Πλησιάζουν τα γενέθλια των κοριτσιών. Η Εβελίνα θα κλείσει τα 13 και η Εβίτα τα 11. Τα 11 είναι ΟΚ. Τα 11 τα γνωρίζω. Τα 11 είναι ασφαλή! Τα 13 όμως είναι άλλη ιστορία. Τα 13 είναι ορόσημο. Τα 13 φωνάζουν: «αντίο παιδική ηλικία»!
Με αφορμή τα γενέθλια, η Εβελίνα σκέφτεται να φέρει στο σπίτι κάποιους συμμαθητές της. Κάποιοι είναι νέοι φίλοι και δεν έχουν ξανάρθει. Οπότε βλέπει κι εκείνη το σπίτι με άλλο μάτι. Μου λέει λοιπόν χθες: «Μαμά, μήπως θα πρέπει να χαρίσουμε το πράσινο τραπέζι; Έτσι κι αλλιώς δε χωράω πια να καθίσω».
Το λατρεύω αυτό το πράσινο στρογγυλό τραπέζι. Είναι το κεντρικό σημείο στη μέση του δωματίου και είναι μια ένεση ενέργειας με τη χρωματική αντίθεση που κάνει με το κόκκινο χαλί. Τα κορίτσια έχουν παίξει ατέλειωτες ώρες πάνω του. Έχουν χτίσει, έχουν κάνει κατασκευές, έχουν κόψει, έχουν ζωγραφίσει. Έχουν κρυφτεί από κάτω του, έχουν φάει πάνω του, έχουν κάνει τα μαθήματά τους, το έχουν «κατά λάθος» ζωγραφίσει με κηρομπογιές. Ήταν πάντα εκεί σε όλα τους τα παιχνίδια. Ακόμα κι όταν δεν κάθονταν σε αυτό, εκείνο ήταν πάντα εκεί. Έχει ακούσει όλους τους τους διαλόγους, έχει ακούσει όλα τους τα μυστικά. Ήταν εκεί όταν η νεράιδα των δοντιών ήρθε και γέμισε το σπίτι με νεραϊδόσκονη. Λούστηκε κι εκείνο από πάνω ως κάτω!
Και παρ’ όλο που εγώ είμαι η πρώτη που τις προτρέπει να αποχωριστούν τα παιδικά αντικείμενα που έχουν «ξεπεράσει», ξαφνιάστηκα όταν συνειδητοποίησα ότι το τραπεζάκι ήταν ένα από αυτά. Είπα να το τσεκάρω σήμερα και με την Εβίτα. «Εβίτα, η Εβελίνα μου λέει ότι δε χωράει να καθίσει στο τραπεζάκι. Να φανταστώ ότι δεν χωράς κι εσύ; Να το δώσουμε;» «Μισό λεπτό να δω» μου λέει. Κάθεται στην καρεκλίτσα και με το ζόρι χώνει τα πόδια της κάτω από το τραπέζι, σε μία προσπάθειά της να με πείσει ότι χωράει. «Χωράω!» μου λέει. Γελάω όπως τη βλέπω να στριμώχνεται. Είναι ολοφάνερο ότι ούτε εκείνη χωράει. «Μάλλον μεγαλώσατε κορίτσια!» λέω προσπαθώντας να μη δείξω συναίσθημα. «Θα κανονίσω να το χαρίσουμε!» Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά. Παίρνω ανάσες για να μη φανεί ότι αναστατώθηκα.
«Τι λες μαμά που θα το χαρίσουμε!» πετάγεται η Εβίτα. «Το τραπέζι μπορεί να γίνει σκηνή χορού!» Και ανεβαίνει πάνω και αρχίζει να χορεύει με τα χέρια ψηλά.
«Αυτό ήταν», σκέφτομαι καθώς τη βλέπω να χορεύει με άνεση. «Το τραπέζι φεύγει!»
Αντίο αγαπημένο τραπέζι. Ήρθε η ώρα να κάνεις παρέα σε άλλα υπέροχα παιδιά σαν τα δικά μου. Να είσαι εκεί για να μπορούν να ζωγραφίζουν, να παίζουν με τις πλαστελίνες τους, να πίνουν τσάι, να ονειρεύονται πώς θα είναι η ζωή τους όταν θα κάνουν δική τους οικογένεια. Και όταν θα φτάσει η ώρα να μη χωράνε πλέον να καθίσουν, καιρός να τα αποχωριστείς και να σε αποχωριστούν.
