Υπάρχει Άγιος Βασίλης;

Όταν έγραψα το post Άγιε μου Βασίλη το 2012, φοβόμουν ότι ίσως εκείνη ήταν η τελευταία φορά που θα ζούσαμε τις μαγικές στιγμές του ερχομού του. Ευτυχώς δεν ήταν η τελευταία. Αλλά η αντίστροφη μέτρηση είχε αρχίσει.

Όταν η Εβελίνα μεγάλωσε λίγο ακόμα και με έβαλε κάτω να της πω αν ήμουν εγώ ο Άγιος Βασίλης, ήμουν απόλυτα προετοιμασμένη για το τι θα της έλεγα.

Και της είπα. Αν ήθελε να μάθει αν ήμουν εγώ εκείνη που αγόραζα τα δώρα και να τα έβαζα κάτω από το δέντρο, ναι ήμουν εγώ. Όπως έκανε η μαμά μου για μένα κι όπως θα κάνει εκείνη για τα παιδιά της. Δεν ήμουν όμως εγώ ο Άγιος Βασίλης.

Ο Άγιος Βασίλης κάνει κάτι σημαντικότερο από το να παραδίδει δώρα. Διδάσκει σε παιδιά να πιστεύουν σε κάτι που δεν μπορούν να δουν ή να αγγίξουν. Διδάσκει σε παιδιά την ικανότητα να πιστεύουν στον εαυτό τους και σε άλλους. Διδάσκει τη χαρά, την καλοσύνη, την αγάπη. Είναι ένας δάσκαλος κι εγώ μαζί με τους υπόλοιπους γονείς είμαστε οι βοηθοί του. Χωρίς εμάς δε θα τα κατάφερνε να πλημμυρίσει τις ζωές τόσων παιδιών με χαρά. Και από εδώ και στο εξής θα είναι κι εκείνη βοηθός του. Θα είμαστε μαζί στην ομάδα του για να βοηθήσουμε τα μικρά παιδιά να μάθουν να πιστεύουν. Να μάθουν να αγαπάνε. Να μάθουν να νιώθουν ευγνωμοσύνη.

Κι έτσι τα τελευταία δύο χρόνια, η Εβελίνα έγινε κι εκείνη βοηθός Άγιου Βασίλη. Μαζί συνωμοτούσαμε για τα δώρα – μια και υπήρχε ένα ακόμα μικρότερο παιδί στο σπίτι – μαζί πηγαίναμε στα καταστήματα. Η μαγεία του Άγιου Βασίλη δεν γκρεμίστηκε – πώς θα μπορούσε άλλωστε; Είχε μόλις προαχθεί και η ίδια σε βοηθό Άγιου Βασίλη! Ζούσε τη χαρά από μέσα, όπως τη ζω κι εγώ από τότε που απέκτησα παιδιά. Απολαμβάναμε το προνόμιο να είμαστε στην ομάδα του Άγιου Βασίλη, την ώρα που Εβίτα συνέχιζε να γράφει γράμματα και να περιμένει τα δώρα της. Γιατί χρειαζόταν λίγο χρόνο ακόμα. Δεν ήταν ακόμα έτοιμη για το επόμενο βήμα.

Την Παρασκευή, την ώρα που βρισκόμουν σε μια συνάντηση, έλαβα ένα γραπτό μήνυμα από την Εβελίνα. Ήταν “Santa Claus alert”. Μου έγραφε ότι σε μια κουβέντα που έκαναν με την Εβίτα, εκείνη της είπε ότι δεν πιστεύει πια στον Άγιο Βασίλη.

Όταν αργότερα τις είδα από κοντά ρώτησα την Εβίτα αν ισχύει αυτό που μου μετέφερε η Εβελίνα. Μου είπε ότι ναι ισχύει. Της είπα ότι θα ήθελα να το συζητήσουμε και τη ρώτησα πώς είχε καταλήξει σε αυτό το συμπέρασμα.

Μου είπε ότι πριν από λίγο καιρό το είχε γκουγκλάρει: “Does Santa exist?” Διάβασε τα αποτελέσματα που βγήκαν και κατέληξε στα συμπεράσματά της. Δε μας είπε τίποτα γιατί ήθελε να συνεχίσει να παίρνει δώρα.

