London Story #1: Ο πραγματικός λόγος που πήγαμε διακοπές στην Αγγλία

Στο εισαγωγικό μου post για τις διακοπές μας στο Λονδίνο έγραφα ότι πριν από 2-3 χρόνια βάλαμε μακρινό στόχο να κάνουμε ένα ταξίδι στο εξωτερικό. Είπαμε ότι θα το κάναμε το καλοκαίρι του 2018 και για να γίνει το όνειρο πιο χειροπιαστό, διαλέξαμε τη χώρα: Θα ήταν η Αγγλία!

Δεν έγραψα όμως γιατί διαλέξαμε Αγγλία.

Ο πρώτος λόγος ήταν ο προφανής: Να εξασκήσουν τα παιδιά τη γλώσσα που μαθαίνουν τα τελευταία 6-7 χρόνια. Ο δεύτερος όμως και σημαντικότερος ήταν άλλος:

Για να γνωρίσουμε τη Νίνα, τη διαδικτυακή κολλητή της Εβίτας.

 

Φιλίες πέρα από τα σύνορα

Όταν ήμουν στην ηλικία των παιδιών μου αλληλογραφούσα με ένα κορίτσι από τη Γαλλία. Η γνωριμία μας δεν έμεινε στην αλληλογραφία όμως. Μια χρονιά πήγα και τη βρήκα εγώ στη Γαλλία και μία ήρθε και με βρήκε εκείνη. Στη συνέχεια με τις σπουδές, δουλειά, οικογένεια χαθήκαμε, αλλά o Μαρκ Zuckeberg μας ένωσε και πάλι αφού ξαναβρεθήκαμε στο Facebook.

Τα παιδιά της σημερινής εποχής όμως έχουν πολλαπλάσιες ευκαιρίες να γνωριστούν με παιδιά από το εξωτερικό.

Οι δικές μου κόρες γράφουν και δημοσιεύουν ιστορίες στα Αγγλικά. Στις διάφορες πλατφόρμες δημοσίευσης αυτών των ιστοριών έχουν γνωρίσει δεκάδες συνομήλικους απ’ όλο τον κόσμο. Με κάποιους από αυτούς έχουν δεθεί περισσότερο. Και είναι λογικό να δένονται. Μιλάνε κάθε μέρα, σε αντίθεση με εμάς που ανταλλάσσαμε νέα με τους penpal μας 1 ή 2 φορές το μήνα.

Και κάπως έτσι η Εβίτα κόλλησε με τη 14χρονη Νίνα. Που – ω τη σύμπτωση – ζει στην Αγγλία.

Τα τελευταία 2 χρόνια η Νίνα είχε γίνει το τρίτο παιδί της οικογένειας. Κάθε πρωί έλεγα: “καλημέρα Εβελίνα, καλημέρα Εβίτα και καλημέρα Νίνα”! (Ακόμα το λέω όταν τη βλέπω την Εβίτα να στέλνει μήνυμα σε κάποιον το πρωί. Είμαι σίγουρη ότι είναι η Νίνα!)

Μαθαίνω καθημερινά τα νέα της. Τι έφαγε, πώς έγραψε στο διαγώνισμα, αν κοιμήθηκε καλά, αν κάνει κρύο, αν τσακώθηκε με την αδελφή της. Η Νίνα ζει στο σπίτι μας, ας μένει στην άλλη άκρη της Ευρώπης.

Λογικό λοιπόν που η Εβίτα ήθελε να πάμε Αγγλία… Το μόνο πρόβλημα ήταν ότι η Νίνα ζει 350 χιλιόμετρα μακριά από το Λονδίνο που θα πηγαίναμε εμείς… Και είναι παιδί! Θα έπρεπε λοιπόν να έρθει Λονδίνο με τη μαμά της! Τι θα έλεγε άραγε η μαμά;

Προσπαθούσα να προετοιμάσω την Εβίτα για παν ενδεχόμενο γιατί δεν ήθελα να απογοητευτεί.  Τελικά η μαμά της Νίνας είπε ότι θα έρχονταν αλλά και πάλι, δεν το είχα δέσει. Αν παρουσιαζόταν κάποιο θέμα υγείας ή επαγγελματικό ή οικονομικό; Που να ξέρω εγώ τι προκλήσεις έχουν στην οικογένεια; Δεν τους ήξερα και δεν ήξερα τι θα συνέβαινε… Της έλεγα λοιπόν της Εβίτας τον τελευταίο καιρό:

“Εβίτα αν κάποια διαδικτυακή σου φίλη ερχόταν για διακοπές σε μια πόλη που είναι 350 χιλιόμετρα από την Αθήνα, δεν είναι σίγουρο ότι θα τα καταφέρναμε να πάμε. Το ξέρω ότι το έχουν σχεδιάσει αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Αν δεν τα καταφέρουμε αυτή τη φορά, θα τα καταφέρουμε την επόμενη. Δε θέλω να στεναχωρηθείς για κάτι που δεν εξαρτάται από εσένα. Εντάξει;”

Λίγο πριν να φύγουμε κανονίστηκαν οι τελευταίες λεπτομέρειες. Εμείς θα φτάναμε Λονδίνο το Σάββατο. Εκείνες κανόνισαν να έρθουν Λονδίνο τη Δευτέρα πρωί για να περάσουμε τη μέρα μαζί. Το βράδυ της Δευτέρας έκλεισαν να μείνουν Λονδίνο και την επόμενη το μεσημέρι θα επέστρεφαν.

