Η κόρη μου η Εβίτα είναι αριστερόχειρας, όπως πιθανόν να ξέρετε οι παλαιότεροι αναγνώστες του blog. Άρχισε να γράφει με το αριστερό από πολύ μικρή ηλικία όπως έγραφα και στο Μερικοί το προτιμούν … αριστερό. Για εμάς ήταν κάτι απόλυτα φυσιολογικό. Κάποια παιδιά είναι ξανθά, κάποια μελαχρινά. Κάποια παιδιά έχουν γαλάζια μάτια, κάποια καστανά. Κάποια παιδιά είναι δεξιόχειρες, κάποια αριστερόχειρες.
Συνήθως το ξεχνάω ότι είναι αριστερόχειρας. Καμιά φορά όταν τη βλέπω να γράφει ή να παίζει τένις, το θυμάμαι και χαμογελάω. Όταν ήταν μικρούλα, της είχα αγοράσει παιδικό ψαλίδι για αριστερόχειρες, που έχει αντεστραμμένες τις λεπίδες, γιατί είχα διαβάσει πόσο δύσκολο είναι για τα μικρά παιδιά να βλέπουν τι κόβουν όταν κρατούν το «κανονικό» ψαλίδι. Αλλά τώρα πια δεν υπάρχει τίποτα δικό της «για αριστερόχειρες» μέσα στο σπίτι.
Το Σάββατο το πρωί, κάναμε ένα μικρό ξεκαθάρισμα στο συρτάρι με τα παιδικά σκεύη. Σιγά-σιγά κάποια παιδικά αποσύρονται (και είναι γλυκόπικρη η γεύση που μου αφήνει αυτό το ξεκαθάρισμα) αλλά υπάρχουν μερικά που τα κορίτσια αρνούνται να αποχωριστούν για συναισθηματικούς λόγους. Ένα από αυτά είναι ένα κουτάλι μελαμίνης που έχει ζωγραφισμένο πάνω του ένα προβατάκι.
Όταν το είδε η Εβίτα και είπε με νοσταλγία: «Αααααα…. το κουτάλι με το προβατάκι!» Και αμέσως μετά πρόσθεσε. «Είναι όμως για δεξιόχειρες.» «Τι εννοείς Εβίτα;» τη ρώτησα. «Πώς μπορεί ένα κουτάλι να είναι για δεξιόχειρες ή αριστερόχειρες; Δεν είναι ψαλίδι. Είναι κουτάλι. Τι εννοείς;»
«Κι όμως είναι για δεξιόχειρες» μου είπε. «Έλα να δεις». Το κράτησε με το αριστερό και το προβατάκι φαινόταν ανάποδα. Μα… είχε δίκιο! Το κουτάλι είναι σαφώς για δεξιόχειρες. Όχι φυσικά ότι δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί από τα αριστερόχειρα παιδιά, αλλά είναι αναγκασμένα να βλέπουν το προβατάκι ανάποδα. Για ένα παιδί αυτό είναι θέμα!
Καμιά φορά λοιπόν μπορεί να νομίζεις ότι καταλαβαίνεις τον άλλον, να νομίζεις ότι βλέπεις τα πράγματα μέσα από τα δικά του μάτια, αλλά στην ουσία να να μην τα βλέπεις. Ο άλλος (που συχνά είναι το παιδί σου) βλέπει κάτι που εσύ δεν μπορείς αρχικά να αντιληφθείς. Το μόνο που χρειάζεται είναι να θέλεις να καταλάβεις και να το αφήσεις να σου εξηγήσει.
Είναι μεγάλο προσόν να μπορείς να μπεις στη θέση των άλλων και να βλέπεις τη ζωή μέσα από τα δικά τους μάτια. Το κουτάλι με το ανάποδο προβατάκι, ας είναι η υπενθύμιση.
Σχετικά posts:
ΔΩΡΕΑΝ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΥΛΙΚΟΥ
Γίνετε συνδρομητές στο newsletter μου κι αποκτήστε πρόσβαση στη βιβλιοθήκη υλικού μου, που περιέχει λίστες οργάνωσης, βοηθήματα και εργαλεία για εκτύπωση!
