Τότε σε ποιον μοιάζεις;

Ο καιρός ήταν μέχρι χθες ζεστός και έτσι δεν είχα βιαστεί να κάνω τις αγορές ρούχων των παιδιών για τη νέα σεζόν. Δειλά-δειλά όμως έχουμε αρχίσει να προμηθευόμαστε κάποια από τα απαραίτητα.

Πεταχτήκαμε χθες με την Εβελίνα στα μαγαζιά οι δυο μας, κατ’ αρχήν για να πάρουμε ένα βιβλίο για το σχολείο και ύστερα για να ρίξουμε μια ματιά στα ρούχα. (Πάντα είναι  απόλαυση να βγαίνουμε μόνες μας με την Εβελίνα για ψώνια). Όσον αφορά το θέμα των ρούχων βέβαια, έχουν δυσκολέψει αρκετά τα πράγματα. Ένας νίντζα δεν είναι εύκολο να βρει ρούχα στις μέρες μας. Κι αυτές οι εταιρείες ρούχων όλο κάτι στρας βάζουν στα μπλουζάκια, όλο κάτι χαριτωμένες πιέτες… Ε μα πια… Δεν ήξεραν δεν ρώταγαν;

Ήμασταν κάπως βιαστικές και αφού δε βρήκαμε κάτι με την πρώτη ματιά, αποφασίσαμε να επιστρέψουμε άλλη μέρα, αλλά λίγο πριν να φύγουμε μπήκαμε σε κατάστημα με υπολογιστές γιατί ήθελα να πάρω πληροφορίες για έναν σκληρό δίσκο.

Πλησίασα έναν υπάλληλο του τμήματος και άρχισα να του κάνω ερωτήσεις. Η Εβελίνα στεκόταν δίπλα μου, παρακολουθούσε με απόλυτη προσήλωση και ρουφούσε την κάθε πληροφορία.

Την έβλεπα με την άκρη του ματιού μου. Βρισκόταν σε κατάσταση ευδαιμονίας. Μπορεί τα καταστήματα ρούχων να την κάνουν να βαριέται και να δυσανασχετεί, αλλά εκεί ήταν λες και βρισκόταν στο φυσικό της περιβάλλον. Και για του λόγου το αληθές, μόλις μείναμε οι δυο μας μου είπε.

«Εδώ μέσα είναι τόσο ωραία που έτσι μου έρχεται να ανοίξω το πορτοφόλι μου και να αρχίσω να σκορπάω λεφτά!»

Ξεκαρδίστηκα. «Εβελίνα το ίδιο ακριβώς θέλω να κάνω κι εγώ» της είπα. «Έχεις καταλάβει πόσο πολύ μοιάζουμε;»
«Μόνο εξωτερικά μαμά, μόνο εξωτερικά.»
«Τι εννοείς μόνο εξωτερικά; Καθόλου ‘μόνο εξωτερικά’. Δε βλέπεις ότι μας αρέσουν τα ίδια πράγματα; Αν δεν μοιάζεις με μένα, τότε σε ποιον μοιάζεις;»

«Μοιάζω στη δική μου μοναδική προσωπικότητα.»

Τα λόγια της είναι μια μικρή υπενθύμιση ότι τα παιδιά μας δεν είναι οι μίνι-εαυτοί μας. Είναι μοναδικές προσωπικότητες με ιδιαίτερη σοφία. Κι ας μη μας μοιάζουν!

Photo by Aurelio Asiain