London Story #2: Πώς να μη χάσεις το παιδί σου στο Λονδίνο (ή αλλού!)

Το να χάσεις το παιδί σου είναι τρομακτικό. Μου είχε συμβεί δύο φορές ως τώρα.

Την πρώτη φορά ήματαν σε μία θεατρική παράσταση και η Εβίτα – 6 χρονών τότε – ξαφνικά εξαφανίστηκε. Τελικά δεν είχε απομακρυνθεί από το χώρο του θεάτρου, αλλά κάναμε ώρα να τη βρούμε και είχαμε τρομάξει. Η αδελφή της είχε τότε πει το συγκινητικό «Έχασα το πιο σημαντικό πλάσμα στη ζωή μου».

[Μπορείτε να διαβάσετε λεπτομέρειες εδώ: Και ξαφνικά η κόρη μας εξαφανίστηκε.]

Η δεύτερη φορά ήταν λιγότερο τρομαχτική, επειδή οι κόρες μου ήταν μεγαλύτερες, ήταν και οι δύο μαζί και ήμασταν σε ξενοδοχειακό συγκρότημα σε κλειστό και προστατευμένο χώρο. Δεν είχαν ακόμα φτάσει σε ηλικία που είχαν τα δικά τους κινητά, όμως είχαμε συνεννοηθεί για το τι θα γίνει αν κάποια στιγμή χαθούμε.

Γιατί το μυστικό δεν είναι να ΜΗΝ χάσεις το παιδί σου (κυρίως βέβαια αυτό), αλλά να ξέρεις ποιο θα είναι το σχέδιο δράσης σε περίπτωση που το χάσεις.

Έτσι αφού χαθήκαμε, πήγαμε στο σημείο της συνάντησης και… τέλος καλό όλα καλά!

Στις φετινές μας διακοπές στο Λονδίνο χαθήκαμε και πάλι! Όταν πρόκειται για εξωτερικό τα πράγματα είναι πιο σοβαρά.

Όμως τι είπαμε; Ποιο είναι το μυστικό;

Το μυστικό ΔΕΝ είναι να ΜΗΝ χάσεις το παιδί σου (κυρίως βέβαια αυτό), αλλά να ξέρεις ποιο θα είναι το σχέδιο δράσης σε περίπτωση που το χάσεις.

Έτσι λοιπόν πριν να αρχίσουμε τις εξορμήσεις μας στην πόλη, είχαμε κάνει ένα σχέδιο δράσης για το τι θα γίνει αν χαθούμε. Πλέον έχουν και οι δύο κινητό, οπότε τα πράγματα είναι πιο εύκολα. Χαίρομαι όμως που δεν μείναμε στο «θα τηλεφωνηθούμε». Γιατί καμιά φορά τα κινητά χάνονται, οι μπαταρίες τελειώνουν ή βρίσκεσαι σε σημείο που δεν έχει σήμα.

Όπως για παράδειγμα όταν είσαι στο μετρό!

 

Επειδή πηγαίναμε παντού με το μετρό, είχαμε συνεννοηθεί για τι θα γίνει αν χωριστούμε κατά την επιβίβαση στο τρένο. Είχαμε πει ότι εκείνοι που θα μπουν, θα κατέβουν στην επόμενη στάση και θα περιμένουν τους υπόλοιπους να έρθουν με το επόμενο τρένο.

Κοίτα να δεις λοιπόν που τελικά χαθήκαμε κατά την επιβίβαση! Συνέβη την ημέρα που ήταν στο Λονδίνο η Νίνα με τη μαμά της. Κάπου πηγαίναμε με το μετρό και πλησιάζοντας στην αποβάθρα είδαμε τις πόρτες του τρένου ανοιχτές. Η πρώτη αντίδραση σε τέτοιες περιπτώσεις είναι να βιαστείς για να μπεις πριν να φύγει το τρένο. Οι μισοί επιτάχυναν και μπήκαν (το ίδιο κι εγώ), αλλά η Εβελίνα που ήταν ακριβώς από πίσω άκουσε τον ήχο ειδοποίησης ότι η πόρτα κλείνει και τραβήχτηκε.