Δύσκολοι οι αποχωρισμοί. Δύσκολα τα αντίο. Αντίο αγαπημένη παιδική ηλικία.
Υπέροχη κατάθεση συναισθημάτων…
Ευχαριστώ πολύ! 🙂
μη μου το κάνεις αυτόοο!!… για κάποιο λόγο συγχρονιζόμαστε, είναι οι μέρες που αποχαιρετώ την παιδικότητα (όπως την ήξερα ως τώρα) της μεγάλης μου μέσα από παρόμοιες αλλαγές και με ενοχλεί επίσης 🙁 Καλή συνέχεια!
Λυδία σε καταλαβαίνω απόλυτα. Είμαστε στην ίδια φάση… Σε ευχαριστώ πολύ για το μήνυμα, χάρηκα πολύ!
Άσπα, συγκινήθηκα κι εγώ μαζί σου. Σαν οικογένεια δεν κρατούσαμε ποτέ τίποτα. Ούτε για αναμνηστικά.Έτσι μας είχαν μάθει από μικρά. Το μόνο που έχει φυλαχτεί είναι μια ελαφριά λευκή κουβερτούλα που την είχε στολίσει με μικρά υπέροχα κεντημένα ροζ λουλουδάκια στις άκρες η γιαγιά μου. Την είχα μωρό, την πήραν τα δικά μου μωρά, άλλα μωρά δεν προβλέπεται να έρθουν σπίτι, όμως η κουβερτούλα μένει εκεί. Δεν μπορώ να τη χαρίσω με τίποτα.
Το τραπέζι θα στο ζητούσα εγώ αν είχα που να το βάλω, για να πάρουν και τα δικά μου παιδιά κάτι από την ενέργεια και την αύρα των δύο αυτών καταπληκτικών κοριτσιών.
Και γιατί να τη χαρίσεις; Είναι υπέροχο να κρατάς (λίγα και καλά) αντικείμενα που σε γεμίζουν όμορφα συναισθήματα. Κι εμείς έχουμε κρατήσει! Αλλά το τραπεζάκι πιάνει πολύ χώρο και έπρεπε να βρει νέο σπιτικό.. (και είμαι χαρούμενη που βρήκε ήδη!)
Σε ευχαριστώ για αυτό που γράφεις για την ενέργεια και την αύρα. Το εκτιμώ…
Συγκινήθηκα βρε Ασπα μου…. Θα έρθουν άλλες μαγικές στιγμές και το ξέρεις… Φιλιά πολλά
Γιάννα έχεις δίκιο θα έρθουν… Αλλά καμιά φορά τα συναισθήματα με κατακλύζουν… Ευχαριστώ, φιλιά!
Πωπω, δεν το έχω σκεφτεί ακόμα αυτό! Ισως γιατι τα κοριτσια μου ειναι ακομη μικρα! Πάντως το συγκεκριμένο τραπέζι μας συντροφεύει σε κάθε χειροτεχνία, ζωγραφιά, παιχνίδι!
Να το χαρείτε όσο μπορείτε! 🙂
Καλησπερα γλυκυτατη Ασπα με τα υπεροχα κοριτσακια σου…Προτινω να “προωθηθει ” το αγαπημενο τραπεζακι στο μπαλκονι (εφοσον δεν θα γινεται σκηνη χορου φυσικα !) ή κηπο σας…Κι ετσι μπορειτε να γαντζωθειτε πανω στην παιδικη ηλικια που παει να φυγει..εεε…στο τραπεζακι εννοω…σαν μια υστατη προσπαθεια… Με αγαπη..Μαμα Βαλια… 🙂
Βάλια αυτό ακριβώς είχαμε κάνει παλαιότερα με ένα άλλο τραπεζάκι που είχαμε! Τελικά το συγκεκριμένο, το πράσινο το δώσαμε ήδη (κανονίστηκε αμέσως αφού έγραψα το κείμενο). Θα γράψω λεπτομέρειες σύντομα!