Η βυσσινάδα

Τελευταίες μέρες Αυγούστου

Πηγαίνουμε με την Εβίτα για μια δουλειά οι δυο μας. Τελειώνουμε και ξεκινάμε με τα πόδια προς το αυτοκίνητο που ήταν παρκαρισμένο αρκετά μακριά. Έχει ζέστη οπότε μόλις συναντάμε περίπτερο της λέω «Θέλεις να πάρουμε κάτι να πιούμε;»

«Ναι» μου λέει.

Το περίπτερο είναι από αυτά που έχουν τα πάντα. Όλα τα είδη, όλες τις μάρκες, ό,τι θέλεις το έχει.

Τα κοιτάει, τα ξανακοιτάει, προσπαθώντας να αποφασίσει.

Τελικά ανοίγει ένα ψυγείο και παίρνει μια βυσσινάδα.

Εγώ είχα ήδη πάρει ήδη το δικό μου αναψυκτικό οπότε της λέω «Ωραία πάμε να πληρώσουμε».

«Μισό λεπτό να διαλέξω κι εγώ» μου λέει.

«Μα δεν διάλεξες;» τη ρωτάω.

«Αυτή δεν είναι για μένα, είναι για να την πάω στο σπίτι στην Εβελίνα».

Αρχές Σεπτεμβρίου: Πρώτη μέρα Εβίτας στη β’ Λυκείου

Είμαστε στο αυτοκίνητο καθ’ οδόν για το σχολείο. Είναι η πρώτη μέρα που πηγαίνει κανονικά σχολείο για μάθημα μετά τον αγιασμό.

Είναι επίσης η πρώτη φορά ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΗΣ που πηγαίνει σχολείο χωρίς να είναι στο αυτοκίνητο και η αδελφή της. Η οποία τελείωσε την τρίτη λυκείου τον Ιούνιο.

Κάθεται λοιπόν στη θέση του συνοδηγού κι έχει βγάλει το κινητό της και με κάποιον μιλάει με μηνύματα.

Γενικά το κινητό στο αυτοκίνητο το αποφεύγουμε για πολλούς λόγους, αλλά δεν της λέω τίποτα. Εκείνη συνεχίζει για κανένα πεντάλεπτο και μετά αποφασίζω να τη ρωτήσω: “Μα καλά τι έγινε;”.

“Μιλάω με την Εβελίνα”, μου απαντάει (με την οποία μόλις είχαν αποχαιρετιστεί στο σπίτι με μεγάλη αγκαλιά).

“Γιατί έγινε κάτι;” τη ρωτάω.

“Μα καλά μαμά, δεν βλέπεις τις τραγικές στιγμές που ζούμε;”

“Ποιες τραγικές στιγμές;”

“Που φέτος χωριστήκαμε.”

Αρχές Σεπτεμβρίου: Πρώτη μέρα Εβελίνας στο Πανεπιστήμιο

ΠΡΩΙ: Zω μια από τις πιο συγκινητικές στιγμές και γράφω αυτό:

ΤΟ ΙΔΙΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ: Η Εβελίνα είναι καθ’ οδόν για το σπίτι. Σε διάφορα σημεία της διαδρομής στέλνει μηνύματα, πότε σε εμένα πότε στην Εβίτα. Είμαι στο μετρό, είμαι στο λεωφορείο κλπ. (Δεν έχω την ψευδαίσθηση ότι θα μου στέλνει πάντα μηνύματα για το πού βρίσκεται, αλλά καθώς ήταν η πρώτη φορά που ερχόταν μόνη από τη σχολή ήταν κάτι πρωτόγνωρο και σημαντικό).

Τελικά ακούγεται το κουδούνι.

– Ποιος;
– Εγώ!

Πηγαίνω στην πόρτα να την περιμένω να ανέβει, κάτι που κάνω πάντα κάθε φορά που τα παιδιά επιστρέφουν στο σπίτι και είμαι κι εγώ σπίτι (να γιατί).

Την βλέπω να ξεπροβάλει στις σκάλες με ένα διάπλατο χαμόγελο. Η Εβίτα είναι δίπλα μου και την περιμένει κι εκείνη με ανυπομονησία.

Δεν θυμάμαι καν αν αγκαλιαστήκαμε – λογικά ναι. Θυμάμαι όμως ότι αγκαλιάστηκαν μεταξύ τους. Μια αγκαλιά τόσο έντονη, τόσο ζεστή, τόσο συγκινητική…  

Η Εβελίνα της λέει «σου έφερα κάτι». Ανοίγει την τσάντα της. Βγάζει και της δίνει μία βυσσινάδα.