Το τέλος του Δημοτικού και το ξεκίνημα Γυμνασίου σηματοδοτούν και 2-3 ακόμα νέα ξεκινήματα στη ζωή της Εβελίνας: Θα πάρει smart-phone και δικό της υπολογιστή. Θα τα πάρει με δικά της χρήματα παρ’ όλο που όμως μου λέει, θα είναι το μοναδικό παιδί στην τάξη που δε θα του τα πάρουν οι γονείς του. Εγώ χαμογελάω – ξέρω τι κάνω.
Στην ηλικία των 13 επίσης, που πλησιάζει ταχύτατα, μπορεί να ανοίξει λογαριασμό στο Facebook και στα υπόλοιπα social media. Δεν ξέρω αν θα επιλέξει να το κάνει αμέσως μόλις κλείσει τα 13, εξαρτάται από εκείνη. Εγώ τα τελευταία χρόνια, έχω προσπαθήσει να της περάσω τον τρόπο σκέψης μου και να της μάθω όλα όσα ξέρω και τώρα η μπάλα είναι στο δικό της γήπεδο. Είμαι σίγουρη ότι θα κάνει λάθη (κι εγώ έκανα στην αρχή και ήμουν ενήλικας) αλλά θα μάθει, θα διορθωθεί και θα προχωρήσει. Ξέρει ότι το internet γράφεται με στυλό, όχι με μολύβι. Δηλαδή ό,τι γράφεται δε σβήνεται, παραμένει εκεί για πάντα.
Μέσα σε αυτό το κλίμα του ξεκινήματος της νέας της ζωής, συζητάμε πού και πού την απόφασή μου να μην ανεβάζω όλα αυτά τα χρόνια τα πρόσωπά τους στο blog μου. Παρ’ όλο που είμαι προσεκτική με θέματα ασφάλειας δεν είναι αυτός ο κύριος λόγος που δεν τις ανέβαζα. Ο κύριος λόγος ήταν επειδή δεν ήθελα κάποια στιγμή να γυρίσουν και να μου πουν «Βρε μαμά; Μας ρώτησες που ανέβαζες φωτογραφίες μας στο blog σου; Εμείς θέλουμε να προχωράμε στο δρόμο και να μην μας αναγνωρίζει κανείς. Γιατί μας στέρησες αυτό το δικαίωμα;»
Δεν μου το είπαν ποτέ. Μου είπαν όμως το αντίθετο: «Βρε μαμά; Γιατί δεν ανεβάζεις φωτογραφίες μας στο blog σου; Είναι ωραίο να σε αναγνωρίζουν. Γιατί μας στερείς αυτό το δικαίωμα;» Ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων…
Παρ’ όλα αυτά αισθάνομαι καλά με την απόφαση που είχα πάρει. Δε θα μπορούσα να επιστρέψω πίσω στο χρόνο και να πάρω πίσω τις φωτογραφίες στην πρώτη περίπτωση. Δε θέλω άθελά μου να σας κάνω να αισθανθείτε άσχημα αν τυχόν εσείς έχετε επιλέξει να ανεβάζετε φωτογραφίες των παιδιών σας στο διαδίκτυο. Ο σκοπός του post δεν είναι να κάνω κανέναν να νιώσει άσχημα. Ο καθένας είναι διαφορετικός και πρέπει να βάζει τα δικά του όρια. Την εποχή που διάβαζα το blog μου εγώ και δυο-τρεις άλλοι, ανέβαζα κι εγώ προσωπικές φωτογραφίες. Μετά όταν άρχισε να αναπτύσσεται, αναπροσάρμοσα την τακτική μου. Κάποια εποχή, μεταξύ στενών φίλων μοιραζόμουν στο Facebook φωτογραφίες των παιδιών, αλλά μετά άρχισε να με κουράζει το να ανεβάζω διαφορετικό περιεχόμενο για τους στενούς φίλους και διαφορετικό δημόσια κι έτσι το σταμάτησα.
Η συντριπτική πλειοψηφία από τους bloggers που παρακολουθώ και εκτιμώ στην Αμερική ανεβάζουν συνέχεια φωτογραφίες των παιδιών τους. Στον αντίποδα, κάποιοι άλλοι (η συντριπτική μειοψηφία όμως) έχουν αλλάξει ακόμα και τα μικρά ονόματα των παιδιών τους. Αυτό μπορεί να μοιάζει λίγο υπερβολικό, αλλά ίσως έτσι πρέπει να κάνουν στη δική τους περίπτωση. Εκείνοι ξέρουν καλύτερα.
