Χθες ήταν μια πολύ έντονη μέρα στην τάξη της Εβελίνας. Με το που μπήκε στο αυτοκίνητο το μεσημέρι, άρχισε να μου διηγείται τι είχε συμβεί. Ήταν από τις διηγήσεις που σε κάνουν να αισθάνεσαι έναν κόμπο στο λαιμό, μια ανατριχίλα. Έγινε ένας σοβαρός καυγάς μεταξύ δύο συμμαθητών της. Δεν ήταν παρούσα, πρωταγωνίστησε όμως στη συνέχεια της ιστορίας.
Ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι δε θα με άφηνε να γράψω για αυτό, γιατί πλέον ένα μεγάλο ποσοστό των συμμαθητών και των δασκάλων της διαβάζει το blog μου, αλλά τελικά μου έδωσε το ΟΚ.
Δυο συμμαθητές της, πιάστηκαν στο διάλειμμα στα χέρια. Υπήρχαν σπρωξίματα και κλωτσιές και κυλίσματα στο πάτωμα. Ήταν άσχημος καυγάς. Η Εβελίνα με έναν ακόμα συμμαθητή της δεν ήταν μπροστά, αλλά όλο το υπόλοιπο τμήμα ήταν. Το οποίο τμήμα καθόταν και παρακολουθούσε. Και κανείς δεν πήγε να φωνάξει για βοήθεια. Όταν η Εβελίνα με το συμμαθητή της επέστρεψαν από το διάλειμμα, έμαθαν από τις διηγήσεις των άλλων περισσότερες λεπτομέρειες για το τι έχει συμβεί.
Παρεμπιπτόντως να ξαναγράψω κάτι που έχω αναφέρει κατά καιρούς. Το τμήμα της Εβελίνας θεωρείται το «χειρότερο» του σχολείου, επειδή έχει μερικά από τα πιο ζωηρά παιδιά. Δεν μου αρέσει καθόλου να χρησιμοποιώ ταμπέλες και χαρακτηρισμούς. Όταν βάλεις σε κάποιον την ταμπέλα του «χειρότερου» θα αρχίσει να το πιστεύει και να συμπεριφέρεται έτσι. Έτσι ενώ όλοι αποφεύγουν συνειδητά να δώσουν τον χαρακτηρισμό «το χειρότερο τμήμα», έχει ειπωθεί αρκετές φορές μέσα σε αυτά τα 6 χρόνια. Καλά μη φαντάζεστε ότι μιλάμε για ακραίες καταστάσεις. Ζωηρά, ατίθασα παιδιά είναι. Απλά συμβαίνει να είναι από τα ζωηρότερα παιδιά του σχολείου. Και ο μόνος λόγος που το αναφέρω, είναι επειδή έχει νόημα για τη συνέχεια της ιστορίας, αλλιώς θα απέφευγα να το γράψω γιατί δε θέλω κι εγώ να τροφοδοτώ κάτι που μόνο κακό κάνει.
Χτύπησε το κουδούνι, μπήκαν όλοι στην τάξη, εκτός από τα δύο αγόρια που είχαν πάει στο γραφείο της διευθύντριας. Η δασκάλα ζήτησε από τα υπόλοιπα παιδιά να συζητήσουν τι είχε συμβεί. Όλα τα παιδιά ήταν αναστατωμένα και πετάγονταν να πουν τι έγινε και ποιος έφταιγε. Η Εβελίνα σήκωνε το χέρι της να μιλήσει κι εκείνη, αλλά καθώς υπήρχε ένταση και συνεχείς διάλογοι δεν είχε καταφέρει να πάρει το λόγο. Μετά από κάποια ώρα, επέστρεψαν και τα δύο αγόρια από το γραφείο και μπήκαν κι εκείνα στην τάξη.
Η Εβελίνα εξακολουθούσε να θέλει να μιλήσει. Αποφάσισε να σηκωθεί όρθια και να πλησιάσει τη δασκάλα στην έδρα. Της είπε: «Κυρία θέλω να πω κάτι και δε με πειράζει να το πω τώρα που είναι εδώ και τα αγόρια γιατί δε θα πω κάτι εναντίον τους». Η δασκάλα της έδωσε το λόγο.
