Οι αδελφές είναι τα κομματάκια σοκολάτας

Την ημέρα που η Εβελίνα γιόρταζε τα δεύτερα γενέθλιά της γεννήθηκε η μικρή της αδελφή. Από τότε μοιράζονται, όχι μόνο τα γενέθλιά τους, αλλά και τις περιπέτειές τους στο σπίτι και στη ζωή.

Είναι δυο φυσιολογικά αδέλφια: Και θα παίξουν και θα μαλώσουν και θα καθίσουν να μετρήσουν αν έχουν ακριβώς ίδια ποσότητα πορτοκαλάδας στα ποτήρια (παρανοική με έχουν καταντήσει!)

Μέσα μου όμως θαυμάζω τη σχέση τους. Μια σχέση που καταγράφω όσο καλύτερα μπορώ όλα αυτά τα χρόνια, μέσα από τις σελίδες αυτού του blog.

«Στα μπισκότα της ζωής, οι αδελφές είναι τα κομματάκια σοκολάτας.»

Όπως τότε που η Εβίτα χάθηκε και η Εβελίνα έκλαιγε και έλεγε «Μαμά κάνε κάτι! Έχασα το πιο σημαντικό πλάσμα της ζωής μου!»

Όπως τότε η Εβελίνα άρχισε Αγγλικά και η Εβίτα δεν μπορούσε να μείνει μόνη της για μία ώρα: «Θα μου λείψει η αδελφούλα μουουουουου…. Θα μου λείψειειειειει…. Θα μου λείψει το προσωπάκι τηηηηηηης…»

Όπως τότε που είχαν μαλώσει και η Εβελίνα έγραψε στην αδελφή της ένα ανορθόγραφο σημειωματάκι για να ζητήσει συγγνώμη: ΣΙΓΝΩΜΗ ΕΒΙΤΑ ΗΜΕ ΤΟΣΟ ΣΤΕΝΑΧΟΡΙΜΕΝΗ ΠΟΥ ΤΑ ΕΚΑΝΑ ΑΦΤΑ. Ανορθόγραφο γιατί μόνο έτσι «απλά» θα μπορούσε η μικρή της αδελφή να το καταλάβει.

Όπως τότε που η Εβελίνα διαπίστωσε ότι στο κυλικείο του σχολείου είχαν φέρει πίτσα και αγόρασε μία για εκείνη και μία για την αδελφή της κι έτρεχε στο διάλειμμα να την βρει να της την δώσει.

Όπως τότε που η Εβίτα αποφάσισε να παντρευτεί πρίγκηπα και η Εβελίνα απελπίστηκε που η αδελφή της θα πήγαινε να μείνει σε παλάτι. Της είπε όλα τα επιχειρήματα που σκέφτηκε: Δε θα μπορείς να φοράς φόρμες, δε θα μπορείς να οδηγείς, ΔΕ ΘΑ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΤΡΩΣ ΠΙΤΣΑ ΜΕ ΤΟ ΧΕΡΙ!  Ώσπου την τούμπαρε την αδελφή της και ο γάμος αναβλήθηκε. Αποφάσισαν να μείνουν γιια πάντα μαζί!

Όπως τότε που η Εβελίνα αποφάσισε να εξετάσει την αδελφή της για να βεβαιωθεί ότι έχει διαβάσει, αλλά όταν κόλλησε της ψιθύρισε την απάντηση.
«Καλά βρε Εβελίνα θα λιποθυμήσω από τα γέλια. Τι κάνεις εκεί; Από τη μία την εξετάζεις και από την άλλη της ψιθυρίζεις την απάντηση;»
«Τι να κάνω βρε μαμά; Αδελφή μου είναι!»

Όπως τότε που η Εβίτα έγραψε γράμμα στο Θεό, συμπληρώνοντας την άσκηση στο βιβλίο της Γλώσσας:
– Αν έγραφες ένα γράμμα στον Θεό, τι θα του ζητούσες πιο πολύ από όλα για σένα; Ποια θα ήταν η μεγαλύτερη επιθυμία για τον εαυτό σου;
– Θα ήθελα να γίνω σαν την αδερφή μου.

Όπως την προηγούμενη εβδόμάδα που η Εβίτα επέστρεψε για πρώτη φορά μόνη της με τα πόδια από το σχολείο. Είχε 5ωρο ενώ η Εβελίνα είχε 6ωρο. Δεν το ήξερα, άνοιξε ξαφνικά την πόρτα και μπήκε.

Η Εβίτα δεν είχε ξαναγυρίσει ποτέ μόνη της από κάπου τόσο μακριά. Φέτος που ξεκίνησε την πρώτη γυμνασίου, άρχισε να γυρνάει μαζί με την αδελφή της. Μόλις την είδα να μπαίνει μόνη της ξαφνιάστηκα! Και αμέσως σκέφτηκα να πάω να το γράψω στο facebook. Γιατί η πρώτη φορά που το παιδί σου επιστρέφει μόνο του με τα πόδια από το σχολείο έχοντας περπατήσει μισή ώρα μόνο του, είναι οπωσδήποτε ένα κάποιο «ορόσημο».

Μετά λέω, «Άσπα κρατήσου. Παρ’ όλο που για σένα μπορεί να είναι σημαντικό, δεν είναι σημαντικό για όλους. Εξάλλου δε γύρισε μόνο του από άλλη χώρα!». Κι έτσι δεν έγραψα τίποτα.

Αλλά τη συνέχεια, αξίζει να την μοιραστώ σε αυτό εδώ το post. Μετά από μία ώρα άνοιξε η πόρτα και μπήκε μέσα η Εβελίνα. «Πού είναι η Εβίτα;» ρώτησε. Αφού βεβαιώθηκε ότι η αδελφή της είχε επιστρέψει είπε: «Θα είμαι ειλικρινής. Όταν η Εβίτα έφυγε μόνη της από το σχολείο, η καρδιά μου σταμάτησε. Τώρα ηρέμησα». ❤️ 🍪