Ν’ αγαπάς (και να κλαις)

Την Τετάρτη ήταν η μεγάλη μέρα: Ήταν η μέρα της γιορτής λήξης του Δημοτικού. Κάθε εκδήλωση του σχολείου στην οποία παρευρίσκομαι κατά τη διάρκεια της χρονιάς είναι σημαντική, αλλά οι γιορτές λήξης έχουν μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου.

Στο σχολείο μας, στη συγκεκριμένη μουσικοχορευτική γιορτή συμμετέχουν τα παιδιά που πηγαίνουν Τετάρτη, Πέμπτη και Έκτη κι έτσι πέρσι ήταν η πρώτη (και η τελευταία φορά) που συμμετείχαν και η Εβίτα και η Εβελίνα ταυτόχρονα – η μία ως Τεταρτάκι και άλλη ως Eκτάκι.  Πέρσι λοιπόν ένιωθα μια ιδιαίτερη συναισθηματική φόρτιση, η οποία γινόταν εντονότερη από το γεγονός ότι η Εβελίνα αποχαιρετούσε το δημοτικό.

Θα πρέπει βέβαια να πω ότι η συγκεκριμένη γιορτή δεν είναι μια απλή γιορτή. Είναι ένα σημαντικό γεγονός του σχολείου μας. Οι προετοιμασίες ξεκινούν από τα Χριστούγεννα, το ίδιο και οι πρώτες πρόβες, υπό την καθοδήγηση της κυρίας Φάλυς, της εκπαιδευτικού της Φυσικής Αγωγής των μεγάλων τάξεων. Η γιορτή λήξης είναι το πνευματικό της παιδί, είναι ένα όνειρο που πλάθει πρώτα στο μυαλό της, το μεταλαμπαδεύει στη συνέχεια στα παιδιά και καθώς περνούν οι μήνες, μπαίνουμε κι εμείς οι γονείς στο πνεύμα. Έρχονται τα παιδιά στο σπίτι, μας δείχνουν τα πρώτα βήματα, ψάχνουν και μας βάζουν τα τραγούδια στο YouTube, μας λένε τι θα φορέσουν και μέχρι να φτάσει η μεγάλη μέρα, έχει ανέβει κι ο δικός μας πυρετός. Για τα καλά!

Το φετινό θέμα της γιορτής ήταν η αγάπη. «Ν’ αγαπάς» ήταν ο τίτλος. Παρ’ όλα αυτά φέτος για πρώτη φορά δεν ήταν όλα ρόδινα. Η γιορτή είχε ιδιαίτερες δυσκολίες. Προβληματίστηκα για το αν θα έπρεπε να γράψω για τις δυσκολίες σε αυτό εδώ το post. Γιατί όπως συνηθίζω να κάνω κάθε χρόνο όταν γράφω το καθιερωμένο post για τη γιορτή, το γεμίζω με τις ομορφότερες στιγμές. Όταν μετά από χρόνια θα το ξαναδιαβάζουμε, θέλω να πλημμυρίζουμε με γλυκές αναμνήσεις! Παρ’ όλα η Εβελίνα, ανέβασε ήδη στο blog της τις εντυπώσεις της και αναφέρεται σε αυτές τις δυσκολίες. Νομίζω λοιπόν ότι αξίζει να μοιραστώ κάποιες σκέψεις χωρίς να επεκταθώ σε λεπτομέρειες, κι ας γίνουν τροφή για περισσότερη σκέψη. Στο τέλος του post θα βάλω το link να διαβάσετε το post της Εβελίνας. Εγώ πάντως δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου καθώς το διάβαζα.

