Ένα μπαλόνι αργά ή γρήγορα θα σκάσει. Ε και;

Σκηνή Πρώτη: Το μπαλόνι που έφτασε στο διάστημα  

Η Εβελίνα είναι 4-5 χρονών. Της έχουμε αγοράσει ένα μπαλόνι με ήλιον το οποίο έχουμε καταφέρει να φέρουμε με ασφάλεια στο σπίτι, χωρίς να της φύγει από τα χέρι, χωρίς να σκάσει σε τίποτα κλαδιά και χωρίς να ξεφουσκώσει στο αυτοκίνητο.

 

 

Είναι καλοκαίρι και όλοι είναι στο μπαλκόνι, εκτός από μένα που είμαι στην κουζίνα. Ξαφνικά, βλέπω το μπαλόνι να παρασύρεται από το ρεύμα και να βγαίνει από το ανοικτό παράθυρο.  Πριν να προλάβω να αντιδράσω, το μπαλόνι έχει πετάξει ψηλά και απομακρύνεται. Τι κάνω τώρα; Της το λέω ή όχι; Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου αποφασίζω όχι απλά να της πω αλλά και να της το δείξω. Γιατί πώς αλλιώς θα μπορούσα να δικαιολογήσω ότι εξαφανίστηκε; Το παρακολουθούμε μαζί να πετάει μακριά. Είναι απαρηγόρητη.

Ο καιρός περνάει αλλά το μπαλόνι που πέταξε μακριά, δεν το ξεχνάει. Τρία χρόνια μετά με ρωτάει αν πιστεύω ότι το μπαλόνι της έχει πια φτάσει στο διάστημα και το έχουν οι εξωγήινοι.

 

Σκηνή δεύτερη: Χωρίς μπαλόνια 

Μετά από τις σχολικές παρελάσεις στις εθνικές εορτές, μαζευόμαστε πάντα σε μια κοντινή πλατεία, όπου υπάρχει καροτσάκι με μαλλί της γριάς και μπαλονάς. Ενώ τις καθημερινές αποφεύγουμε να αγοράσουμε μαλλί της γριάς ή μπαλόνια, στις εθνικές εορτές το κάνουμε πάντα. Είναι μια μικρή δική μας εορταστική παράδοση.

Την 25η Μαρτίου του 2014 όμως όλα άλλαξαν. Μάταια περίμενα μετά την παρέλαση να μου ζητήσουν μπαλόνι. Το είχαν σιωπηλά πάρει απόφαση ότι μεγάλωσαν. Ούτε καν ρώτησαν και φύγαμε χωρίς μπαλόνια. Είχα ένα τεράστιο κόμπο στο λαιμό. Λυπόμουν για την παιδική τους ηλικία που πέρασε. Μακάρι να μου είχαν ζητήσει μπαλόνια.

 

Σκηνή τρίτη: Α spoonful of sugar 

“Just a spoonful of sugar helps the medicine go down”, λέει η Mary Poppins. Ε λοιπόν μια βαρετή δουλειά γίνεται παιχνίδι, όταν προστίθεται στην εξίσωση ένα μπαλόνι. Όταν η Εβίτα βάζει σκούπα, βάζει ένα μπαλόνι πάνω από τον εξαερισμό για να της κάνει παρέα. (Έχει και βίντεο, δείτε το εδώ!)

 

Σκηνή τέταρτη: Happy, happy birthday!  

Κάθε χρόνο στα γενέθλιά τους τα κορίτσια ξυπνάνε σε ένα δωμάτιο πλημμυρισμένο με μπαλόνια. Την πρώτη χρονιά που ξύπνησαν και τα αντίκρισαν, κόντεψαν να πάθουν καρδιακή προσβολή από τη χαρά τους. Τώρα πια μετά από 4-5 χρόνια που εφαρμόζουμε αυτή την παράδοση, μπορεί να μην είναι πια έκπληξη, αλλά είναι μία από τις μεγαλύτερες χαρές των γενεθλίων τους. Κοιμούνται με χαμόγελο, ξέροντας ότι τα μπαλόνια θα είναι εκεί για να τις καλημερίσουν σε μία από τις πιο χαρούμενες ημέρες τις χρονιάς.

Και καμιά φορά ανταποδίδουν τη χαρά και φουσκώνουν κι εκείνες μπαλόνια για μένα!

 

Σκηνή πέμπτη: Νοσοκομείο μπαλονιών 

Το Σάββατο το πρωί, τακτοποιώντας τα παιδικά δωμάτια, βρίσκω ένα μικρό μπαουλάκι που ήταν γεμάτο ξεφούσκωτα μπαλόνια.

Εγώ: Κορίτσια τι είναι αυτό;
(Γελάκια)
Εγώ: Θα μου πείτε;
Κορίτσια: Είναι το νοσοκομείο των μπαλονιών. Εδώ κρατάμε όσα μπαλόνια σκάνε αλλά δε θέλουμε να πετάξουμε. Τους δίνουμε την ευκαιρία να ζήσουν περισσότερο.

 

Πόσες χαρές, πόσα γέλια, πόσα δάκρυα, πόση τρυφερότητα, πόση συγκίνηση μπορεί να φέρει ένα μπαλόνι;

H Marcelene Cox είχε πει «Ένα παιδί δεν πρέπει να στερηθεί ένα μπαλόνι επειδή κάποιος μεγάλος ξέρει ότι αργά ή γρήγορα θα σκάσει.» Και όπως τελικά αποδεικνύεται ακόμα κι αν σκάσει, μπορεί να συνεχίσει να ζει για πάντα.

Photos: Aspa Online, Joe Penniston