Μας είχε πιάσει νοσταλγία…

Την προηγούμενη εβδομάδα συνέβη το αδιανόητο: Οι κόρες μου έκλεισαν η μία τα 16 και η άλλη τα 14!

Όσοι παρακολουθείτε το blog από τα πρώτα του χρόνια μπορεί να θυμάστε την 16χρονη Εβελίνα ως νηπιαγωγάκι. Ζωγράφιζε κάστρα με φ-Λ-ουρούς,  έγραψε την πρώτη της λέξη επειδή της είχα ζητήσει ησυχία (κι έτσι για να μη μου μιλήσει, πήρε μολύβι και έγραψε) και με αγαπούσε για έναν απόλυτα λογικό λόγο: Γιατί έφτιαχνα ωραίες κρέπες!

Ή μπορεί να θυμάστε την 14χρονη Εβίτα ως τρίχρονη. Γράφτηκε στο μπαλέτο για να είναι με την αδελφή της (όπως συνέβη αργότερα και για τα Αγγλικά),  ζωγράφισε τον τοίχο του δωματίου της (προς Θεού δεν έφταιγε εκείνη, ο τοίχος επέμενε) και η καλύτερη μέρα της ζωής της ήταν όταν έπεσε το πρώτο της δόντι (τι έπεσε δηλαδή, όλη μέρα το τραβάγαμε)!

Και βέβαια θα θυμάστε τις ατάκες. Τι ατάκες! Πόσο χαίρομαι που τις μοιραζόμουν μαζί σας και γελούσαμε όλοι μαζί…

Όλα αυτά τα χρόνια οι ατάκες ήταν πολύ σημαντικό κομμάτι του blog μου. Έγραφα συχνά τις ατάκες τους και ήταν τόσες πολλές που είχα ξεχωριστή κατηγορία ΑΤΑΚΕΣ. Τότε μπορούσατε να τις βρείτε στο κεντρικό μενού του blog.

Καθώς όμως τα παιδιά μεγάλωσαν και οι ατάκες λιγόστεψαν, άρχισα να γράφω περισσότερο για άλλα θέματα. Οι παλαιότερες ατάκες, έφυγαν αθόρυβα από το κεντρικό μενού. (Τώρα πλέον τις βρίσκετε ως υποκατηγορία κάτω από την επιλογή Η ΖΩΗ ΜΟΥ, αν θέλετε να ανατρέξετε στις παλιές).

Αλλά… SURPRISE!

Σήμερα είναι μέρα για νέες ατάκες της Εβελίνας! Γιατί μπορεί να μην κυκλοφορώ όλη μέρα με ένα στυλό στο χέρι όπως έκανα παλιά, αλλά εξακολουθώ να σημειώνω πράγματα που μου λένε και όποτε μαζεύεται υλικό, παίρνω την άδειά τους και το ανεβάζω.

Πάμε λοιπόν για νέες ατάκες τις Εβελίνας, όπως τις παλιές καλές μέρες!

 

✔ Την παραμονή του πάρτυ της κολλητής της:
“Μαμά να κοιμηθείς καλά σήμερα, γιατί αύριο θα ξενυχτήσεις. Θα φύγω τελευταία από το πάρτυ”.

 

✔  Εβελίνα: Μαμά τα μαλλιά μου έχουν μακρύνει πολύ. Δεν θέλω να τα κόψω ακόμα, αλλά σκεφτόμουν όταν θα τα κόψω να κάνω κάτι ξεχωριστό.
Εγώ (από μέσα μου): ΩΧ.
Εγώ  (απ΄έξω μου): Τι δηλαδή;
Εβελίνα: Σκεφτόμουν να βάλω κάτω στις άκρες λίγο μωβ.
Εγώ (από μέσα μου): Να τα μας…
Εγώ  (απ΄έξω μου): Όταν θα γίνεις 18.
Εβελίνα (προς την αδελφή της που ήταν σε άλλο δωμάτιο): Εβίτα! Έφαγα reject!