Οι πόρτες έκλεισαν. Μόλις είχα χάσει το παιδί μου στο Λονδίνο!

Η αλήθεια είναι ότι παραμείναμε ήρεμες γιατί ξέραμε τι θα κάναμε. Νομίζω ότι κατάφερα μάλιστα να της χαμογελάσω καθώς απομακρυνόμασταν, όπως τότε που ήταν μικρούλα και έπεφτε και γύριζε να με κοιτάξει για να καταλάβει αν θα πρέπει να κλάψει ή όχι.

Φτάσαμε στην επόμενη στάση και κατεβήκαμε. Εξυπακούεται φυσικά ότι εκεί στα έγκατα της γης δεν είχαμε σήμα και έτσι δεν μπορούσα να την πάρω τηλέφωνο.

Περιμέναμε 5-10 ατελείωτα λεπτά μέχρι να έρθει το επόμενο τρένο. Άραγε θα ήταν μέσα;

Θα μάθετε την απάντηση στο τέλος του post, αλλά μέχρι τότε ας δούμε κάποια tips που θα βοηθήσουν να ελαχιστοποιηθούν οι πιθανότητες να χάσουμε τα παιδιά μας και κάποιες οδηγίες ώστε να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση σε περίπτωση που συμβεί.
 

ΠΩΣ ΝΑ ΜΗ ΧΑΣΟΥΜΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΑΣ

Παίζουμε το παιχνίδι «Τι θα συμβεί αν»

Καθώς το παιδί μεγαλώνει του εξηγούμε ότι καμιά φορά τα παιδιά χάνονται. Συζητάμε φυσικά για το πώς να το αποφύγουμε αλλά και τι θα κάνουμε σε περίπτωση που χωριστούμε. Δεν το τρομάζουμε, απλώς το προετοιμάζουμε. Κάνουμε «role play» σε διάφορα σενάρια. «Τι θα κάνεις αν γυρίσεις και δεν με δεις;» «Από ποιον θα ζητήσεις βοήθεια;»

Δίνουμε πρακτικές συμβουλές: Αν είμαστε σε κάποιο εμπορικό για παράδειγμα, του λέμε ότι θα πρέπει να απευθυνθεί σε κάποιον που εργάζεται εκεί. Το βοηθάμε να καταλάβει πώς ξεχωρίζουμε τους ανθρώπους που εργάζονται εκεί. Αν είμαστε στο δρόμο, λέμε στο παιδί να αναζητήσει αστυνομικό ή να ζητήσει βοήθεια από μια μαμά που είναι έξω με τα παιδιά της.

Στην δική μας περίπτωση είχαμε συμφωνήσει ότι αν χαθούμε στο μετρό θα κατέβουμε στην επόμενη στάση και θα περιμένουμε εκείνον που έμεινε πίσω να έρθει με το επόμενο. Τα δικά μου παιδιά όμως είναι μεγάλα και μπορούσαμε να το κάνουμε αυτό. Η Vanessa Wauchope που χωρίστηκε από το 7χρονο αγόρι που φύλαγε στο μετρό της Νέας Υόρκης του είχε πει ότι αν ποτέ χαθούν, θα πρέπει περιμένει εκεί που χάθηκε. Εκείνη θα κατέβαινε στην επόμενη στάση και θα επέστρεψε να το αναζητήσει. Έτσι κι έγινε.
 

Βεβαιωνόμαστε ότι το παιδί γνωρίζει απ’ έξω το κινητό μας

Το κινητό μας είναι ένα από τα πρώτα τηλέφωνα που θα πρέπει να μάθει απ’ έξω το παιδί μας. Αν είναι σε ηλικία που δεν μπορεί ακόμα να απομνημονεύσει τηλέφωνο, ας ξέρει τουλάχιστον το ονοματεπώνυμό μας. Μια καλή εναλλακτική όμως, είναι να έχει γραμμένο κάπου πάνω του το νούμερο: Σε ένα σακίδιο, στα ρούχα του ή σε κάποιο βραχιολάκι. Με αυτόν τον τρόπο ο άνθρωπος στον οποίο θα απευθυνθεί για βοήθεια θα μπορέσει να μας εντοπίσει αμέσως.

