Μαμά και κόρη
Περπατούσαμε προχθές οι δυο μας με την Εβίτα. Σε απόσταση 100 μέτρων προηγούνταν δυο κυρίες. Η μία πρέπει να ‘ταν πάνω από 90 και η άλλη, μάλλον κόρη της, την είχε πιάσει αγκαζέ και τη βοηθούσε να περπατήσει.
«Μαμά ξέρεις τι είναι ωραίο;» λέει η Εβίτα.
«Τι;»
«Να, που όταν είσαι μωρό, σε πιάνει η μαμά σου από το χέρι και σε βοηθάει να περπατήσεις. Και μετά, όταν περνάνε τα χρόνια, την πιάνεις εσύ από το χέρι και τη βοηθάς να περπατήσει.»
«Μη συγκινηθείς μαμά», πρόσθεσε.
Είναι σχεδόν 12. Δε σκύβω πια το κεφάλι για να τη δω στα μάτια, είναι σχεδόν στο ύψος μου. Πάνε πολλά χρόνια από τότε που τη βοήθησα να περπατήσει. Αλλά μοιάζει σαν να ‘ταν χθες. Και μοιάζει σαν να ‘ταν χθες που μου ζήτησε να την περιμένω: «Θέλω να με περιμένεις μαμά. Θέλω να με περιμένεις να γεράσω και να πεθάνουμε μαζί» μου είχε πει. «Κι έτσι τα εγγονάκια μου θα σε γνωρίσουν. Θα γνωρίσουν την προγιαγιά τους από κοντά. Θα με περιμένεις μαμά;»
Τώρα πια ξέρει πώς λειτουργεί ο κύκλος της ζωής. Και τι πιο όμορφο και φυσιολογικό από το να είναι ένα παιδί δίπλα στο γονιό του και να τον βοηθάει να περπατήσει στα γεράματά του… Και τι πιο συγκινητικό, ταυτόχρονα…
Όπως τότε που είχε ζητήσει να την περιμένω και δεν είχα πει λέξη, έτσι δεν είπα και τώρα.
«Μη συγκινηθείς μαμά», ξανάπε.
Μα είναι δυνατόν να μη συγκινηθείς;
Photo by Donnie Ray Jones
ΔΩΡΕΑΝ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΥΛΙΚΟΥ
Γίνετε συνδρομητές στο newsletter μου κι αποκτήστε πρόσβαση στη βιβλιοθήκη υλικού μου, που περιέχει λίστες οργάνωσης, βοηθήματα και εργαλεία για εκτύπωση!
Το email σας προστατεύεται και χρησιμοποιείται σύμφωνα με την Πολιτική Απορρήτου
ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΗ says
19/12/2016 at 14:14Τελικά όλα τα μικρά μυαλουδάκια λειτουργούν με τον ίδιο μεγαλειώδη τρόπο….
Κι εμένα η κόρη μου μού είπε τις προάλλες ότι μέχρι να γίνει εκέινη 100 και εγώ 130, θα είμαστε πάντα μαζί… (τώρα είναι 10 ετών) και πολλές φορές έρχεται και απαιτεί φιλιά και αγκαλιές και της θυμίζω ότι σε λίγα χρόνια θα απαιτώ εγώ το ίδιο και δεν θα πρέπει να μου αρνείται (αναφέρομαι στην επερχόμενη εφηβεία – κάνω τις καβάτζες μου όπως καταλαβαίνετε…).
Επίσης ο γιός μου μού ζήτησε να μην πεθάνω ποτέ….! Θα το προσπαθήσω……
Aspa says
23/12/2016 at 10:55Υπέροχες κουβέντες από τα υπέροχα παιδιά μας. 🙂
Καλές γιορτές Μαρία!
Katerina Kapernarakou says
14/12/2016 at 12:13,,πολύ πολύ συγκινητικό. Ευχαριστω. η κόρη μου έλεγε ότι υπάρχει μια σειρά στα πράγματα: πρώτα πεθαίνουν οι γιαγιάδες, οι παπούδες και μετά πως ποτέ δεν θα πεθάνει ο μπαμπάς της κι εγώ,
Aspa says
14/12/2016 at 12:18Υπέροχο Κατερίνα!
Valia Mihelaki says
13/12/2016 at 21:36H μικρη μου, η 3,5 χρονων Σοφια μου,εχει μια θεωρια…Οταν εκεινη μεγαλωσει και μπορει να κανει ολα αυτα που δεν μπορει ως παιδι, εμεις θα γινουμε ..μικροι…Οι μικροι μεγαλοι και οι μεγαλοι μικροι…Κι εγω δεν της απαντω..κι εγω δεν λεω λεξη..Εξαλλου ,κατα μια εννοια , εχει και δικιο… 🙂
Να’σαι καλα Ασπα μου με τα τρυφερα σου κειμενα….
Aspa says
14/12/2016 at 00:28Βάλια δε θα το πιστέψεις… Δες αυτό εδώ το παλαιό post με ατάκες της Εβίτας, που είχα γράψει το 2008, τότε που ήταν 3,5:
https://www.aspaonline.gr/2008/07/21/εβίτα-εν-δράσει/
Δες την τελευταία της ατάκα!
Valia Mihelaki says
14/12/2016 at 10:22Απιστευτο! Η..ιδια θεωρια..! Σιγουρα κατι ξερουν… » ….Ετσι κι αλλιως τα ξερουν ολα…» Καλη σου μερα ! 🙂
Aspa says
14/12/2016 at 11:23Έτσι!
Καλημέρα Βάλια 🙂
philos says
13/12/2016 at 17:15Έχω βγάλει φωτογραφία ένα αντίστοιχο ηλικιακά ζευγάρι μπαμπάς και γιος. Να στη στείλω;
Aspa says
13/12/2016 at 18:01Ε βέβαια! Ανέβασέ την εδώ στα σχόλια!
Σοφία Κ says
13/12/2016 at 11:51Εμείς, πάντως, συγκινηθήκαμε πολύ…Θυμήθηκα τον μπαμπά μου όταν αρρώστησε πολύ και μια φορά είχαμε πάει μαζί στο νοσοκομείο. Μου είχε πει: Είδες πώς άλλαξαν τα πράγματα; Παλιά που ήσουν μικρούλα σε πήγαινα εγώ στο γιατρό και τώρα είμαι τόσο ανήμπορος που με πας εσύ…
Aspa says
13/12/2016 at 18:02Υπέροχο Σοφία…