Πάνω από το πλυντήριο των ρούχων μας, κρέμεται μια πινακίδα που λέει:
Αν τα παιδιά σου είναι ακόμα μικρά, να θυμάσαι ότι μια μέρα οι στοίβες με τα άπλυτα θα εξαφανιστούν και ότι τότε, κατά περίεργο τρόπο, θα σου λείψουν.
Παρ’ όλο που τα παιδιά μου πηγαίνουν πλέον λύκειο, οι στοίβες με τα άπλυτα δεν έχουν ακόμα εξαφανιστεί. Αλλά ξέρω ότι συμβεί… Και ξέρω ότι θα μου λείψουν…
Όπως μου έχουν λείψει οι δαχτυλιές στους τοίχους. Τα λαστιχάκια μαλλιών σε κάθε γωνιά του σπιτιού. Ακόμα κι εκείνο το ενοχλητικό τηλέφωνο-παιχνίδι που πάταγες ένα πλήκτρο κι έλεγε “Εδώ τράπεζα ληστεία!” ή “Βοήθεια, βοήθεια, φωτιά στο δάσος!”. Με έχει στοιχειώσει αυτό το παιχνίδι, όταν βλέπω εφιάλτη, είναι πάντα εκεί. Κι όμως (απίστευτο κι όμως αληθινό) μου λείπει κι αυτό!
Μια μέρα θα μας λείψουν όλα αυτά που σήμερα μας φαίνονται ενοχλητικά, βαρετά ή αδιάφορα.
Θα μας λείψουν επίσης όλα εκείνα που μας χαρίζουν χαμόγελο και ζεστασιά στην καρδιά.
Σήμερα απαριθμώ 30 πράγματα που μια μέρα θα μας λείψουν, ως μαμάδες.
Σε εμένα που είμαι μαμά μεγαλύτερων παιδιών, κάποια μου λείπουν ήδη! Δεν εξαφανίζονται ως διά μαγείας μέσα σε μία μέρα. Εκλείπουν σταδιακά, όταν η τρυφερή παιδική ηλικία δίνει την σκυτάλη στην εφηβεία και μετά, εκείνη με την σειρά της στην ενηλικίωση.
1. Τα παράπονα (ή και ο θρήνος) γιατί έκοψα το τοστ με τον λάθος τρόπο.
2. Οι χαριτωμένες παιδικές φωνούλες.
3. Το “μαμά θα μας καληνυχτίσεις;” και το βραδινό διάβασμα.
4. Ο αστείος τρόπος που λένε ορισμένες λέξεις.
5. Ξεχασμένα φαγητά ή φρούτα μέσα στις σχολικές τσάντες που τα ανακαλύπτεις στη μέση του καλοκαιριού (γνωστά και ως ο εφιάλτης στο δρόμο με τα σακίδια).
6. Οι βόλτες στην παιδική χαρά.
7. Το να είμαι όλος τους ο κόσμος.
8. Το να είμαι ο παντογνώστης (μέχρι να ανακαλύψουν το Google).
9. Το να τις πηγαίνω το πρωί στο σχολείο (παρά το άγχος να προλάβουμε).
10. Η νεράιδα των δοντιών (παρόλο που ακόμα σκουπίζω νεραϊδόσκονη από τα παιδικά δωμάτια)
11. Ο άγιος Βασίλης και η προσμονή της επίσκεψής του.
12. Τα μικρά χεράκια.
13. Οι πρώτες φορές.
14. Η φασαρία στο σπίτι.
15. Οι αγκαλιές (στην εφηβεία πρέπει να βάλεις τα μεγάλα μέσα: Πώς να αγκαλιάσεις το έφηβο παιδί σου).
16. Το να τις βλέπω να κοιμούνται.
17. Κάποιος να με περιμένει έξω από το μπάνιο (ή και μέσα στο μπάνιο) για να μου μιλήσει για εκείνο το επείγον που δεν μπορεί να περιμένει.