Το email σας προστατεύεται και χρησιμοποιείται σύμφωνα με την Πολιτική Απορρήτου
Μια ακόμα ανάρτησή σου που “με επανέφερε στην τάξη”! Πως τα καταφέρνεις κάθε φορά να με κάνεις να βλέπω τα πράγματα εντελώς διαφορετικά!!! Να είσαι καλά Άσπα μου και να χαίρεσαι και τα δυο σου υπέροχα κοριτσάκια (όντως κάθε ένας από εμάς βλέπει τον κόσμο από τη δική του οπτική γωνία!).
Πολλά φιλιά!
Ειρήνη για αυτό είναι οι φίλοι! Για να επαναφέρουν ο ένας τον άλλον στην τάξη. χαχα…
Χαίρομαι που σου άρεσε. Καλημέρα!
Τώρα αν σου πω ότι εμένα με συγκίνησε όλο αυτό, θα σου φανεί περίεργο ε; Είμαι αριστερόχειρας κι εγώ και μου αρέσει. 🙂 Η αλήθεια είναι ότι είναι κι αυτός ένας τρόπος για να μάθεις από μικρή ηλικία, ότι τα πράγματα δεν είναι μόνο έτσι όπως τα βλέπουν οι περισσότεροι. Όπως επίσης, ότι η διαφορετικότητα φέρνει μπελάδες αλλά και υποστηρικτές. Ακόμη και ότι μπορείς να καταφέρεις πράγματα που θεωρούνται αδιανόητα. Αυτό το τελευταίο το έμαθα επειδή (εντελώς λανθασμένα βέβαια) έπεισε γιατρός τους γονείς μου να μάθω να γράφω με το δεξί. Όντως το κατάφερα, αν και δεν το συνιστώ σε κανέναν! 😉 Με ενέπνευσες Άσπα. Με έβαλες σε σκέψεις. Φιλιά. Ειδικά στην Εβίτα.
Σοφία το σχόλιό σου και οι σκέψεις σου συμπληρώνουν τέλεια την παραπάνω ιστορία. Θυμάμαι ότι είχα κι εγώ συμμαθήτριες που είχαν πιεστεί από τους γονείς τους να αλλάξουν χέρι. Ήταν άλλες εποχές που ελπίζω ότι έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.
Σε ευχαριστώ πολύ!
ε λοιπόν….
χθες θυμόμουν μια φωτογραφία που είχε τραβήξει ο Χρήστος [ούτε και που θυμάμαι πόσο καιρό πριν!]. Είχε φωτογραφίσει το τραπέζι που έτρωγαν από το ύψος ματιών του τότε μικρού Παναγιώτη!
Χθες λοιπόν που είχαμε πάει στο airshow στο τατόι, όσο και να έλεγα όλο χαρά στην Δώρα κοίτα τα τεράστια αεροπλάνα, η Δώρα φοβόταν πολύ και δεν μπορούσα να καταλάβω το γιατί.. “Κατέβηκα” λοιπόν στο ύψος της για να την πάρω αγκαλιά και γύρισα και κοίταξα το σινούκ! Πραγματικά ήταν γιγάντιο!
Έρχεται και σήμερα το πόστ σου λοιπόν για να μου επιβεβαιώσει ότι ειδικά όταν αφορά τα παιδιά πρέπει να “κατεβαίνουμε στο ύψος τους” και να βλέπουμε τα πράγματα με την δική τους ματιά!
Πολύ όμορφα όσα γράφεις Μάρθα. Μάλιστα μου θύμισες κι ένα post που είχαμε βάλει παλαιότερα στο μικροί Μεγάλοι που έδειχνε με μία φωτογραφία πόσο τρομαχτικά ψηλοί είμαστε εμείς οι μεγάλοι στα μάτια των παιδιών. Και κατέληγε ότι καλό είναι να σκύβουμε και να τους μιλάμε “στο ύψος τους.”