Την προηγούμενη εβδομάδα συνέβη το “αδιανόητο”: Η Εβελίνα έφτιαξε τα πράγματά της, με αγκάλιασε και έφυγε για… 4ήμερη!
Δεν ξέρω γιατί μου φάνηκε “αδιανόητο”. Ίσως επειδή εμείς είχαμε πάει 5ήμερη στην Τρίτη Λυκείου – και όχι στην Τρίτη Γυμνασίου όπως στην περίπτωση της Εβελίνας.
Ίσως επειδή είναι η πρώτη φορά που πηγαίνει κάπου μόνη της για τόσες μέρες χωρίς γονείς ή παππούδες.
Ίσως επειδή δε θέλω να το πιστέψω ότι μεγάλωσε τόσο.
Αλλά συνέβη. Πήρε τα μπογαλάκια της και έφυγε. Και με άφησε να ξεροσταλιάζω στο instagram περιμένοντας να δω τις φωτογραφίες και τα stories της για να καταλάβω πώς περνάει…
Στην πραγματικότητα δεν είμαι από τις μαμάδες που ανησυχούν – ανησυχώ μέσα στα φυσιολογικά επίπεδα. Και όπως τελικά αποδείχτηκε δεν με άφησε να ανησυχήσω. Τηλεφωνούσε συχνά ή έστελνε μηνύματα.
Από το instagram της Εβελίνας. Με την κολλητή της στην Ύδρα!
Αλλά η απουσία της με έκανε να σκεφτώ πόσο κοντά έχουμε φτάσει στο τέλος αυτής της διαδρομής…
Τρία χρόνια έμειναν μέχρι να κλείσει τα 18.
Τρία χρόνια ακόμα που θα μένει στο σπίτι, εκτός κι αν συνεχίσει τις σπουδές της στην Αθήνα.
Τρία καλοκαίρια που θα κάνουμε διακοπές μαζί – και αν.
Όταν έκλεισε τα 9 έγραψα ένα post με τίτλο Στη μέση. Ε λοιπόν τώρα δεν είμαστε πλέον στη μέση. Κοντεύουμε στο τέλος.
Όταν έγινα μαμά, νόμιζα ότι το δύσκολο ήταν να τα μεγαλώσεις. Έλεγα μα πότε θα μεγαλώσουν; Πότε θα μεγαλώσουν να μη λένε “μαμά” κάθε μερικά δευτερόλεπτα;
Τελικά όμως το δύσκολο δεν είναι να τα μεγαλώσεις. Το δυσκολότερο είναι να τα έχεις μεγαλώσει. Το δυσκολότερο είναι να τα αφήσεις.
Αυτός όμως είναι ο προορισμός μας. Να τα προετοιμάσουμε για τη ζωή χωρίς εμάς. Να τα κάνουμε ανεξάρτητα. Να τα κάνουμε να μη μας χρειάζονται. Να μην τα αποδυναμώνουμε κάνοντας τα να εξαρτιόνται από εμάς. Να τους δώσουμε τα εφόδια να πετάξουν.
Ναι. Το δυσκολότερο είναι σίγουρα να τα αφήσεις.
Αλλά δεν ήμουν μόνο εγώ που έπρεπε να την αφήσω…
“Δεν θα είναι πίσω η Εβελίνα όταν θα επιστρέψω από το σχολείο” είπε η Εβίτα το πρωινό που έφυγε η Εβελίνα. “Θα μου λείψει”.
“Ναι Εβίτα” της απάντησα, “αλλά θα πάτε κι εσείς σήμερα εκδρομή!”
“Ναι ευτυχώς… Θα γεμίσει κάπως το αίσθημα του κενού των συναισθημάτων” μου απάντησε.
Το δυσκολότερο κομμάτι της μητρότητας είναι να τα αφήσεις. Και να διαχειριστείς το κενό των συναισθημάτων.