18. Το να βρίσκω πράγματα που δεν έχω αγοράσει όταν φτάνω στο ταμείο του σουπερμάρκετ.
19. Το να μετράω τις φράουλες πριν να τις σερβίρω στην πιατέλα για να βεβαιωθώ ότι είναι ζυγός αριθμός (και άλλα αντίστοιχα παρανοϊκά πράγματα).
20. Ξεχασμένα παιχνίδια παντού.
21. Το να μου κρατάνε το χέρι στον δρόμο.
22. Η ειλικρίνειά τους.
23. Το να τρώμε όλοι μαζί στο τραπέζι (αν και ελπίζω ότι θα μαζευόμαστε τις Κυριακές).
24. Η μυρωδιά τους.
25. Οι συζητήσεις στο αυτοκίνητο.
26. Οι ατέλειωτες συζητήσεις για το “ποιανής η σειρά είναι” (υπάρχει σειρά για τα πάντα σε αυτό το σπίτι).
27. Οι συναντήσεις με τους δασκάλους που ξέρουν τόσο καλά τα παιδιά μας.
28. Ο ενθουσιασμός τους για τα μικρά πράγματα.
29. Οι οικογενειακές βραδιές σινεμά στο σπίτι.
30. Η επιστροφή στο σχολείο κάθε Σεπτέμβρη (και το να ντύνω τα σχολικά βιβλία με διαφανές πλαστικό).
Ας μην ξεχνάμε να ζούμε τις στιγμές με όλες μας τις αισθήσεις. Ας κρατήσουμε τις αναμνήσεις στο μυαλό μας ζωντανές για πάντα.
Γιατί θα έρθει η μέρα που θα ανταλλάσσουμε ευχαρίστως τον άπλετο ελεύθερο χρόνο μας, για ακατάστατα παιδικά δωμάτια, στοίβες με άπλυτα και θόρυβο, πολύ θόρυβο, στο σπίτι.
Αν θέλετε να βάλετε κι εσείς το εκτυπώσιμο με τα άπλυτα πάνω από το πλυντήριό σας (ή όπου αλλού νομίζετε), κάντε δωρεάν εγγραφή στις ενημερώσεις μου συμπληρώνοντας την παρακάτω φόρμα. Θα φτάσει στο email σας στη στιγμή!
Ax βρε Ασπα μου, ναι και πάλι ναι όπως το περιγράφεις…
Ειναι 5,5 ο μικρός μου και ήδη έχω αρχίσει να αναπολώ ..τότε που ” ήταν μικρός “… και κρυβόταν πισω απο την κουρτίνα και φώναζε “Πού ντος;” για να ψαξουμε να τον βρουμε…
Τώρα μου λέει ..”-Μαμά είμαι ..ζωντανό πλάσμα ..δεν μπορώ να κάνω ότι μου λες, κατάλαβε το!”
κι εγώ εκεί που ξεφυσάω απ την πίεση ..πεφτω κατω απ τα γέλια…
Η αλήθεια φοβάμαι την εποχή που ..δεν θα με αφήνει να τον αγκαλιάζω…και να “φυσάω τα άσχημα όνειρα απ τις βλεφαρίδες του”..οπότε καλά κάνεις και μου το θυμίζεις να απολαμβάνω το αναστατωμένο τώρα!
Ε μα για αυτό είμαι εγώ εδώ, για να υπενθυμίζω!
(Κάτι τέτοιο μου έλεγε κι εμένα η Εβίτα: “Είμαι ο δικός μου εαυτός μαμά!” χαχα…)
Κατάφερες να με συγκινήσεις τόσο πολύ! Μου άρεσε ωστόσο και το σχόλιο και της μαμάς Καλλιόπης ότι και μεγάλα είναι καλά τα παιδιά μας! Μακάρι να αξιωθώ να τα καμαρώσω κι εγώ έτσι ! Σε ευχαριστούμε Άσπα!
