέροχο!
Φιλιά Μαρία 🙂
Mamma el
Εμείς οι δυο περνάμε ταυτόχρονα από τις ίδιες φάσεις! Ωραία…
Κι εμένα οι δικές μου με φόρμα και κολάν είναι κάθε μέρα, αλλά σε πάρτι επιμένουν σε φορέματα και λούσα! Χαχαχα…
αααχ τι με λες τωρα! έρχονται φοιτητές και σπουδαστές για πρακτική στο τμήμα μου κ τους ρωτάω πόσο είναι κ όταν με λένε ηλικίες 18-21 αναρωτιέμαι πόσο είμαι εγώ, μετράω χρόνια από τότε που ήμουν στο ΤΕΙ μέχρι σήμερα και φρικάρω.. νιώθω όμως σαν 23χρονο..αααααχ! και φαντάζομαι όσο μεγαλώνω, θα μειώνεται η πνευματική μου ηλικία! είναι λιγάκι μελαγχολικό.. νιώθεις πως σου φεύγουν οι στιγμές σαν άμμος μεσα απ τα δάχτυλα..
Eva
Ωχ, ωχ, ωχ, μην τα λες έτσι απότομα!
Δεν μπορώ να πω ότι ανυπομονώ για την εφηβεία, αλλά χαίρομαι που εσύ και άλλοι γονείς που τα έχετε περάσει ή τα περνάτε, είστε εδώ για να μας δώσετε τα φώτα σας!
gaitanaki
Ώρα για νέα ξεκινήματα σίγουρα! 😉
Άλλα δεν πρόκειται για μωρό! Χαχαχα…
Blueprint
Πάντως η προτίμηση σε γκλίτερ, στρας και χρυσόσκονη δεν βλέπω να σταματάει σύντομα! Άρα εντάξει, θα τα χορτάσουμε κι εμείς!
Καλά ψώνια playmobil! Και οι δικές μου τα λατρεύουν!
DaisyCrazy
Όντως… Μακάρι το γούστο της να είναι στα απλά και σκέτα μπλουζάκια! Πάντως μια τάση να διαλέγει τα ακριβότερα (χωρίς να ξέρει τις τιμές) την έχει. Ακριβό το μάτι!!!
Καλή μου Άσπα! Πόσο με αγγίζουν όλα αυτά που λες! Εγώ ήδη βιώνω ανάλογα συναισθήματα, όταν ξαφνικά βλεπω να περνούν στο laptop φωτογραφίες όταν ήταν μικρούλης και τα χάνω! Και να σκεφτείς ότι ο δικός μου είναι μόνο 4,5! Τι να πει κανείς: «χαλάρωσε και απόλαυσέ το» μέχρι τη στιγμή που εσυ θα θέλεις αγκαλιά και φιλί και εκείνο θα σου πει: «άσε μας ρε μάνα!» (μπρρρ τρέμω και μόνο στην ιδέα!)
Ακομη δεν μπορω να πω με σιγουρια, αν μεγαλωνουμε εμεις τα παιδια μας η αυτα εμας…
Προτεινω να μην μελαγχολουμε και να το απολαυσουμε…Ειναι το καλυτερο και το πιο εξυπνο που μπορουμε να κανουμε 🙂
Πω πω… Για πρώτη φορά διακρίνω μια μελαγχολία σε ανάρτηση στο Aspa Online! Είναι όμορφο όμως να βλέπεις τα παιδιά να μεγαλώνουν και να εξελίσσονται , να διαμορφώνουν τη δική τους προσωπικότητα. Κάθε ήλικια έχει τη δική της ομορφιά , τις δικές τις προκλήσεις και… τα δικά της προβλήματα. Μικρά παιδιά , μικρά πρόβλήματα δεν λένε; χεχε.
Άστο Άσπα. Ξύνεις πληγές. Να δω τι θα πεις όταν κάποια στιγμή σου φέρει το αγόρι της στο σπίτι. Η μεγάλη μου είναι 20 φεύγα και νομίζω πως ήταν χθες που την πήγαινα παιδική χαρά.
