Ω φίλε…

Οπότε για αυτό κι εγώ σήμερα (φέτος) γράφω χορταστικό post με νέες ατάκες Εβελίνας. Ελπίζω να ξελασπώνω!

✔ Για να με πείσει να της κάνω χάρη:  «Σούπερ-μάνα; Να πάρω το laptop σου;»

✔ Άλλη παραλλαγή της ίδιας ερώτησης: «Καλύτερη μαμά του κόσμου; Να σου ζητήσω κάτι;»

✔ Άλλη φορά, πάλι για να με πείσει να της κάνω χάρη. Μου λέει τι θέλει και μετά επιστρατεύει τη βοήθεια της αδελφής της: «Εβίτα. Χρειάζομαι τα ματάκια σου.» (Δηλαδή έλα να κοιτάξεις τη μαμά με τα γλυκά σου ματάκια για να την πείσεις.)

✔ Άλλη φορά, πάλι για να με πείσει να της κάνω χάρη.
Εβελίνα: Μανούλα; (Δε με λέει ποτέ μανούλα)
Εγώ: Θες χάρη ε;
Εβελίνα: Δεν είναι χάρη. Είναι απαίτηση!

✔ Είναι άρρωστη:
Εβελίνα: Το κακό όταν είσαι άρρωστος είναι ότι διπλασιάζεται η ακοή σου.
Εγώ: Ναι ε;
Εβελίνα: Ναι! (Σταματάμε να μιλάμε για λίγο και ξαφνικά πετάγεται) Το άκουσες αυτό;
Εγώ: Όχι.
Εβελίνα: Είδες;

✔ Εγώ: Εβελίνα μάζεψε σε παρακαλώ τα «Μυστήρια στο Πεκίνο» (επιτραπέζιο)
Εβελίνα: Και που να τα πάω βρε μαμά; Στο Τόκιο;

✔ Με βλέπει αφηρημένη.
Μαμά το μυαλό σου είναι «άρα μάρα» (Από το άρες μάρες κουκουνάρες)

✔ Την Παραμονή των Χριστουγέννων, η πιο γλυκιά απορία:
«Μαμά, για άκου… χτυπάω καλά το τριγωνάκι;»

✔ Στις 29 Δεκεμβρίου το πρωί που ξύπνησε:
«Καλημέρα! Καλή παραμονή, της παραμονής, της παραμονής Πρωτοχρονιάς!»

✔ Βλέπει λάθη στα μαθηματικά της αδελφής της και μου λέει «Είναι ανάριθμη!» (κατά το αγράμματη, αλλά μια και μιλάμε για αριθμούς, νέα λέξη!)

✔ Λέει στην αδελφή της: Ας κάνουμε λίγη αντίστροφη ψυχολογία στη μαμά.
Γυρνάει σε μένα: «Μαμά, δε θέλουμε να μας πάρεις ποτέ κινητό».
(Δεν έπιασε)

✔ Κατά τη διάρκεια περιπέτειας γαστρεντερίτιδας, την καληνυχτίζω.
Εγώ: Καληνύχτα Εβελίνα. Ο,τι χρειαστείς φώναξέ με.
Εβελίνα: Θα χρειαστώ ένα μερίδιο 10.000 ευρώ.

✔ Την επόμενη μέρα με ρωτάει: «Μόλις  θα έχει τελειώσει όλη αυτή η περιπέτεια, θα το γιορτάσουμε με πίτσα;»

✔ Όταν είχε γίνει καλά και επιτέλους άρχισε να τρώει κανονικά: «Το φαγητό είναι ακριβώς όπως το θυμάμαι!»

✔ Έχοντας ένα τεράστιο χαμόγελο καθώς ανοίγει τον υπολογιστή μου: «Δεν είναι ωραίο να ξέρεις τον κωδικό του laptop των γονιών σου;»

✔ Ακούει που μιλάω στο τηλέφωνο για το θέμα του Facebook και πώς άλλαξε τον αλγόριθμο επηρεάζοντας τις σελίδες.  Μόλις κλείνω λέει:
«Υπάρχει και το twitter. Και φυσικά το blog.»
(Είμαι μια περήφανη μαμά!)

✔ Φοράει την φρεσκοπλυμένη ζακέτα της φόρμας της και διαπιστώνει ότι στην τσέπη υπάρχει ένα κοκαλάκι το οποίο είχε πλυθεί μαζί με τη ζακέτα.
«Τι θα τράβηξε κι αυτό…»

✔ Διαβάζει την εργασία της αδελφής της, για τα σήματα οδικής κυκλοφορίας. Αποφασίζει να την «εξετάσει», κάνοντάς της ερωτήσεις:
Εβελίνα: Και αυτό εδώ το σήμα τι θα πει;
Εβίτα: Κίνδυνος λόγω συχνής διέλευσης παιδιών.
Εβελίνα: Σωστά. Και η μετάφραση είναι: Τα νιάνιαρα το σκάνε από τους γονείς τους.

✔ Έχει ψηλώσει πολύ τον τελευταίο καιρό. Με βλέπει μπροστά της απότομα και μου λέει:
«Ω φίλε. Έτσι όπως σε είδα ξαφνικά μου φάνηκες κοντύτερη από ό,τι συνήθως.»

Ω φίλε. Κι εγώ όπως την είδα ξαφνικά μου φάνηκε ψηλότερη από ό,τι συνήθως… Και μεγαλύτερη… Από νιάναρο που το έσκαγε από τους γονείς της, 11 χρονών. Ω φίλε… Ω…

photo by Christian Yves Ocampo