Και τότε έτσι όπως ήταν όρθια γύρισε προς την τάξη και είπε στους συμμαθητές της: «Δεν έχω δει ποτέ την τάξη μαζεμένη σε διάλειμμα. Συνήθως κάνουμε ο καθένας τα δικά του. Και σήμερα όλη η τάξη μαζεύτηκε για να παρακολουθήσει έναν καυγά; Εγώ προσωπικά θα ντρεπόμουν. Εσείς δεν ντραπήκατε καθόλου; Κάποιοι από εσάς μου λέγατε προηγουμένως πόσο τέλειος ήταν ο καυγάς. Βλέπατε τα παιδιά να τσακώνονται. Γιατί δεν πήγε κάποιος να φωνάξει τους δασκάλους; Λέτε ότι πήγατε να τους φωνάξετε. Νομίζετε ότι οι δάσκαλοι θα είχαν αδιαφορήσει και θα άφηναν τα παιδιά να τσακώνονται; Δεν καταλαβαίνετε ότι έτσι όπως καθόσασταν και τους βλέπατε να μαλώνουν, τους κάνατε να τσακώνονται ακόμα περισσότερο; Γιατί έτσι όπως παρακολουθούσατε, το κάνατε να φαίνεται τέλειο!»
Τα παιδιά άρχισαν να διαμαρτύρονται. Έγιναν ένα-δυο σύντομοι διάλογοι και μετά συνέχισε.
«Δεν μας αξίζει ούτε καν ο χαρακτηρισμός ‘το χειρότερο τμήμα’. Ο καυγάς μπορεί να μην είχε γίνει αν δεν καθόσασταν εκεί μαζεμένοι όλοι τριγύρω».
Αργότερα η Εβελίνα είπε στη δασκάλα όταν έμειναν μόνες τους οι δυο τους, «μίλησα έτσι, επειδή νοιάζομαι».
Με την ευχή, να μπορέσει να αξιοποιήσει στη ζωή της με τον καταλληλότερο τρόπο την καθαρότητα της σκέψης της, τη σοφία της, το θάρρος της, τις ηγετικές της ικανότητες και το προσόν της να νοιάζεται και να μην παραμένει απλός θεατής, το δυνατότερο χειροκρότημα το παίρνει από μένα.
Photo by Randen Pederson (licensed under CC)
ΔΩΡΕΑΝ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΥΛΙΚΟΥ
Γίνετε συνδρομητές στο newsletter μου κι αποκτήστε πρόσβαση στη βιβλιοθήκη υλικού μου, που περιέχει λίστες οργάνωσης, βοηθήματα και εργαλεία για εκτύπωση!
Το email σας προστατεύεται και χρησιμοποιείται σύμφωνα με την Πολιτική Απορρήτου
Αγαπητή Άσπα,
Παρακολουθώ το ιστολόγιό σας εδώ και λίγο καιρό και πραγματικά θα ήθελα και εγώ να διαβάζουν τις σκέψεις μου τόσοι πολλοί, όπως στο δικό σας, έχετε κάνει πολύ καλή δουλειά. Εις ο,τι αφορά το θέμα τώρα δίνω συγχαρητήρια στην κόρη σου και στην ανατροφή που της έχεις δώσει. Σε ένα πράγμα θα διαφωνήσω με όσα είπε: Στο ότι οι δάσκαλοι θα έκαναν κάτι οπωσδήποτε. Δυστυχώς οι περισσότεροι επιδεικνύουν αδιαφορία σε τέτοια θέματα γιατί «παιδιά είναι»
Με εκτίμιση,
Ένας 20χρονος.
Διονύση καλησπέρα κι ευχαριστώ για το σχόλιο και τα καλά σου λόγια. Σίγουρα όλοι οι δάσκαλοι δεν είναι ίδιοι. Σε όλα τα επαγγέλματα υπάρχουν καλοί και κακοί επαγγελματίες. Θα με στεναχωρούσε πολύ πάντως αν οι περισσότεροι επιδείκνυαν αδιαφορία. Ελπίζω οι καλοί δάσκαλοι και εκπαιδευτικοί να γίνονται όλοι και περισσότεροι!
Όταν μάθει να διαβάζει η κόρη μου θα την βάλω να διαβάζει Εβελίνα Online. 😀 Respect.
Thank you!
Respect!
🙂
Ευχαριστούμε Μαρία!