Η αγωνία κορυφωνόταν!

 

Η μεγάλη μέρα

Τη Δευτέρα το πρωί ξυπνήσαμε, πήγαμε για πρωινό και περιμέναμε την άφιξη της Νίνας και της μαμάς της. Όσο ταξίδευαν προς Λονδίνο η Νίνα έστελνε μηνύματα στην Εβίτα και της έλεγε πόσο κοντά είχαν πλησιάσει. Θα έφταναν σε πέντε ώρες… Σε τρεις… Σε μία… Μπήκαν Λονδίνο… Η Νίνα φωτογράφιζε και ανέβαζε στο instagram κόκκινα λεωφορεία και δρόμους του Λονδίνου. Είχαν φτάσει… Το ραντεβού κανονίστηκε. Θα συναντιόμασταν έξω από το σταθμό του μετρό Earls Court.

Μέναμε εκεί κοντά και ξεκινήσαμε να πάμε προς τα εκεί με τα πόδια. Εγώ κρατούσα τη φωτογραφική, η Εβελίνα το κινητό (απ’ όπου και το παρακάτω βίντεο) και ήμασταν έτοιμες να απαθανατίσουμε τη μεγάλη συνάντηση της Εβίτας με τη Νίνα.

Ήμασταν στα 200 μέτρα από το σταθμό όταν η Εβίτα εντόπισε από μακριά τη Νίνα. Και τότε είδα μία σκηνή που δε θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου. Με την άδεια της Εβίτας και της Νίνας, δείτε την κι εσείς στο ενσωματωμένο βίντεο:

Κάποιες σκέψεις για τις online φιλίες

Οι online γνωριμίες μπορεί να εξελιχθούν σε υπέροχες φιλίες. Κι εγώ έχω γνωρίσει εκατοντάδες αξιόλογους ανθρώπους μέσω διαδικτύου. Ένα μεγάλο ποσοστό φίλων, συνεργατών, μαθητών μου είναι άνθρωποι που δεν γνώριζα πριν να φτιάξω το blog. Όμως οι online γνωριμίες των παιδιών μας θέλουν μια ιδιαίτερη προσοχή. Καμιά φορά νομίζουμε ότι οι κίνδυνοι του διαδικτύου είναι να πέσουν τα παιδιά πάνω σε κάποιον παιδόφιλο.

Και βέβαια υπάρχει και αυτός ο κίνδυνος, αλλά υπάρχουν κι άλλοι λιγότερο προφανείς. Στο διαδίκτυο τα παιδιά μπορούν να γνωρίσουν κάθε λογής παιδιά: Παιδιά με προβλήματα. Παιδιά που περνάνε δύσκολη περίοδο ή έχουν τάσεις αυτοκτονίας. Παιδιά που ξαφνικά εξαφανίζονται και οι διαδικτυακοί φίλοι δεν ξέρουν τι έχει συμβεί. Για όλους αυτούς τους λόγους χρειάζεται να είμαστε συνέχεια δίπλα στα παιδιά να συζητάμε, να τα συμβουλεύουμε και να τα μαθαίνουμε πώς να σκέφτονται (όχι τι να σκέφτονται).

Γιατί τα λέω όλα αυτά; Γιατί το γεγονός ότι η γνωριμία της Εβίτας με τη Νίνα εξελίχθηκε σε μία υπέροχη φιλία δεν πρέπει να μας κάνει να επαναπαυόμαστε. Οι διαδικτυακές συναναστροφές των παιδιών μας χρειάζονται την ίδια προσοχή με τις υπόλοιπες συναναστροφές, για να μην πω μεγαλύτερη.

 

 

Με τις πιτζάμες στην Oxford Street

Και για να αλλάξουμε κλίμα, θα σας αποκαλύψω – όπως είχα υποσχεθεί – το λόγο για τον οποίο άφησα την κόρη μου να κυκλοφορεί με τις πιτζάμες στους δρόμους του Λονδίνου.

Ένα από τα πράγματα που θέλανε να κάνουν οι δυο φίλες ήταν να αγοράσουν ίδιες ολόσωμες πιτζάμες (τύπου onesie) για να τις  φοράνε το χειμώνα.