Εγώ έκανα αυτό που πίστευα ότι ήταν σωστό για μένα. Ποτέ δεν αντέγραφα χωρίς σκέψη οτιδήποτε έκανε κάποιος άλλος που ήταν επιτυχημένος. Σκεφτόμουν, αξιολογούσα, αποφάσιζα. Έχω τη δική μου προσωπικότητα και θα κάνω αυτό που πιστεύω ότι είναι σωστό για τη δική μου περίπτωση. Το ίδιο ισχύει και για το τι μοιράζομαι. Μοιράζομαι αυτά που επιλέγω – αφήνω και αρκετά απ’ έξω. Όμως μοιράζομαι. Μοιράζομαι συνέχεια. Δηλαδή τι θα ήταν καλύτερα; Να ανεβάζω μόνο φωτογραφίες και να μη μοιράζομαι τις σκέψεις μου; Μόνο εικόνα; Για παράδειγμα οι σκέψεις μου σε αυτό εδώ το post μπορεί να σας βοηθήσουν να ξεκαθαρίσετε τη δική σας οπτική γωνία – που πιθανόν να είναι διαφορετική από τη δική μου, αλλά δεν έχει σημασία – και αυτό είναι που έχει αξία για μένα.
Τα τελευταία 1-2 χρόνια που τα κορίτσια μεγάλωσαν δεν παύουν να με διαβεβαιώνουν ότι θέλουν να ανεβάζω φωτογραφίες τους. Κι εγώ τους λέω, «τώρα που πλησιάζετε στα 13 θα μπορείτε να το κάνετε από μόνες σας». Παρ’ όλα αυτά ήρθε η ώρα σιγά-σιγά να χαλαρώσω τα όρια. Έχουν ωριμάσει, ακούω τι μου λένε και σε λίγους μήνες η Εβελίνα θα μπορεί να το κάνει από μόνη της για τον εαυτό της έτσι κι αλλιώς.
Έγραψα όλη αυτή την τεράστια εισαγωγή για να φτάσω στην ατάκα. Την τελευταία ατάκα της Εβελίνας. Τη στιγμή που την έβγαζα την προηγούμενη εβδομάδα μια φωτογραφία μου είπε:
«Έλα μαμά! Ανέβασε καμιά φωτογραφία. Δηλαδή τώρα που θα πάω γυμνάσιο και θα βγάζουμε σέλφι με τα κινητά μας, τι θα λέω εγώ στις φίλες μου; Κορίτσια μη με ανεβάσετε. Εγώ δεν ανεβαίνω στο internet. Βάλτε μου πίξελς! Βάλτε μου πίξελς!»
Σε λίγο καιρό θα το κάνει από μόνη της. Της έχω δώσει τις βάσεις. Την εμπιστεύομαι. Με εμπιστεύεται κι εκείνη και με με ακούει. Θα την παρακολουθώ διακριτικά και θα είμαι δίπλα της όποτε χρειαστεί τη συμβουλή μου. Και πού και πού θα ανεβάζω κι εγώ καμιά δική της φωτογραφία. Χωρίς πίξελς.
Photo by Charis Tsevis
Εσύ ξέρεις καλύτερα τι πρέπει να κάνεις! 🙂
Εμένα πάντα μου άρεσε που δε βάζεις φωτογραφίες των παιδιών σου και στο είχα γράψει και στο πρώτο ερωτηματολόγιο που συμπλήρωσα για το blog σου. Γιατί μου έδειχνε πως αυτό το blog είναι δικό ΣΟΥ και όχι των παιδιών σου. Παρόλο που κάποιο μέρος του είναι αφιερωμένο σε ιστορίες με πρωταγωνιστές τα παιδιά σου, εδώ μέσα νιώθω ότι διαβάζω την Άσπα. Και γι΄αυτό διαβάζω με εξίσου μεγάλο ενδιαφέρον τώρα και την Εβελίνα και περιμένω πως και πως και την Εβίτα. Γιατί δεν είχα κάποια ήδη διαμορφωμένη εικόνα για αυτές, οπότε μου κινούν περισσότερο το ενδιαφέρον τα δικά τους κείμενα. Και να έβαζες φωτογραφίες τους πάλι με το ίδιο ενδιαφέρον και συχνότητα θα σε διάβαζα, αλλά θα μου στερούσες λίγο τη χαρά του να αφήσεις τη φαντασία μου ελεύθερη. Δεν ξεχνάω ποτέ τη μέρα που σας συνάντησα τυχαία, την έκπληξή μου όταν τις είδα. Γιατί η εικόνα που είδα είχε ξεπεράσει πάρα πολύ αυτό που φανταζόμουν. Είδα μια φοβερή αυτοπεποίθηση σε αυτές (εκεί το πάω συνέχεια εγώ…ο καθένας με τις αδυναμίες του!) και με ξάφνιασε πάρα πολύ ευχάριστα.
