Με το χέρι ψηλά

Οι επέτειοι των εθνικών εορτών, έχουν πάντα για μένα μία έντονη συναισθηματική φόρτιση. Λίγο ότι είναι μέρες μνήμης, λίγο ότι  θυμάμαι τους ανθρώπους που δεν είναι πια μαζί μας, λίγο ότι βλέπω τα παιδιά μου να συμμετέχουν στους εορτασμούς, ένας κόμπος στο λαιμό πάντα με πιάνει.

Καμιά φορά έχω ανάμεικτα συναισθήματα για τον τρόπο που γίνονται οι εορτασμοί, αλλά δεν δε θέλω να σταθώ σε αυτό. (Να ένας εορτασμός που με εντυπωσίασε ωστόσο: Στο 4/θ Δημοτικό σχολείο του Φουρφουρά έκαναν τη γιορτή τους σε ένα εγκαταλειμμένο κτήριο που την περίοδο της Κατοχής επιτάχθηκε για να γίνει το διοικητήριο των Γερμανών κατακτητών. Τα παιδιά καθάρισαν τον χώρο και ετοίμασαν ένα διαδραστικό μουσείο για εκείνα τα χρόνια. Συγκέντρωσαν μαρτυρίες από συγγενείς τους ,τις κατέγραψαν και τις παρουσίασαν.)

Η Εβίτα λοιπόν, έλαμψε χθες στη γιορτή του σχολείου της απαγγέλοντας απόσπασμα από το «Μάνα και γιος» του Βρεττάκου. Όταν το διάβασα για πρώτη φορά, μου φάνηκε  δύσκολο ακόμα και για μένα, πόσο μάλλον να το θυμηθεί και να το πει ένα παιδί Τετάρτης δημοτικού! Δεν είχε κανένα πρόβλημα. Τα πήγε υπέροχα! Και στο τέλος, όταν όλα τα παιδιά ανέβηκαν στη σκηνή, ήταν χαρούμενη και έκανε τρέλες και το απολάμβανε!

Η Εβελίνα, ήταν διμοιρίτισσα στη σημερινή παρέλαση. Ήταν μεταξύ των παιδιών που διακρίθηκαν λόγω των επιδόσεών τους στο σχολείο. Κληρώθηκε να είναι αναπληρωματική παραστάτις, αλλά λόγω του βηματισμού της, η καθηγήτρια της φυσικής αγωγής την επέλεξε τελικά ως διμοιρίτισσα.

Η Εβίτα φόρεσε το πρωί τα πιο όμορφα ρούχα της για να τιμήσει την αδελφή της στην παρέλαση. Ενώ πέρσι θυμάμαι ότι η Εβελίνα της είχε δώσει σαφείς οδηγίες να μην φωνάξει το όνομά της και την αποπροσανατολίσει, φέτος τα πράγματα άλλαξαν. Είχαν συνεννοηθεί: Μόλις η Εβελίνα θα πέρναγε από μπροστά της, η Εβίτα θα φώναζε «Ντόνι» που είναι το αγαπημένο της… χελωνονιντζάκι. (Οι νέοι αναγνώστες του blog μπορεί να μην το γνωρίζετε, αλλά υπάρχει έεεεεντονο κόλλημα με τα χελωνονιντζάκια και από τις δυο μου κόρες).

Έτσι κι έγινε. Καθώς η Εβελίνα πλησίαζε η Εβίτα άρχισε να μου λέει: «Τη βλέπω. Τη βλέπω. ΤΗ ΒΛΕΠΩ!» Και μόλις έφτασε δίπλα μας της φώναξε: «Ντόνι! Ντόνι!»

Η Εβελίνα χαμογέλασε πονηρά. Σήκωσε το χέρι της ψηλά με αποφασιστικότητα για να δώσει στα υπόλοιπα παιδιά το σύνθημα του χαιρετισμού. Κι εγώ ευχήθηκα από μέσα μου να είναι πάντα τόσο λαμπερή και χαρούμενη. Να διακρίνεται στο σχολείο ή όπου αλλού επιλέξει στη ζωή της. Να μη χάσει την παιδικότητά της έστω κι αν αυτό σημαίνει ότι θα χαμογελάει όταν κάποιος τη φωνάζει Ντόνι. Και να καθοδηγεί τους ανθρώπους που την ακολουθούν, με τον ίδιο απλό τρόπο που τους καθοδήγησε σήμερα όταν σήκωσε το χέρι ψηλά.

Και του χρόνου!