Ας πούμε λοιπόν ότι κάτι που για μένα είναι τέλειο (η γιορτή λήξης), κάτι που ξέρω πέρα από κάθε αμφιβολία ότι θα συγκαταλέγεται μεταξύ των καλύτερων αναμνήσεων των παιδικών χρόνων των παιδιών μου (η γιορτή λήξης), κάτι που αλλάζει κάθε χρόνο τα παιδιά μου προς το καλύτερο και τους διδάσκει επιμονή, υπομονή, ομαδικότητα, πίστη στον εαυτό τους (η γιορτή λήξης), δεν είναι καθόλου τέλειο στα μάτια κάποιων άλλων μεμονωμένων γονέων. Δεν γνωρίζω ποιοι ήταν αυτοί οι γονείς και γιατί προσπάθησαν φέτος να μη γίνει η γιορτή. Στην αρχή όμως της χρονιάς προκάλεσαν απίστευτη αναταραχή αμφισβητώντας ακόμα και τη χρησιμότητα της εκδήλωσης. Αποφασίστηκε να γίνει ψηφοφορία ώστε να δοθεί τελικά το πράσινο φως και να προχωρήσει η γιορτή. Ψηφίσαμε ότι ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ ΤΗ ΘΕΛΟΥΜΕ ΤΗ ΓΙΟΡΤΗ – πόσο αυτοκαταστροφικό θα ήταν να μην τη θέλουμε; Αν αυτοί οι γονείς διαβάσουν το blog μου, ελπίζω να μην αισθανθούν άσχημα. Δεν είναι αυτή η πρόθεσή μου. Είχαν όμως άδικο. Ελπίζω οι σκέψεις μου και πολύ περισσότερο οι σκέψεις της κόρης μου, ενός παιδιού που έζησε τη γιορτή από μέσα, να τους κάνει να καταλάβουν ποιο είναι το πραγματικό νόημα της γιορτής. Όπως και να ‘χει, όλες αυτές οι εντάσεις, μάς έκαναν να φτάσουμε στη μεγάλη μέρα με μια πικρή γεύση στο στόμα.

Όταν όμως τα φώτα χαμήλωσαν, η μουσική άρχισε και τα παιδιά βγήκαν στη σκηνή πλημμυρίσαμε και πάλι με όμορφα συναισθήματα. Η γιορτή ξεκίνησε τιμώντας έναν ακόμα «θεσμό» του σχολείου μας, για τον οποίο έχω γράψει πολλές φορές στο παρελθόν. Τα Εκτάκια που υιοθετούν πρωτάκια! Παρ’ όλο που τα πρωτάκια δεν παίρνουν συνήθως μέρος στη συγκεκριμένη γιορτή, φέτος συμμετείχαν κατ’ εξαίρεση και χόρεψαν με τα εκτάκια τους.

Δείτε το βίντεο:

Δείτε το εδώ

 

Για τα υπόλοιπα highligts της βραδιάς, θα αφήσω τις φωτογραφίες να μιλήσουν…

Και ακολουθεί ένα πολύ σύντομο βίντεο που αποτελείται από 5-6 μόνο από τα 31 χορευτικά που παρουσιάστηκαν. Καθώς υπήρχε κεντρική βιντεοσκόπηση δεν είχα έννοια να τραβάω βίντεο κι έτσι είναι μόνο κάποια πλάνα που τράβηξα τυχαία. Να θυμάστε ότι μιλάμε για απλά καθημερινά παιδιά, όχι για χορευτές! Που μπορεί να μην παρουσιάζουν πάντα ένα τέλεια συγχρονισμένο αποτέλεσμα, αλλά σίγουρα έχουν φτάσει και έχουν ξεπεράσει τα όριά τους. Ξεκινάνε ως άχαρα Τεταρτάκια και μέχρι να φτάσουν στην Έκτη, απελευθερώνονται, μεταμορφώνονται και το διασκεδάζουν με όλη τους την ψυχή.

Αξίζει επίσης να προσέξετε τον Ικαριώτικο (ξεκινάει στο 1:40) που είναι κατά τη γνώμη μου ένας από τους ομορφότερους χορούς της Ελλάδας.