Ξέρεις πώς μου φαίνεται που διαβάζω όλα αυτά;… Για βάλε με το νου σου τη δικιά μου που είναι στα 19, ολόκληρη γυναίκα, φοιτήτρια πια… Εκεί που ήσουν ήμουνα κι εδώ που είμαι θα'ρθεις… Απλά μη βιάζεσαι, απόλαυσέ το!
Φιλιά πολλά!
Αχ Άσπα μου, περνάνε τα χρόνια σαν νερό! Και η Νεφέλη μου φέτος είναι 8 ετών και όταν πήγα και εγώ στα Mothercare να ψωνίσω συνειδητοποίησα ότι πλέον δεν της κάνουν τα ρούχα του!
Σε λίγο θα τους ψωνίζουμε, ή μάλλον θα ψωνίζουν από τα γυναικεία μαγαζιά τύπου BSB κλπ!
Εμένα πάντως μου δήλωσε ότι προτιμάει τα κολάν και τις φόρμες παρά τα φουστάνια, φούστες και καλσόν!
Καλημέρα Άσπα και καλή εβδομάδα. Έχεις να δεχθείς πολλά ακόμη χτυπήματα,όπως μαμά θα παω να ψωνίσω μόνη μου/με τις φίλες μου, μαμά μπορείς να με αφήσεις γιατι μιλάω στο τηλέφωνο, μαμά θα αργήσω μετα το φροντηστήριο, μαμά θα βγούμε το Σάββατο με τα κορίτσια. Αλλά και στιγμές που θα σε κάνουν πολύ περήφανη όπως να τις ακούς να εκφάζουν την άποψή τους και τους προβληματισμούς τους για το σήμερα και το αύριο και να διαπιστώνεις πως έχουν δίκιο!!!Η εφηβεία είναι μια εμπειρία και για τα ίδια τα παιδιά και για τους γονείς.
Μήπως, λέω, μήπως…ήρθε η ώρα για ένα ακόμα?!
😉
Τι; Θα σταματήσουν οι πριγκήπισες; Λοιπόν ροζ ρουχαλάκια και gliter μέχρι τα 18 τελείωσε. ΄Ισως μέχρι τότε τα βαρεθούμε και εμείς. Επίσης πρέπει να πάρω όλα αυτά που έχω σημειώσει στον κατάλογο τον playmobil. Και δεν προλαβαίνω μέχρι τα 7-8 (η μικρή μου είναι 5)…και η μικρή μου θέλει να πάρει καναδυό πράγματα απο τον κατάλογο…
Χαχα αυτά μεγαλώνουν εμείς γερνάμε; Οχι βρε Ασπούλα απλά όταν περνάς όμορφα ο χρόνος κυλά.
Οπου να'ναι θα ψωνίζετε εκεί που ψωνίζουν οι έφηβες/εφηβοι. Ελπίζω το γούστο της να είναι στα απλά και σκέτα μπλουζάκια 🙂
Καλή βδομάδα!
Φιλάκια
Anti-Christos
Ώστε έτσι εξηγείται λοιπόν πώς κάποιοι άνθρωποι ενώ στην αρχή λένε άλλα, τελικά αποφασίζουν κάνουν τρίτο παιδί! Χαχαχα…
Ωραίο το σχόλιό σου, πολύ γέλασα 🙂
Τάσος
Κι εγώ παιδί νιώθω! Σε λίγο η Εβελίνα να είναι μεγαλύτερη από μένα. Για να δούμε, χαχαχα…
Μία είναι η λύση! Κάνεις και τρίτο παιδί! Άντε, λείπει ο γιος!
Μάνα κουράγιο!!Τα παιδιά μεγαλώνουν όσο κι αν θέλουμε (θέλουνε) να μείνουν πάντα παιδιά!Όλοι μας όμως μέσα κρύβουμε έναν Peter Pan,και αυτό είναι που μας κάνει πάντα παιδιά!