Μικρές στιγμές που μας ενώνουν

Πάνω από το πλυντήριο ρούχων έχω κολλήσει μια πινακίδα που γράφει:

«Αν μεγαλώνεις παιδιά να ξέρεις ότι κάποια μέρα οι σωροί από άπλυτα θα εξαφανιστούν και ότι απροσδόκητα θα σου λείπουν.»

Όταν λοιπόν βαρυγκωμώ για ένα ακόμα πλυντήριο που έχω να βάλω, βλέπω το ρητό και συνέρχομαι. Γιατί δεν έχω καμία αμφιβολία ότι κάποτε (κοίτα να δεις πράγματα) το πλύσιμο θα μου λείπει.

Στο παλαιότερο post Τα μικρά πράγματα, περιέγραφα το «τελετουργικό» του χτενίσματος των κοριτσιών.

Έβγαζαν από το συρτάρι το καλάθι με τα 500 λαστιχάκια. Ανέβαιναν στο σκαμνάκι για να βλέπουν στον καθρέφτη. Κι έδιναν «παραγγελιά» για χτένισμα. Είχα δεν είχα κέφι (γιατί ποιος έχει κέφι στις 7.30 το πρωί;) άρχιζα να κάνω κοτσίδες, κοτσιδάκια ή πλεξούδες, ανάλογα με την περίσταση.

«Μαμά με πονάς», «μαμά πετάνεεεε!», «μαμά όχι αυτό το κοκαλάκι» «μαμά θέλω εγώ το κοκαλάκι που έβαλε η Εβελίνα. Είναι σειρά μου»!

Στην αρχή ανέβαιναν στο σκαμνάκι.

Μετά σταμάτησαν γιατί ψήλωσαν και δεν μπορούσα να χτενίσω καλά.

Μετά η Εβελίνα σταμάτησε να τα πιάνει.

Μετά η Εβίτα τα έκοψε κοντά.

Και κάπως έτσι δόθηκε τέλος στο τελετουργικό του χτενίσματος.

Και μου λείπει, όπως θα συμβεί κάποτε με το πλύσιμο.

Έπεσα τις προάλλες πάνω στο παρακάτω βίντεο.  Ό,τι ήταν για μένα το χτένισμα, είναι για τον μπαμπά του βίντεο ένας ιδιαίτερος, ξεχωριστός, αδέξιος θα έλεγα χορός.

Και με έβαλε σε σκέψεις. Λες; Λες σε μερικά χρόνια να ακούσω το κινητό μου να χτυπάει και…

Δείτε το βίντεο:

Αφιερωμένο στην κόρη μου την Εβελίνα που την προηγούμενη εβδομάδα έκοψε τα μαλλιά της κοντά και τα δώρισε για παροχή περουκών σε γυναίκες ασθενείς με καρκίνο.

Photo: AspaOnline & Donnie Ray Jones