Αφού τη διαβεβαίωσα ότι θα συνεχίσει να παίρνει δώρα, όφειλα να της πω κι εκείνης αυτά που είχα πει και στην Εβελίνα. Για να ξέρει κι εκείνη ότι ο Άγιος Βασίλης κάνει κάτι σημαντικότερο από το να παραδίδει δώρα. Ότι διδάσκει σε παιδιά να πιστεύουν σε κάτι που δεν μπορούν να δουν ή να αγγίξουν. Ότι διδάσκει τη χαρά, την καλοσύνη, την αγάπη. Ότι είναι ένας δάσκαλος και ότι εγώ όπως και όλοι οι υπόλοιποι γονείς είμαστε βοηθοί του. Ότι η Εβελίνα είναι βοηθός του. Και ότι από εδώ και στο εξής θα είναι κι εκείνη βοηθός του. «Δηλαδή θα είμαστε σαν τα ξωτικά!» είπε η Εβίτα. «Ακριβώς Εβίτα. Ακριβώς».

«Επειδή όμως δεν έχουμε μικρότερα αδελφάκια στο σπίτι» είπα, και πριν να προλάβω να συνεχίσω η Εβελίνα πετάχτηκε: «θα κάνεις αγοράκι!» Η Εβίτα ενθουσιάστηκε και πρόσθεσε «Ναι, ναι και θα τον βγάλουμε Λίβαϊ!» «Κορίτσια σας επαναφέρω σε τάξη» είπα. «Όχι δε θα κάνω αγοράκι. Εκείνο που ήθελα να πω είναι ότι επειδή δεν έχουμε μικρότερα παιδιά στο σπίτι, θα βοηθήσουμε ώστε η μαγεία του να διαδοθεί σε άλλα σπίτια.»

Και να που αυτό ξεκίνησα να κάνω σε αυτό εδώ το post, όπως το έκανα και παλαιότερα. Εξηγώ σε όποιον τύχει διαβάσει αυτές τις γραμμές ότι και βέβαια υπάρχει Άγιος Βασίλης! Και παρόλο που στο blog μου γράφω για ανθρώπους και όχι για μηχανές αναζήτησης, αυτή τη φορά θα βεβαιωθώ ότι τα posts μου για τον Άγιο Βασίλη θα βγαίνουν πάντα πρώτα στο Google! Θα επιστρατεύσω όλες μου τις γνώσεις SEO και δε θα αφήσω κανέναν να μην τα διαβάσει!

Γιατί θέλω το επόμενο παιδί που θα έχει μεγαλώσει αρκετά και θα αποφασίσει να βρει μόνο του τις απαντήσεις στο Google (όπως έκανε η Εβίτα) να πέσει πάνω στο blog μου. Για να μάθει την απάντηση όπως πρέπει να τη μάθει και να μη νιώσει απογοήτευση ή λύπη.

Και θέλω ο επόμενος γονιός που δε θα ξέρει τι να πει στα παιδιά του για τον Άγιο Βασίλη, να διαβάσει αυτό εδώ το post. Τα παιδιά είναι παιδιά και πρέπει να το ζουν.

Κλείνοντας, αντιγράφω τον επίλογο από εκείνο το πρώτο post του 2012. Γιατί τώρα που η Εβίτα, το μικρό παιδί της οικογένειας, έφτασε σε αυτό το σημαντικό ορόσημο στη ζωή της, το post εκείνο με συγκινεί ακόμα περισσότερο.

«Θα κάθομαι πάνω από τα κρεβατάκια τους και θα τις βλέπω να ανασαίνουν και να κοιμούνται γαλήνιες.

Και η γαλήνη τους, θα με πλημμυρίσει κι εμένα. Και η μαγεία του Άγιου Βασίλη θα με κάνει να συγκινηθώ. Και η καρδιά μου θα σφιχτεί… Θα σφιχτεί από φόβο, ότι αν τυχόν και σταματήσουν να πιστεύουν, θα χάσω τα μικρά μου τα αθώα πλασματάκια. Και θα σφιχτεί και από λύπη που τα χρόνια πέρασαν τόσο γρήγορα και δεν τα κατάλαβα, δε μου έφτασαν, δεν τα χόρτασα…

Αλλά αμέσως μετά θα ανασκουμπωθώ και θα διώξω το φόβο και τη λύπη. Και θα αφήσω τις σκέψεις ευγνωμοσύνης να κυριαρχήσουν. Ευγνωμοσύνη για τα όμορφα παιδικά χρόνια που έζησαν τα κορίτσια μου, για τις γλυκές Χριστουγεννιάτικες αναμνήσεις που θα τις συντροφεύουν για πάντα και για την υπέροχη ζωή που είναι όλη μπροστά τους και τις περιμένει να τη ζήσουν.

Άγιε μου Βασίλη, σε ευχαριστώ για όλα.»