έτσι είναι, όπως τα είπε η Εβελίνα. Σήμερα το απόγευμα είχαμε μια κουβέντα στην τάξη για το ποιος φταίει όταν γίνεται φασαρία. Αυτός που λεέι κάτι η οι άλλοι που το συνεχίζουν, γελάνε και μιλάνε για αυτό. Μερικοί είπαν αυτός που μιλάει αλλά μετά από λίγη σκέψη οι υπόλοιποι είπαν ότι φταίνει αυτοί που το συνεχίζουν. Τους εξήγησα ότι αυτός που κάνει την φασαρία είναι ένας, αλλά οι υπόλοιποι είναι πολλοί και έχουν την ευθύνη τους γιατί ο ένας είναι πάντα διαχειρίσιμος από τους πολλούς. Επομένως με το να γελάνε δίνουν αέρα στον έναν να συνεχίσει να ενοχλεί. Μια χαρά τα καταλαβαίνουν αλλά κάνουν ότι δεν το καταλαβαίνουν γιατί το μπάχαλο είναι πάντα πιο ελκυστικό….παιδιά..
Ωραία συζήτηση. Πολύ καλά κάνατε και τα συζητάτε, μπράβο…
Απλά σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό! Κυρίως για το θάρρος της να μιλήσει αποφασιστικά μπροστά σε όλη της την τάξη. Τι έχετε κάνει βρε Άσπα; Θέλουμε τη συνταγή!
Χαχα.. Είμαι περίεργη να δω πώς θα το σχολιάσει το σχόλιό σου, περί συνταγής όταν το διαβάσει.
Το μπράβο πάντως πηγαίνει όλο σε εκείνη!
Μπράβο στην Εβελίνα. Με αφορμή όμως αυτό το γεγονός μου δημιουργήθηκε μια απορία σχετικά με τον θεσμό της υιοθεσίας. Μπορεί να λειτουργήσει σε αυτές την περιπτώσεις, που τα περισσότερα παιδιά είναι “άγρια”; Αυτά τα παιδιά πόσο μπορούν να βοηθήσουν τα πρωτάκια που υιοθετούν; Μήπως τους δημιουργούν και πρόβλημα από πάνω;
Κώστα καλημέρα. Ευχαριστώ για την ερώτηση και τον προβληματισμό. Κατ’ αρχήν να πω ότι δεν είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για να απαντήσω, μακάρι να μπορούσαν να απαντήσουν οι ίδιοι δάσκαλοι που σίγουρα ξέρουν καλύτερα.
Τα παιδιά όμως δεν είναι άγρια. Είχαν μια άγρια στιγμή. Όπως κι εμείς δεν είμαστε κακοί γονείς, αλλά έχουμε κακές στιγμές. Τις ξεπερνάμε και συνεχίζουμε…
Αλλά επειδή πιστεύω πολύ στον θεσμό και θα τον υποστηρίξω ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι τα παιδιά ήταν όντως “άγρια”. Μιλώντας και με την κόρη μου που μου δίνει πληροφορίες για το πώς εξελίσσονται τα πράγματα, βλέπω ότι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί στο θεσμό της υιοθεσίας είναι απλά να μην καλλιεργηθεί σχέση μεταξύ του παιδιού της έκτης και του παιδιού της πρώτης. Τα παιδιά δεν τα υποχρεώνει κανείς να είναι μαζί, ούτε να κάνουν παρέα. Σίγουρα μπορεί λοιπόν κάποια εκτάκια να είναι περισσότερο “αδιάφορα” από κάποια άλλα που έχουν πάρει σοβαρά το ρόλο τους, αλλά μέχρι εκεί. Δεν υπάρχει κάτι άλλο κακό που μπορεί να συμβεί.
Χειρότερα κατά τη γνώμη μου θα ήταν αν δεν υπήρχε η υιοθεσία. Αν υπήρχε κάποιο παιδί με πραγματικό πρόβλημα, θα έβγαζε την επιθετικότητά του σε άλλα παιδιά έτσι κι αλλιώς. Ο θεσμός μόνο καλό μπορεί να κάνει γιατί μαθαίνει στα παιδιά έναν άλλο τρόπο σκέψης. Και οι εκπαιδευτικοί είναι πάντα δίπλα και βοηθάνε. Δεν φεύγουν τα παιδιά από την αγκαλιά του σχολείου.