Και πράγματι πήγαμε σε ένα πολυκατάστημα και διάλεξαν δυο ίδιες ολόσωμες πιτζάμες. Στο μέρος που καθίσαμε στη συνέχεια για φαγητό τους μπήκε η ιδέα να φορέσουν τις πιτζάμες για να βγάλουν μία αναμνηστική φωτογραφία. Δε μέναμε στο ίδιο ξενοδοχείο οπότε δεν υπήρχε άλλη λύση από το να τις φορέσουν κάπου εκεί που ήμασταν.  Δεν είχαμε αντίρρηση να φορέσουν τη πιτζάμα για μια γρήγορη φωτογραφία για να έχουν κάτι να θυμόνται αλλά πού; Πώς;

Σκέφτηκαν να πάνε στην τουαλέτα να τις φορέσουν πάνω από τα ρούχα – όχι ό,τι καλύτερο αλλά δεν υπήρχε άλλη λύση – αλλά τελικά για διάφορους λόγους το σχέδιο ναυάγησε και επέστρεψαν στο τραπέζι απογοητευμένες.

Και τότε μπήκε σε εφαρμογή το πλάνο B: Θα τις φορούσαν πάνω από τα ρούχα εκεί στο τραπέζι.

Με συνοπτικές διαδικασίες φόρεσαν τις πιτζάμες! Τώρα έμενε να βγάλουμε τη φωτογραφία. Το μαγαζί ήταν ασφυκτικά γεμάτο και τελικά δεν ήταν και τόσο εύκολο να βγάλουμε τη φωτογραφία ανάμεσα στους ανθρώπους που έτρωγαν. Κοιταχτήκαμε με τη μαμά της Νίνας και συνεννοηθήκαμε με τα μάτια.

Η “μικρή τρέλα” της απλής φωτογραφίας, επρόκειτο να εξελιχθεί σε μεγάλη. Θα τις αφήναμε να βγουν στο δρόμο με τις πιτζάμες. Και κάπως έτσι ανοίξαμε την πόρτα του μαγαζιού και ξεχυθήκαμε στην Oxford Street, έναν από τους πιο κεντρικούς και πολυσύχναστους δρόμους του Λονδίνου, 2 μαμάδες, 3 παιδιά, τα 2 με πιτζάμες.

Τα υπόλοιπα είναι ιστορία.

Περιττό να πω ότι γελάγαμε όλοι ακατάπαυστα. Όσο για εκείνες; Είχαν παλαβώσει. Ξεκαρδίζονταν, χόρευαν, έλεγαν αστεία. Παραλίγο να αρχίσουν να κάνουν show στους δρόμους! Το καλό είναι ότι στο Λονδίνο τα βλέπεις όλα. Δεν υπάρχει τίποτα που ΔΕΝ θα δεις στους δρόμους του Λονδίνου. Ακόμα και δυο έφηβα παιδιά που περπατάνε με τις πιτζάμες ενώ οι μαμάδες τους και η μεγάλη αδελφή φωτογραφίζουν και βιντεοσκοπούν. Κάτι ξέρω που το λέω… Κάτι ξέρω…

Στην επιστροφή στο μετρό το πήγαμε πολύ μακριά. Είχαμε αρχίσει να φανταζόμαστε τι θα λένε  μια μέρα στα εγγόνια τους. Θα ρωτάνε τα εγγόνια: “Εσύ τι έκανες γιαγιά όταν ήσουν 13-14;” Κι εκείνες θα απαντάνε: “Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι τρέλες κάναμε εμείς στα νιάτα μας.  Δεν μπορείτε να φανταστείτε… Ωραία χρόνια…”

Ήταν ένα 24ωρο γεμάτο συγκινήσεις, χαρές και γέλια. Ήταν ένα 24ωρο γεμάτο αναμνήσεις. Αναμνήσεις που θα θυμόνται μέχρι το τελευταίο λεπτό της ζωής τους. Αισθάνομαι ευγνώμων και πολύ τυχερή που έβαλα κι εγώ ένα μικρό πετραδάκι ώστε να γίνουν αυτές οι αναμνήσεις πραγματικότητα. Πάμε για τις επόμενες!

Διαβάστε τα υπόλοιπα posts της σειράς “Διακοπές στο Λονδίνο” εδώ:

• Ταξίδι στο εξωτερικό με παιδιά: 6 οφέλη (+ εντυπώσεις από το ταξίδι μας στο Λονδίνο)
• London Story #1 (Αυτό εδώ το post)
• London Story #2: Πώς να μη χάσεις το παιδί σου στο Λονδίνο (ή αλλού!)
• London Story #3: Να τι έπαθα όταν είδα το Αλαντίν το μιούζικαλ