Στο τέλος της γιορτής, αποφάσισα να πάω στα παρασκήνια για να βρω την Εβίτα. Καθυστερούσε να βγει και την επόμενη το πρωί η Εβελίνα έδινε μάθημα. Δε θα ξεχάσω ποτέ αυτό που έζησα στα παρασκήνια. Τα εκτάκια ήταν εκεί μαζεμένα και έκλαιγαν. Ήταν συγκινημένα που τελείωνε το δημοτικό. Έβλεπα στο βάθος την Εβίτα και προσπαθούσα να την πλησιάσω, αλλά δεν μπορούσα. Ένας χείμαρρος από παιδιά που έκλαιγαν με εμπόδιζε να πλησιάσω. Αγκαλιάζονταν και έκαιγαν με λυγμούς, καθώς αποχαιρετούσαν το δημοτικό –  καθώς αποχαιρετούσαν στην ουσία την παιδική τους ηλικία. Μακάρι να μπορούσα να τους πω να σταματήσουν να κλαίνε. Μακάρι να μπορούσα να τους πω ότι τα καλύτερα έρχονται. Είναι αλήθεια αυτό, τα καλύτερα πράγματι έρχονται! Αλλά το τέλος του Δημοτικού είναι το τέλος του Δημοτικού. Και ένα τόσο σημαντικό τέλος  πονάει – όσο κι αν περιμένει μια νέα αρχή.

Τελικά κατάφερα να προχωρήσω και να πλησιάσω την Εβίτα. Εκείνη ως Πεμπτάκι ζούσε σε άλλο κλίμα. Ένιωθε υπέροχα! Πριν από τη γιορτή τής είχα δώσει τη συμβουλή να το απολαύσει, να το ζήσει. Και αυτό ακριβώς είχε κάνει. Ήταν χαρούμενη και πέταγε. Δεν πρόλαβα να χαρώ με τη χαρά της. Βγήκαμε προς τα έξω και μόλις είδαμε την Εβελίνα, εκείνη έπεσε στην αγκαλιά μου και άρχισε να κλαίει.

Ένιωθε νοσταλγία. Για όλες αυτές τις υπέροχες στιγμές που είχε ζήσει στο δημοτικό και τώρα δε θα τις ξαναζούσε ποτέ. Γράφω συχνά για το πόσο σημαντικό πιστεύω ότι είναι να δημιουργούμε στα παιδιά μας αναμνήσεις. Ότι οι όμορφες αναμνήσεις από τα παιδικά τους χρόνια είναι ένα από τα καλύτερα δώρα που μπορούμε να τους προσφέρουμε, γιατί θα τα συντροφεύουν σε όλη τους τη ζωή. Οι αναμνήσεις που έχει η Εβελίνα από το Δημοτικό και από τη συμμετοχή της στις γιορτές λήξης είναι από τις καλύτερες της παιδικής της ηλικίας – το γράφει και η ίδια. Και η παρακολούθηση της γιορτής της υπενθύμισε τις στιγμές αυτές.

Διαβάστε το post της. Είναι συγκλονιστικό. Εύχομαι όλα τα παιδιά να γράψουν μια μέρα στη δασκάλα τους ένα τέτοιο γράμμα. Εύχομαι όλα τα παιδιά να ζήσουν τέτοιες συγκινήσεις. Εμπνευσμένοι εκπαιδευτικοί υπάρχουν παντού! Το μόνο που χρειάζονται είναι την υποστήριξή μας. Κερδισμένα θα είναι τα παιδιά μας.

Κυρία Φάλυ ευχαριστούμε για όλα! Ραντεβού του χρόνου. Με την Εβίτα Εκτάκι!  Θα ξαναονειρευτούμε. Θα ξαναγαπήσουμε. Και μάλλον σίγουρα θα ξανακλάψουμε.

 

➜ Διαβάστε εδώ το post της Εβελίνας: Απόψε (ξανα)ονειρεύτηκα… 

Nα και τα παλαιότερα posts των γιορτών λήξης:
➜ 2013: Well Fame Costs
➜ 2014: Τρως. Σούζη τρως. Και ψεύδεσαι και τρως.
➜ 2015: Απόψε ονειρεύτηκα…

Photos: Vassilis