Και ενθαρρύνω όλους να μην φοβούνται τον θεσμό βάζοντας στο νου τους όλα αυτά που θα μπορούσαν να πάνε στραβά, όπως σε εκείνο το ανέκδοτο με το γρύλο.
Ένα πλοίο είναι ασφαλές στο λιμάνι αλλά δεν φτιάχτηκε για να μείνει εκεί. Οπότε ας μην σκεφτόμαστε κι εμείς τι μπορεί να πάει λάθος (π.χ. ότι το πλοίο μπορεί να πέσει σε ύφαλο) και ας σκεφτούμε ότι μπορεί να μας μεταφέρει στα πιο όμορφα μέρη. Ο θεσμός δουλεύει!
Και σε ευχαριστώ που με την ερώτησή σου μου δίνεις την ευκαιρία να τα γράψω αυτά. Έτσι κι αλλιώς θα γράψω ένα follow-up post για τον θεσμό και είχα σκοπό κάποιες από αυτές τις σκέψεις να τις γράψω και εκεί.
Το μεγάλο μπράβο αξίζει σε εσένα Άσπα μου! Γιατί μεγαλώνεις άξια παιδιά, παιδιά που σε κάνουν να νιώθεις υπερήφανη, παιδιά που είναι σε θέση να διακρίνουν το σωστό από το λάθος, το κακό από το καλό και δεν φοβούνται να πουν τη γνώμη τους! Μπράβο για το θάρρος της γνώμης της! Χειροκρότημα κι από εμένα…φιλιά
Θέλω να ελπίζω ότι έχω βοηθήσει κι εγώ ως κάποιο βαθμό στον τρόπο σκέψης της, αλλά το μεγαλύτερο μπράβο πηγαίνει στην ίδια.
Λίγοι από εμάς θα έκαναν αυτό που έκανε η Εβελίνα… Οι περισσότεροι μένουμε πάντα θεατές… Μεγάλο παράδειγμα για όλους από ένα μικρό κορίτσι… Μπράβο σου Εβελίνα!
Έχεις δίκιο, ο τρόπος που σκέφτηκε είναι παράδειγμα για μικρούς και μεγάλους.
Ευχαριστούμε Λίνα!
συγκίνηση και υπερηφάνεια από μια ξένη – φαντάσου να είσαι η μαμά της, μεγάλο χειροκρότημα και στις 2 σας!!!
Ευχαριστούμε πολύ!
Άσπα μου, καλά έκανες και τελικά έγραψες για αυτό. Η πράξη της είναι μάθημα για όλους.
Μακάρι να παραδειγματιστούν από την Εβελίνα και οι συμμαθητές της και την επόμενη φορά να πράξουν ανάλογα και μη μείνουν απλοί θεατές.
Είμαι σίγουρη ότι σε επόμενη φορά δε θα μείνουν απλοί θεατές. Είναι σημαντικό ότι άκουσαν αυτό που χρειαζόταν να ακούσουν από ένα άλλο παιδί.
Με συγκίνησες! Μπράβο στην Εβελίνα αλλά και σε σας για τον τρόπο που τις μεγαλώνετε!!!
Ευχαριστούμε πολύ! 🙂
Πολλα μπραβο για το θαρρος κ τη σκεψη της…Ομως κ σεις αξιζεται ενα χειροκροτημα για τον τροπο που τις μεγαλωνεται…
Αφροδίτη ευχαριστούμε!
Αχ μωρέ Εβελίνα…. Οι μισοί μεγάλοι να σκέφτονταν έτσι, θα ζούσαμε σε έναν καλύτερο κόσμο!
Έτσι… Δεν πειράζει, ας σκέφτονται έτσι τα παιδιά και ο κόσμος τους θα είναι σίγουρα καλύτερος!
μα ποσο περηφανη νιώθω… φανταζομαι εσυ!!! Υπαρχει ελπίδα εκει εξω.. οτι τα παιδια μας θα τα καταφερουν καλύτερα!!!
Ελπίδα πολύ περήφανη, ναι…
Πολύ σημαντικό αυτό που γράφεις. Θα τα καταφέρουν σίγουρα καλύτερα!
Εβελίνα έχεις τον απεριόριστο σεβασμό μου!
Νομίζω ότι θα το εκτιμήσει ιδιαίτερα αυτό που της γράφεις…
Αλλά για να αστειευτούμε λίγο, θα στη χτυπάει αυτή τη δήλωση σε κάθε ευκαιρία!