Ένα χρόνο σχεδόν μετά από τη δημοσίευση του post σου έφτασε και η δική μας σειρά για 4 ήμερη και ο Σπύρος μας (Γ’ γυμνασίου ), μας αποχαιρέτισε έτσι απλά και πολύ χαλαρά. Ακριβώς όπως τα λες, περίμενα και εγώ από το Instagram να δω καμιά φωτογραφία και πιο πολύ για να δω αν περνάει καλά. Για τηλέφωνο δεν είχα απαιτήσεις γιατί και από παλαιότερες φορές που έχει φύγει διήμερα με την ομάδα του Τακεβοντό δεν μας έχει συνηθίσει σε κάτι τέτοιο. Οπότε έπαιρνε η μανούλα τηλέφωνο και επικοινωνούσαμε μέσω messenger, περισσότερο όσο ταξίδευε και πιο χαλαρά όταν έφτασε στον προορισμό του. Κάποια στιγμή μου έστειλε και φωτογραφίες-βίντεο από τα μέρη που πήγαν και χάρηκα ακόμα περισσότερο. Αυτό που με έκανε όμως πιο χαρούμενη ήταν ότι όποια στιγμή και αν του μιλούσα ήταν πολύ χαρούμενος και περνούσε πολύ καλά ! Θέλω να πω ότι ναι είναι δύσκολο να καταλαβαίνεις ότι έχει φτάσει η στιγμή που θα αποχωρίζεσαι σιγά σιγά τα παιδιά σου και ευτυχώς για εμάς ήρθε πολύ ομαλά με τον μεγάλο μας, μέχρι στιγμής, αλλά είναι εξίσου σημαντικό να ξέρεις ότι ανεξαρτητοποιούνται τα παιδιά σου και μπορούν να τα καταφέρουν και μόνα τους. Και ακόμα πιο σημαντικό είναι ότι αυτό που κάνουν εκεί που βρίσκονται τα κάνει χαρούμενα και ευτυχισμένα !
Σοφία έτσι ακριβώς όπως τα γράφεις… Φέτος το έζησα ακόμα πιο έντονα με το ταξίδι που έκανε στο εξωτερικό. Πολλά τα συναισθήματα, αλλά πάντα μεγάλη η χαρά, όταν βλέπεις το παιδί σου ανεξάρτητα, χαρούμενο και να περνάει καλά!
Με εκανες και έκλαψα…
Πραγματικα έκλαψα και πόνεσα πολύ και μόνο στην σκέψη οτι θα ερθει αναπόφευκτα αυτή η στιγμη… που θα φυγει απο το σπίτι για να ανοίξει τα δικά της φτερά !! Ετσι κ αλλιώς αυτο ειναι το «σωστό»..
Ποπο πανικοβλήθηκα και σκέψου αυριο….κλείνει τα πρωτα της γενέθλια….
Γίνεται ενός…..!!!
Χρόνια της πολλά Τζούλια! Περνάνε σαν αστραπή… Ήταν σαν χθες που είχε τα πρώτα της γενέθλια…
Εύχομαι να περάσετε τέλεια και θα τα λέμε!