Εγώ είμαι στο άλλο άκρο. Δεν έχω πει ακόμη ούτε σε έναν άνθρωπο που με ξέρει ότι άνοιξα blog, γιατί πρώτον με ξέρουν ήδη, οπότε δεν αλλάζει κάτι με το να διαβάζουν αυτά που τους λέω προφορικά και γιατί περιμένω αν ποτέ θα το ανακαλύψει κάποιος από αυτούς μόνος του και θα πάθει ΤΗΝ έκπληξη της ζωής του. Αυτό μου αρέσει στο ιντερνετ, που ο καθένας κάνει την πλάκα του ή καταθέτει κομμάτια της ψυχής του με το δικό του ξεχωριστό τρόπο.
Είμαστε όλοι διαφορετικοί και δε χρειάζεται να μπαίνουμε στο ίδιο καλούπι!
Αυτό με την αυτοπεποίθηση που διέκρινες στα κορίτσια εκείνη τη φορά που βρεθήκαμε τυχαία μου το έχεις ξαναπεί, αλλά εκπλήσσομαι (ευχάριστα) κάθε φορά που το ακούω. Με την πρώτη ευκαιρία (όλο και κάπου θα τύχει να βρεθούμε), θέλω να μου πεις περισσότερα για το τι διέκρινες!
Δεν ξέρω όμως πότε. Μια φορά είπα κι εγώ ότι σήμερα θα πετύχω τις online και σας είδα. Από τότε κυκλοφορώ τριγύρω αλλά οι κεραίες μου δεν πιάνουν online. Συντονιστείτε κορίτσια! Βγείτε τη σωστή μέρα και ώρα πάλι 🙂
Καταρχάς συγχαρητήρια που αντισταθήκατε και εσύ και η Εβελίνα στο να ανοίξει η Εβελίνα λογαριασμό στο FB νωρίτερα. Ξέρω πάρα πολλά παιδιά που πάνε στο δημοτικό και έχουν λογαριασμό με ψεύτικη ημερομηνία γέννησης, ακόμη και παιδιά κάτω των δέκα ετών! (καλά, είχαμε κάνει μια παρόμοια συζήτηση πριν από καιρό, αλλά αυτό είναι εντελώς διαφορετικό).
Το θέμα των φωτογραφιών των παιδιών είναι πολύπλοκο, και έχω γράψει κι εγώ για αυτό. Πέρα από το θέμα της ασφάλειας, είναι και οι αντιδράσεις συγγενών που γκρινιάζουν με το θέμα. Αν δεν είχα τους ενδοιασμούς μου δεν θα τους άκουγα απαραίτητα, αλλά τέλος πάντων καλύτερα να είμαι προσεκτικός με το τι ανεβάζω.
Για τα μπλογκ του εξωτερικού ξέρω τι λες. Υπάρχουν φορές όμως που αναρωτιέμαι για τις συνέπειες αυτού.
Χρήστο θυμάμαι κι εγώ την παλαιότερη συζήτησή μας. Στο θέμα των social media δεν τέθηκε ποτέ θέμα να ζητήσουν να ξεκινήσουν πριν τα 13, έχουν όμως συμμετάσχει σε κοινωνικά δίκτυα για παιδιά, αλλά και σε αυτό με τη δική μου καθοδήγηση.
Το θέμα των φωτογραφιών είναι όντως πολύπλοκο. Και σκέψου πόσο πιο πολύπλοκο θα είναι το θέμα των φωτογραφιών που θα ανεβάζουν τα ίδια τα παιδιά από τα 13 και μετά. Θα έχουμε πολλά θέματα να συζητάμε στο μέλλον οι γονείς του διαδικτύου!
Βάλτε μου πίξελς!! άψογη την βρίσκω!!
Η αλήθεια είναι ότι τα γραφόμενα σου με έβαλαν σε σκέψεις. Αλλά όπως λες κι εσύ, χρειάζομαι τον χρόνο μου για να βρώ τον δικό μου τρόπο. Μπορεί το διαδίκτυο να είναι τεράστιο, αλλά όπως και στην ζωή, ο καθένας ακολουθεί την δική του μοναχική πορεία.
Καλημέρα.
Μάρθα αυτός ήταν ο σκοπός μου. Να θέσω ερωτήματα, να δώσω τροφή για σκέψη αλλά όχι κατευθύνσεις. Εσύ ξέρεις καλύτερα!