 

✔ Και ξανά η λέξη reject:
Μου λέει μια μέρα: “Γιατί με reject-άρεις;”

 

✔ Μου διηγείται τι συνέβη όταν έψαχνε για κάτι και δεν το έβρισκε:
“Εγώ στην αρχή κατηγόρησα την Εβίτα, όπως θα έκανε κάθε σωστή μεγάλη αδελφή”.

 

✔ Μου εξηγεί πόσο κουρασμένη ήταν το προηγούμενο βράδυ: «Ήμουν τόσο κουρασμένη χθες το βράδυ που δεν είχα ενέργεια να δω όνειρο. Το μυαλό μου δε λειτουργούσε… Έκλεισα τα μάτια και αντί για όνειρο είδα ένα επεισόδιο Χελωνονονιτζάκια».

 

✔ Εβίτα: Μαμά όταν μας γέννησης πλήρωσες; (εννοούσε στο μαιευτήριο).
Εβελίνα: Ναι. Με τη ζωή της!

 

✔  Πρόσφατα έκλεισα ραντεβού στον ορθοδοντικό και είπα να τους στείλω πρόσκληση στο Google Calendar για να το έχουν στο ημερολόγιό τους και να μην το ξεχάσουν. Φυσικά δεν περίμενα να απαντήσουν, απλώς το έστειλα για να είναι ενήμερες!

Αλλά… Η Evelina Online απέρριψε την πρόσκληση με συνοπτικές.  Με reject-αρε!

 

✔  Εγώ: Λοιπόν; Θα μου πείτε αν καμιά από τις δυο σας έχει σκοπό να σπουδάσει στο Λονδίνο γιατί θέλω να ξέρω αν το μέλλον μου επιφυλάσσει Αγγλία;
Εβελίνα: Ναι εγώ το σκέφτομαι.
Εγώ: Αααα… τέλεια! Θα έρχομαι 2-3 φορές το χρόνο τότε από καμιά εβδομάδα τη φορά. Δηλαδή κανονικά θα μπορούσα να κάθομαι περισσότερο, γιατί τη δουλειά μου μπορώ να την πάρω μαζί, αλλά δε θα με θέλεις.
Εβελίνα: Τι λες μαμά; Εννοείς ότι θα σε βλέπω μόνο 3 φορές το χρόνο; Εμένα και μία φορά το μήνα μου φαίνεται λίγο. Αν πάω Αγγλία θα έρθεις να μείνεις μαζί μου!

 

✔  Και με την ευκαιρία, να μια φωτογραφία από Λονδίνο που έχει σχέση με την Εβελίνα… Μπήκαμε λοιπόν μια μέρα σε ένα super-market και αντικρύσαμε αυτό:

Κοντέψαμε να την χάσουμε την Εβελίνα! (Για δεύτερη φορά δηλαδή. Την πρώτη τη χάσαμε στο μετρό). Έπαθε σοκ και ήθελε να κατασκηνώσει στο διάδρομο με τα φρούτα καθώς δεν έχει κανένα πρόβλημα να τρέφεται μόνο με φράουλες και raspberries (ε και πίτσα).

 

✔  Εγώ: Τι είπε η Άννα που δε θα πας τελικά;
Εβελίνα: Ό,τι λέει κάθε παιδί του 21ου αιώνα σε αυτές τις περιπτώσεις.
Εγώ: Τι λέει κάθε παιδί του 21ου αιώνα σε αυτές τις περιπτώσεις;
Εβελίνα: RIP.

 

✔  Την αγκαλιάζω και της λέω: “Λυκειάκι μου”.
“Γιατί με λες έτσι μαμά;”
“Λυκειάκι μου, επειδή τώρα πηγαίνεις λύκειο”.
“Να με λες καλύτερα Γλυκιάκι μου επειδή είμαι γλυκιά”.

 

✔  Εγώ: Πώς τα περάσατε Εβελίνα στο πάρτυ;
Εβελίνα: Ήταν τέλεια. Στο τέλος είχαμε καθίσει και βάζαμε τραγούδια από τα παλιά.
Εγώ: Α ωραία…
Εβελίνα: Ναι! Ήταν τραγούδια από το 2015! Και ΜΑΣ ΕΙΧΕ ΠΙΑΣΕΙ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ… Ωραία ήταν…