Αχ Άσπα μου τι έγραψες αυτή τη φορά! Πόσο δίκιο έχεις και είναι κάτι που με βασάνισε από τον Δεκέμβριο. Μένουμε στην Γερμανία τα τελευταία χρόνια και εδώ τα παιδιά πηγαίνουν 4ήμερες εκδρομές από την 1η Δημοτικού! Αδιανόητο μου φαίνεται ότι θα αφήσω το παιδί μου τόσο μικρό να φύγει 4 μέρες μακριά μου…δεν έχει κοιμηθεί ποτέ σε άλλο σπίτι, ούτε σε γιαγιάδες κτλ. αφού είμαστε μόνοι μας εδώ και φυσικά σαν Έλληνες γονείς δεν το επιτρέψαμε. Μας ασκήθηκε πολύ πίεση γιαυτό γιατί θα είναι το μοναδικό παιδί που δεν θα πάει και ότι είναι καλό για το παιδί για να γίνει πιο ανεξάρτητο. Εμείς όμως δεν μπορούμε να το δεχτούμε αυτό. Μέχρι και με παιδοψυχολόγο μίλησα, όπου πήρε τηλ. στην δασκάλα και της εξήγησε ότι σαν γονείς κάνουμε πολύ καλή δουλειά με τα παιδιά μας και ότι απλά δεν έχει έρθει η ώρα να αφήσουμε το παιδί να απομακρυνθεί από κοντά μας. Είναι θέμα κουλτούρας. Στην Γερμανία είναι φυσιολογικό γιατί γίνεται πολλά χρόνια αυτό αλλά στην Ελλάδα δεν το συνηθίζουν. Ακόμη είπε ότι δεν υπάρχει σωστή και λάθος επιλογή σε αυτή την περίπτωση. Η απόφαση που θα πάρουμε για το αν θα το αφήσουμε ή όχι πρέπει να φέρει ειρήνη σε όλη την οικογένεια. Και έτσι έγινε. Είπαμε όχι, εξηγήσαμε τους λόγους στο παιδί μας και αυτό συμφώνησε μαζί μας και έτσι όλοι έχουμε την ειρήνη στο σπιτικό μας! Αλλά κάθε χρόνο πρέπει να το ξανασκεφτόμαστε γιατί κάθε χρόνο γίνονται αυτές οι εκδρομές…αχ αχ αχ…
Μαρία εσείς ξέρετε τι είναι καλύτερο για εσάς. Μπράβο που μιλήσατε σε παιδοψυχολόγο και επιβεβαιώσατε ότι δεν υπάρχει σωστή και λάθος επιλογή.
Του χρόνου λοιπόν τα σπουδαία. Χαχα. 🙂
Το πόσο σε νιώθω δε φαντάζεσαι. Ο Κωνσταντίνος έφυγε και εκείνος με το σχολείο του για την τετραήμερη στη Κέρκυρα. Το πόσο άγχος είχα δε φαντάζεσαι. Ωστόσο προσπαθούσα να μην του το δείχνω γιατί ήμουν σίγουρη ότι περνούσε καλά! Μου έστελνε μηνύματα ότι είναι καλά και φωτογραφίες από τα μέρη που ήταν! Αισθανόμουν από τη μία τόσο ευτυχισμένη που περνούσε υπέροχα και από την άλλη αγχωμένη να πάνε όλα καλά! Τελικά όλα πήγαν καλά και εκείνος γύρισε τρισευτυχισμένος πίσω!!
Αθηνά αυτά τα ανάμεικτα συναισθήματα ευτυχίας και άγχους τα καταλαβαίνεις μόνο αν τα ζήσεις! χαχα
Χαίρομαι που πέρασε καλά και γύρισε χαρούμενος. Πάντα τέτοια!
Μεγάλο κεφάλαιο ανοίγεις! Εμείς πήγαμε πενταήμερη στην τρίτη λυκείου. Η επιτήρηση ήταν ελλιπής. Και μόνο που σκέφτομαι όλα αυτά που γινόντουσαν , Άγιος μας προστάτεψε και γυρίσαμε όλοι πίσω καλά. Τώρα τα πράγματα είναι χειρότερα. Καμία επιτήρηση , ούτε καν στον χώρο του σχολείου. Με δύο παιδιά πρώτη και δευτέρα γυμνασίου, έχω ήδη πει “οχι” στην τριήμερη εκδρομή που πήγαν στην πρώτη γυμνασίου (στη Θεσσαλονίκη για βράβευση του σχολείου) και έχω πει “όχι” για ύπνο εκτός σπιτιού , χωρίς γονείς ή παππούδες. Καταλαβαίνω ότι τα παιδιά μεγαλώνουν, αλλά επίσης είναι και πιο πονηρεμένα από εμάς σε αυτή την ηλικία. Τα ξέρουν όλα από το ιντερνετ. Ξέρω ότι στο λύκειο το θέμα θα επανέλθει και θα πρέπει να υποχωρήσω σε κάποιο βαθμό, αλλά τουλάχιστον έχω πάρει μια παράταση ελπίζοντας σε μεγαλύτερη ωριμότητα.
