Ισορροπώντας μεταξύ παιδικότητας και εφηβείας

Φόρεσε το τζην σορτσάκι της και ένα χαρούμενο t-shirt που έχει πάνω μια φέτα καρπουζιού.

Στερέωσε ένα τσαντάκι γύρω από τη μέση της κι έβαλε μέσα το καινούργιο της κινητό. Ανυπομονούσε να το δείξει στους φίλους της στην… παιδική χαρά. Το ραντεβού με την παρέα, δίνεται ακόμα στην παιδική χαρά. Για πόσο ακόμα άραγε; Μεγάλωσαν. Φέτος θα πάνε Γυμνάσιο.

Από χθες λοιπόν, είμαι μαμά ενός παιδιού που έχει πλέον δικό του κινητό. Όπως μου θύμισε και η ίδια έχοντας το πολύτιμο απόκτημα στα χέρια, είναι η τελευταία από τους φίλους της που παίρνει κινητό. Το είχαμε πει όμως ότι θα το έπαιρνε στο Γυμνάσιο. Και σε μια εποχή που τα πάντα γίνονται πριν της ώρας τους, καλύτερα να αδιαφορείς για το τι κάνουν οι άλλοι και να ακολουθείς τους δικούς σου κανόνες.

Την είδα να βγάζει η ίδια τη ζελατίνα πάνω από την οθόνη, λέγοντας «ήθελα πάντα να το κάνω αυτό». Να το ενεργοποιεί, να μετακινείται με ευκολία μέσα στις διάφορες ρυθμίσεις και τέλος να αγκαλιάζεται με την αδελφή της για να βγάλουν την πρώτη τους selfie.

Την είδα να λάμπει από χαρά που το είχε επιτέλους στα χέρια της. Να εκτιμάει την αξία του. Να λέει τη μία ατάκα μετά την άλλη, όπως για παράδειγμα «Τέρμα να παίρνω τηλέφωνο τους φίλους μου στο σταθερό και να το σηκώνουν οι γονείς τους!» Και θυμήθηκα πόσες φορές στο γυμνάσιο είχα κάνει πρόβα στη φράση: «Γεια σας. Μήπως είναι εκεί ο Γιάννης;». Πόσο δύσκολο μου φαινόταν να το πω… Και τι αγωνία για το ποιος θα το σηκώσει…

Έζησα τη χαρά να τη βλέπω να καλεί τον αριθμό του κινητού μου για πρώτη φορά και να βουτάμε όλοι πάνω από την οθόνη για να διαπιστώσουμε ποιος ήταν ο αριθμός της. Ήταν εύκολος; Δύσκολος; Και ναιιιιιι! Ήταν εύκολος!

Έζησα το πρωτόγνωρο συναίσθημα να αποθηκεύω τον αριθμό του κινητού της στις επαφές μου. Εκείνη αντίστοιχα αποθήκευσε τον δικό μου αριθμό στις δικές της επαφές. Την έγραψα με το ονοματεπώνυμό της. Με έγραψε «Μάνα». Μέχρι να προλάβω να γελάσω, κλικ, με τράβηξε φωτογραφία και πρόσθεσε τη φωτογραφία μου (με τη χαζή μου έκφραση) στην επαφή μου. Αυτό σημαίνει ότι όταν την παίρνω τηλέφωνο θα εμφανίζεται στο κινητό της ότι καλεί η «μάνα» και η χαζή μου φωτογραφία. Είναι ένα πολύ καλό κίνητρο για να μην την παίρνω τηλέφωνο όταν είναι με τους φίλους της!

Έδωσα στο σημερινό post τον τίτλο «ισορροπώντας μεταξύ παιδικότητας και εφηβείας» αλλά το «ισορροπώντας» δεν απευθύνεται σε εκείνη. Απευθύνεται σε εμένα. Εγώ προσπαθώ να ισορροπήσω καθώς τη βλέπω να περνάει από τον κόσμο των μικρών στον κόσμο των μεγάλων. Εκείνη κινείται με άνεση και σταθερό βήμα.

Σε λίγες μέρες ξεκινάει μια νέα σημαντική περίοδος στη ζωή της, το Γυμνάσιο.  Τα συναισθήματα με κατακλύζουν για αυτό το νέο της ξεκίνημα.

Θα την αφήσω έξω από το Γυμνάσιο και θα κοντοσταθώ να τη δω να διασχίζει την πόρτα. Θα έχω έναν κόμπο στο λαιμό. Μπορεί και δάκρυα στα μάτια. Και θα λέω στον εαυτό μου, «Έλα μάνα… Θα τα καταφέρεις. Κι αν δεις τα δύσκολα, πάρε την τηλέφωνο». Το κινητό θα βρίσκεται από εδώ και στο εξής μαζί της, στη σχολική της τσάντα.