 

Έχουμε μια πρόσφατη φωτογραφία του παιδιού στο κινητό μας

Αν χάσουμε το παιδί και χρειαστεί να το αναζητήσουμε, θα βοηθήσει να έχουμε να δείξουμε τη φωτογραφία του. Και αν τυχόν η φωτογραφία τραβήχτηκε λίγο πριν να ξεκινήσουμε για τη βόλτα μας, ακόμα καλύτερα!
 

Ντύνουμε το παιδί με έντονα χρώματα

Αυτό αφορά κυρίως τα μικρότερα παιδιά (μια και εγώ αποκλείεται τώρα πια να επηρεάσω τα παιδιά μου στο τι θα φορέσουν) αλλά και συγκεκριμένες εξορμήσεις. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι το παιδί μπορεί να χαθεί οποιαδήποτε στιγμή, ακόμα και σε μία βόλτα στο super market που δεν έχουμε προβλέψει να του βάλουμε έντονα χρώματα.

Ορίζουμε σημείο συνάντησης

Τη φορά που χαθήκαμε με τα παιδιά στο ξενοδοχείο, είχαμε ορίσει σημείο συνάντησης την πισίνα. Φυσικά μέσα σε έναν προστατευμένο και ασφαλή χώρο είναι δυσκολότερο να χαθείς πραγματικά, αν όμως έχεις ορίσει σημείο συνάντησης, το θέμα λύνεται γρήγορα και εύκολα, χωρίς να χρειάζεται να απευθυνθείς στο προσωπικό του ξενοδοχείου.
 

Ζητάμε βοήθεια γρήγορα

Περιττό βέβαια να πω ότι αν το κακό συμβεί, θα πρέπει να απευθυνθούμε όσο το δυνατό γρηγορότερα στην ασφάλεια του χώρου ή την αστυνομία.
 

ΤΗΝ ΕΧΑΣΑ… ΤΗΝ ΞΑΝΑΒΡΗΚΑ;

Ας επιστρέψουμε στη δική μας ιστορία:

Περιμέναμε για 5-10 βασανιστικά λεπτά στην αποβάθρα. Άραγε θα ήταν η Εβελίνα μέσα στο επόμενο τρένο; Μέχρι να έρθει το τρένο η Εβίτα είχε βγάλει το δικό της κινητό και με βιντεοσκοπούσε κάνοντας ερωτήσεις. Με ρώταγε πώς νιώθω και της έλεγα ότι είμαι η χειρότερη μαμά του κόσμου και άλλα τέτοια. (Το βίντεο αυτό θα το χρησιμοποιήσει κάποτε εναντίον μου. Να μου το θυμηθείτε!)

Η αλήθεια είναι ότι δεν ανησυχούσα. Όμως, δε θέλω καν να σκέφτομαι πώς θα ένοιωθα αν ερχόταν το τρένο και δεν ήταν μέσα!

Όταν άκουσα το τρένο να πλησιάζει η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει. Άραγε θα έβγαινε από μέσα η Εβελίνα; Ή την είχα χάσει στο Λονδίνο για πάντα;

Το τρένο σταμάτησε. Η πόρτα άνοιξε και ΤΑ ΤΑΝ!

Δείτε το βίντεο:

 

Διαβάστε τα υπόλοιπα posts της σειράς «Διακοπές στο Λονδίνο» Εδώ:

• Ταξίδι στο εξωτερικό με παιδιά: 6 οφέλη (+ εντυπώσεις από το ταξίδι μας στο Λονδίνο)
• London Story #1: Ο πραγματικός λόγος που πήγαμε διακοπές στην Αγγλία

Και αν πήρατε ιδέες για το πώς να ΜΗΝ χάσετε το παιδί σας, μοιραστείτε το post με άλλους γονείς!