Κι εγώ είμαι συχνά αυστηρή σε διάφορα άλλα θέματα και λέω όχι. Δεν είναι κακό να λες όχι αν νιώθεις ότι έτσι πρέπει να γίνει… Είναι πάντως δύσκολες αυτές οι αποφάσεις.
ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΜΕ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΚΛΑΨΩ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΝ ΜΠΑΜΠΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΒΙΤΑ; (Επίσης, αν είναι να σου λείψω τόσο πολύ, μένω και άστεγη, να με φροντίζεις εσύ :D)
❤️
(Χαχα, είναι μια καλή λύση!)
Νομίζω πως κάθε αλλαγή των παιδιών μας, μας κάνει να νιώθουμε πως αυτό είναι το δυσκολότερο που μας συμβαίνει…και μετά σιγά σιγά συνηθίζουμε και μόλις συνηθίσουμε…τσουπ, να ένα ακόμη δυσκολότερο! Η μητρότητα είναι το πιο όμορφο ¨δυσκολότερο¨ που θα μας συμβεί ποτέ! Σίγουρα πάντως μας σκληραγωγεί! (και εγώ είμαι ακόμη στην αρχή, είναι ωραίο να έχεις κάποιον να σου λέει τι σε περιμένει με τόση ειλικρίνεια!)
Ναι συμφωνώ! Η μητρότητα είναι το δυσκολότερο ταξίδι της ζωής μας, αλλά και το πιο μαγικό…
(Είμαι εδώ για να τα μοιραζόμαστε όλα!)
‘Ηθελες δεν ήθελες πάλι με έκανες και δάκρυσα!Αχ!Τα ίδια λέω!Μου έμειναν 12 χρόνια ή άλλος ένας χρόνος πέρασε!Αν είχα κάτι να συμβουλέψω τον εαυτό μου στα terrible twos θα ήταν να το απολαύσω περισσότερο!Αυτά τα πείσματα και τα άγχη ήταν ανούσια μπροστά σε αυτόν τον μικρό ανθρωπάκο που είμαι όλος του ο κόσμος..Και να παίζω περισσότερο..άστε τα πιάτα για μετά μαμάδες!
Έτσι είναι! Όταν απομακρυνόμαστε από τις καταστάσεις βλέπουμε τα πράγματα πιο σοφά και ξεκάθαρα…
Σε ευχαριστώ! <3
Αφού λοιπόν έχω περάσει την εγκυμοσύνη, έχω γεννήσει, έχω μεγαλώσει τα ‘μωρά’ μου και τα βλέπω να εξελίσσονται σιγά σιγά σε ανεξάρτητα άτομα, συνειδητοποίησα ότι κανείς δεν με προειδοποίησε ποτέ (ούτε καν να του ξεφύγει κατά λάθος) για το πόσο εγωίστρια θα ένοιωθα ώρες ώρες..Εγωίστρια που θέλω να είμαι πάντα κάπου εκεί δίπλα..εγωίστρια που θέλω να τα αγκαλιάζω και να τα φιλάω όποτε και όσο θέλω, να ξέρω τα πάντα, να μου λένε τα πάντα..εγωίστρια που θέλω να μείνουν “τα μωρά μου”.., στο σπίτι μου, δίπλα μου! Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνετε και φυσικά ξέρω ποιο είναι το σωστό, αλλά αν δεν μπορείς να μοιραστείς τις “πιο ειλικρινείς σου ενδόμυχες ανησυχίες” με τις άλλες μαμάδες, με ποιον μπορείς!
Μα και βέβαια καταλαβαίνω!
Όπως μα και βέβαια μπορούμε να τα λέμε όλα! 🙂 🙂 🙂