Δεν ξέρω αν υπάρχει μεγαλύτερη αγωνία από το να θέλεις να είσαι δίπλα στο παιδί σου και να μην μπορείς. Και δε μιλάω μόνο για τις δύσκολες στιγμές αλλά και για τις χαρούμενες. Μου συνέβη σήμερα. Και ένιωσα απαίσια. Να τι έγινε… Τα καλά νέα Την περσινή σχολική χρονιά οι κόρες μου ήταν άριστες μαθήτριες. Η Εβίτα πήρε […]
Τελικά ποιος χειροκροτούσε στην παρέλαση;
Σήμερα ήταν η πρώτη φορά που συμμετείχαν και τα δύο κορίτσια – και η Εβελίνα και η Εβίτα – σε παρέλαση. Στο σχολείο τους, τα παιδιά αρχίζουν να παρελαύνουν από την Πέμπτη Δημοτικού και έτσι φέτος ήταν η πρώτη φορά της Εβίτας. Παράλληλα ήταν η πρώτη παρέλαση της Εβελίνας με την καινούργια της στολή του Γυμνασίου. Η […]
Με το χέρι ψηλά
Οι επέτειοι των εθνικών εορτών, έχουν πάντα για μένα μία έντονη συναισθηματική φόρτιση. Λίγο ότι είναι μέρες μνήμης, λίγο ότι θυμάμαι τους ανθρώπους που δεν είναι πια μαζί μας, λίγο ότι βλέπω τα παιδιά μου να συμμετέχουν στους εορτασμούς, ένας κόμπος στο λαιμό πάντα με πιάνει. Καμιά φορά έχω ανάμεικτα συναισθήματα για τον τρόπο που […]
I smile because you are my sister
Η Εβελίνα ήταν δύο χρονών όταν γεννήθηκε η Εβίτα και έχει πάρει από την αρχή πολύ σοβαρά το ρόλο που έχει ως «μεγάλη αδελφή». Για του λόγου το αληθές δείτε το post που είχα γράψει το 2008, στο οποίο έγραφα και το… job description της θέσης: «Να μάθει όλα όσα ξέρει στη μικρή της αδελφή ακόμα […]
Μη με ρωτάς
Είχαμε πολύ καιρό να πάμε ως γονείς σε εορτασμό εθνικής εορτής του σχολείου. Την τελευταία φορά που πήγαμε ήταν όταν η Εβίτα πήγαινε Νηπιαγωγείο, την 25η Μαρτίου. Τότε που οι Σουλιώτισσες-νηπιαγωγάκια είχαν αποφασίσει να επαναστατήσουν και να μην πέσουν από τον γκρεμό… Και τότε που λόρδος Μπάιρον και η Μπουμπουλίνα έλεγαν τα ποιήματά τους και […]