Σε ευχαριστώ κι εγώ Όλγα! Εύχομαι ολόψυχα να αξιωθείς να τα καμαρώσεις κι εσύ!
Φοβερα αυτά που μου θυμιζεις.Τα θεωρώ όλα δεδομένα αλλα κάποια στιγμή θα φύγουν
Για αυτό ακριβώς έγραψα το post… Χαίρομαι που βοηθάει Ειρήνη!
Θυμάστε μήπως αυτό της μάνας Μήτση (Λαζόπουλος) που είχε πει το αμιμητο: “Μα τόσο έχει προχωρήσει η επιστήμη και ακόμα δεν έχει βρεθεί ένα… εμβόλιο να μένουν τα παιδιά μας μικρά”
Ε, λοιπόν ωραία είναι και μεγάλα τα παιδιά μας Στο κάτω-κάτω εκεί φαίνονται και τα “κερδη” της μεγάλης επένδυσης Αγαπης που κάναμε! Και είναι υπέροχο να βλέπεις πόσο ωραίοι γονείς γινανε πια!
Τίποτα δεν πάει χαμένο..
Είναι υπέροχο ναι Καλλιόπη! Απλώς αν μπορούσα να ξαναγυρίσω πίσω θα σταματούσα να βιάζομαι να μεγαλώσουν και για αυτό έγραψα αυτό το post. Αλλά η κάθε ηλικία έχει τη χάρη της!
Εκλαψα πολυ κακι τα παιδια μου ειναι μικρα ακομα, 9 και 3,5. Νομιζω αυτο που λατρευω πιο πολυ εκτος απο τις αγκαλιες ειναι ο τοσο απιστευτος τροπος σκεψης τους, οι δικες τους λεξεις και οι απιθανες ερωτησεις.
Μερικα που θυμαμαι απο τον μικρο.
Σεντονισε με μαμα! (να τον σκεπασω με το σεντονι)
Ο μαστορας ειναι ο παρασκευας.
Αυτον που εφτιαξε τη Γη τον λενε γηπεδο!
Ετρεχε και ο πατερας του τον αποκαλεσε αθλητη και του απαντα, δεν ειμαι αθλητης , ειμαι τρεξιμωτης:
Θα κανοθμε μπανιο Βασιλη΄? οχι ποτε! παρα πολυ ποτε!
Υπέροχα όλα Κυριακή! Ελπίζω να τα σημειώνεις!
(Νιώθω πολύ τυχερή που σημείωνα όλα αυτά που μου έλεγαν γιατί τώρα που τα ξαναδιαβάζω βλέπω ότι αν δεν τα είχα σημειώσει θα τα είχα ξεχάσει. Ενώ τώρα τα έχω και τα έχουν κι εκείνες!)
Με συγκινησες παρα πολυ!!!!!παρολο που έχω πολυ μικρά παιδιά, εφτα μισή, πεντε και δυο ετών(, και όλα όσα γράφεις τα ζω και πολλες φορες παρακαλαω επιτέλους να σταματήσει αυτή η περιοδος,) διαβάζοντας τα έκλαψα και δεν θέλω να τελειώσει αυτή η ηλικία ΠΟΤΕ!!!!!
Σ’ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΥ ΜΟΥ ΘΥΜΙΖΕΙΣ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΕΥΤΥΧΗΣ ΠΟΥ ΘΑ ΕΧΩ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ
Αμαλία σε ευχαριστώ κι εγώ! Εύχομαι να απολαύσετε τις στιγμές στο έπακρο!
Μας έλιωσες πάλι… Ήδη αναπολώ κάποιες από τις στιγμές που αναφέρεις και η αλήθεια είναι ότι την πληρώνει η μικρή (6 ετών) που μπορώ ακόμα να την ζουλάω και να την χαϊδεύω και γενικά να νιώθω ότι έχω -ακόμα- ένα μικράκι..
Αχ! Θα έρθω να την ζουλήξω κι εγώ!